لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
فرهنگ عمید
۲. ویژگی بنایی که در آن کاشی نصب شده.
دانشنامه عمومی
کاشی کاری به معنی پر کردن یک صفحه با مجموعه ای از اشکال هندسی است، به نحوی که این اشکال نه برهم برآیند و نه شکافی بین شان ایجاد شود. کاشی کاری می تواند تنها بخشی از سطح یک صفحه، یا دیگر سطوح هندسی را در بر بگیرد. تعمیم کاشی کاری به ابعاد بالاتر نیز ممکن است.
کاشی کاری ایرانی از نمونه های برجسته این هنر است. در غرب، کاشی کاری پیوسته در کارهای هنری موریس اشر نمود می یافت و در تمام طول تاریخ هنر، چه در آثار معماری شده و چه در هنر نوگرا به چشم می خورد.
کاشی بندی اگر بر روی کف آشپزخانه و توالت و حمام انجام شود سرامیک کاری معروف است اگر بر روی زمین و برای سنگ فرش راه ها انجام شود بیشتر به موزائیک کاری معروف است و اگر بر روی بام خانه ها انجام شود به آن سوفال کاری هم می گویند. به برخی انواع کاشی کاری هنری معرق کاری گفته می شود. کاشی کاری دیواری به دو روش دوغابی و کویتی انجام می شود در روش دوغابی ابتدا دیواری که می خواهند کاشی کنند کروم گیری می کنند یعنی با ریختن شن یا ماسه دو نم ( مرطوب ) در کنار دیوار و کوبیدن شن و ماسه با استفاده از شمشه آلومینیوم و تراز نمودن شمشه ، سطح کروم را آماده کرده و سپس کاشی ها با استفاده از گل به روی کروم قرار داده و با فاصله از دیوار می چسباند بعد از آن کاشی ها را با شمشه و تراز همسطح و تراز می کنند بعد از آن دوغابی که با مخلوط شن و سیمان و آب به نسبت مناسب به صورت آبکی آماده کرده اند با قوطی به پشت کاشی می ریزند و با پر کردن پشت کار دوباره کاشی ها را از لحاظ همسطح بودن و تراز بررسی کرده و عیب کار را رفع می کنند و سطح تمام شده را تمیز و برای چسبانده ردیف دوم کاشی آماده می کنند
در نقشه برداری این مفهوم در مورد یک صفحه، به مجموعه شکل هایی گفته می شود که صفحه را بدون همپوشانی و بدون جاافتادگی پر کند. در نقشه برداری برای اشاره به آن «پاره بندی»[ ۱] هم گفته می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکاشی کاری ایرانی از نمونه های برجسته این هنر است. در غرب، کاشی کاری پیوسته در کارهای هنری موریس اشر نمود می یافت و در تمام طول تاریخ هنر، چه در آثار معماری شده و چه در هنر نوگرا به چشم می خورد.
کاشی بندی اگر بر روی کف آشپزخانه و توالت و حمام انجام شود سرامیک کاری معروف است اگر بر روی زمین و برای سنگ فرش راه ها انجام شود بیشتر به موزائیک کاری معروف است و اگر بر روی بام خانه ها انجام شود به آن سوفال کاری هم می گویند. به برخی انواع کاشی کاری هنری معرق کاری گفته می شود. کاشی کاری دیواری به دو روش دوغابی و کویتی انجام می شود در روش دوغابی ابتدا دیواری که می خواهند کاشی کنند کروم گیری می کنند یعنی با ریختن شن یا ماسه دو نم ( مرطوب ) در کنار دیوار و کوبیدن شن و ماسه با استفاده از شمشه آلومینیوم و تراز نمودن شمشه ، سطح کروم را آماده کرده و سپس کاشی ها با استفاده از گل به روی کروم قرار داده و با فاصله از دیوار می چسباند بعد از آن کاشی ها را با شمشه و تراز همسطح و تراز می کنند بعد از آن دوغابی که با مخلوط شن و سیمان و آب به نسبت مناسب به صورت آبکی آماده کرده اند با قوطی به پشت کاشی می ریزند و با پر کردن پشت کار دوباره کاشی ها را از لحاظ همسطح بودن و تراز بررسی کرده و عیب کار را رفع می کنند و سطح تمام شده را تمیز و برای چسبانده ردیف دوم کاشی آماده می کنند
در نقشه برداری این مفهوم در مورد یک صفحه، به مجموعه شکل هایی گفته می شود که صفحه را بدون همپوشانی و بدون جاافتادگی پر کند. در نقشه برداری برای اشاره به آن «پاره بندی»[ ۱] هم گفته می شود.
wiki: کاشی کاری
دانشنامه آزاد فارسی
نمایی از کاشی کاری مسجد شیخ لطف الله، اصفهان
نمایی از کاشی کاری مسجد شیخ لطف الله، اصفهان
نمایی از کاشی کاری مسجد شیخ لطف الله، اصفهان
از هنرهای صناعی ایران. کاشی از شکل بخشیدن به گِل و تزیین آن با لعاب پس از حرارت دادن در کوره به دست می آید. کیفیت کاشی براساس میزان حرارت، نوع پرداخت، تراش، صیقل دادن و نوع لعاب و تزیین آن تعیین می شود. فرآیند تولید کاشی، و سُفال مانند یکدیگر است. تفاوت عمده شان در آن است که کاشی جزئی از معماری به حساب می آید. پروفسور آرتور اپهام پوپ، ایران شناس شهیر، دربارۀ کاشی کاری در ایران نوشته است: «کاشی های لعابی نخستین بار در قرن ۱۲م در گنبد مسجد جامع قزوین به کار رفت و به سرعت توسعه یافت. در چند نسل، همۀ ساختمان ها با کاشی کاری های بسیار زیبا گوهرنشان شدند که این آغاز عصر جدیدی در تزیین هنر معماری ایرانی بود». کاشی کاری در دوران تیموریان و صفویان رواج یافت. تاریخی ترین و معروف ترین کاشی کاری های ایران در صحن امام رضا (ع) و مسجد گوهرشاد، مسجد امام و مسجد شیخ لطف الله و کلیسای مسیحی جلفا، و مساجد جامع یزد و کاشان یافت می شود. در صنعت کاشی سازی، دو نوع کاشی بسیار معروف است: کاشی معرّق و کاشی هفت رنگ. کاشی معرّق از کنار هم قرار دادن قطعات ریز یک رنگ و کاشی هفت رنگ از لعاب دادن چندرنگ، که مجموعاً از هفت رنگ تجاوز نمی کند، ساخته می شود. کاشی معرّق، نخستین بار در زمان تیموریان در شرق ایران ساخته شد و ساخت کاشی هفت رنگ نیز در زمان شاه عباس معمول شد. برخی از استادان کاشی کار قدیمی عبارت اند از ابوزید، کاشی کار صحن امام رضا (ع)؛ یوسف محمد، کاشی کار آرامگاه علی بن جعفر در قم؛ حیدر، کاشی تراش مسجد میدان کاشان؛ مصدق کاشی تراش مسجد آبی تبریز؛ استاد حسین کاشی کار منارۀ هارون ولایت اصفهان؛ نام این کاشی کاران در بناهای مذکور نقش شده است. کاشی در رنگ های گوناگونی تهیه می شود، ازجمله فیروزه ای، آبیِ آسمانی، نارنجی، سبز زمرّدین، زرد زعفرانی، زرد نارنجی، سیاه، سفید و طلایی. کاشی سازی و کاشی کاری در دوران معاصر نیز معمول است و در اغلب بناهای مذهبی و هنری از این هنر بهره می گیرند.
نمایی از کاشی کاری مسجد شیخ لطف الله، اصفهان
نمایی از کاشی کاری مسجد شیخ لطف الله، اصفهان
از هنرهای صناعی ایران. کاشی از شکل بخشیدن به گِل و تزیین آن با لعاب پس از حرارت دادن در کوره به دست می آید. کیفیت کاشی براساس میزان حرارت، نوع پرداخت، تراش، صیقل دادن و نوع لعاب و تزیین آن تعیین می شود. فرآیند تولید کاشی، و سُفال مانند یکدیگر است. تفاوت عمده شان در آن است که کاشی جزئی از معماری به حساب می آید. پروفسور آرتور اپهام پوپ، ایران شناس شهیر، دربارۀ کاشی کاری در ایران نوشته است: «کاشی های لعابی نخستین بار در قرن ۱۲م در گنبد مسجد جامع قزوین به کار رفت و به سرعت توسعه یافت. در چند نسل، همۀ ساختمان ها با کاشی کاری های بسیار زیبا گوهرنشان شدند که این آغاز عصر جدیدی در تزیین هنر معماری ایرانی بود». کاشی کاری در دوران تیموریان و صفویان رواج یافت. تاریخی ترین و معروف ترین کاشی کاری های ایران در صحن امام رضا (ع) و مسجد گوهرشاد، مسجد امام و مسجد شیخ لطف الله و کلیسای مسیحی جلفا، و مساجد جامع یزد و کاشان یافت می شود. در صنعت کاشی سازی، دو نوع کاشی بسیار معروف است: کاشی معرّق و کاشی هفت رنگ. کاشی معرّق از کنار هم قرار دادن قطعات ریز یک رنگ و کاشی هفت رنگ از لعاب دادن چندرنگ، که مجموعاً از هفت رنگ تجاوز نمی کند، ساخته می شود. کاشی معرّق، نخستین بار در زمان تیموریان در شرق ایران ساخته شد و ساخت کاشی هفت رنگ نیز در زمان شاه عباس معمول شد. برخی از استادان کاشی کار قدیمی عبارت اند از ابوزید، کاشی کار صحن امام رضا (ع)؛ یوسف محمد، کاشی کار آرامگاه علی بن جعفر در قم؛ حیدر، کاشی تراش مسجد میدان کاشان؛ مصدق کاشی تراش مسجد آبی تبریز؛ استاد حسین کاشی کار منارۀ هارون ولایت اصفهان؛ نام این کاشی کاران در بناهای مذکور نقش شده است. کاشی در رنگ های گوناگونی تهیه می شود، ازجمله فیروزه ای، آبیِ آسمانی، نارنجی، سبز زمرّدین، زرد زعفرانی، زرد نارنجی، سیاه، سفید و طلایی. کاشی سازی و کاشی کاری در دوران معاصر نیز معمول است و در اغلب بناهای مذهبی و هنری از این هنر بهره می گیرند.
wikijoo: کاشی_کاری
پیشنهاد کاربران
کاشی کاری
کاشی کاری یکی از روشهای دلپذیر تزئین معماری در تمام سرزمینهای اسلامی است. تحول و توسعه کاشی ها از عناصر خارجی کوچک رنگی در نماهای آجری آغاز و به پوشش کامل بنا در آثار تاریخی قرون هشتم و نهم هجری انجامید. در سرزمینهای غرب جهان اسلام که بناها اساسا سنگی بود، کاشی های درخشان رنگارنگ بر روی دیوارهای سنگی خاکستری ساختمانهای قرن دهم و یازدهم ترکیه، تأثیری کاملا متفاوت اما همگون و پر احساس ایجاد می کردند.
... [مشاهده متن کامل]
جز مهم کاشی، لعاب است. لعاب سطحی شیشه مانند است که دو عملکرد دارد: تزیینی و کاربردی. کاشی های لعاب دار نه تنها باعث غنای سطح معماری مزین به کاشی می شوند بلکه به عنوان عایق دیوارهای ساختمان در برابر رطوبت و آب، عمل می کنند.
تا دو قرن پس از ظهور اسلام در منطقه بین النهرین شاهدی بر رواج صنعت کاشیکاری نداریم و تنها در این زمان یعنی اواسط قرن سوم هجری، هنر کاشیکاری احیا شده و رونقی مجدد یافت. در حفاری های شهر سامرا، پایتخت عباسیان، بین سالهای 836 تا 883 میلادی بخشی از یک کاشی چهارگوش چندرنگ لعابدار که طرحی از یک پرنده را در بر داشته به دست آمده است. از جمله کاشی هایی که توسط سفالگران شهر سامرا تولید و به کشور تونس صادر می شد، می توان به تعداد صد و پنجاه کاشی چهارگوش چند رنگ و لعابدار اشاره کرد که هنوز در اطراف بالاترین قسمت محراب مسجد جامع قیروان قابل مشاهده اند. احتمالا بغداد، بصره و کوفه مراکز تولید محصولات سفالی در دوران عباسی بوده اند. صنعت سفالگری عراق در دهه پایانی قرن سوم هجری رو به افول گذاشت و تقلید از تولیدات وابسته به پایتخت در بخش های زیادی از امپراتوری اسلامی مانند راقه در سوریه شمالی و نیشابور در شرق ایران ادامه یافت. در همین دوران، یک مرکز مهم ساخت کاشی های لعابی در زمان خلفای فاطمی در فسطاط مصر تأسیس گردید.
نخستین نشانه های کاشی کاری بر سطوح معماری، به حدود سال 450ه. ق باز می گردد که نمونه ای از آن بر مناره مسجد جامع دمشق به چشم می خورد. سطح این مناره با تزئینات هندسی و استفاده از تکنیک آجرکاری پوشش یافته، ولی محدوده کتیبه ای آن با استفاده از کاشیهای فیروزه ای لعابدار تزئین گردیده است.
شبستان گنبد دار مسجد جامع قزوین ( 509 ه. ق ) شامل حاشیه ای تزئینی از کاشیهای فیروزه ای رنگ کوچک می باشد و از نخستین موارد شناخته شده ای است که استفاده از کاشی در تزئینات داخلی بنا را در ایران اسلامی به نمایش می گذارد. در قرن ششم هجری، کاشیهایی یا لعابهای فیروزه ای و لاجوردی با محبوبیتی روزافزون رو به رو گردیده و به صورت گسترده در کنار آجرهای بدون لعاب به کار گرفته شدند.
تا اوایل قرن هفتم هجری، ماده مورد استفاده برای ساخت کاشی ها گل بود اما در قرن ششم هجری، یک ماده دست ساز که به عنوان خمیر سنگ یا خمیر چینی مشهور است، معمول گردید و در مصر و سوریه و ایران مورد استفاده قرار گرفت.
در دوره حکومت سلجوقیان و در دوره ای پیش از آغاز قرن هفتم هجری، تولید کاشی توسعه خیره کننده ای یافت. مرکز اصلی تولید، شهر کاشان بود. تعداد بسیار زیادی از گونه های مختلف کاشی چه از نظر فرم و چه از نظر تکنیک ساخت، در این شهر تولید می شد. اشکالی همچون ستاره های هشت گوش و شش گوش، چلیپا وشش ضلعی برای شکیل نمودن ازاره های درون ساختمانها با یکدیگر ترکیب می شدند. از کاشیهای لوحه مانند در فرمهای مربع یا مستطیل شکل و به صورت حاشیه و کتیبه در قسمت بالایی قاب ازاره ها استفاده می شد. قالبریزی برخی از کاشی ها به صورت برجسته انجام می شد در حالی که برخی دیگر مسطح بوده و تنها با رنگ تزئین می شدند. در این دوران از سه تکنیک لعاب تک رنگ، رنگ آمیزی مینائی بر روی لعاب و رنگ آمیزی زرین فام بر روی لعاب استفاده می شد.
تکنیک استفاده از لعاب تک رنگ، ادامه کاربرد سنتهای پیشین بود اما در دوران حکومت سلجوقیان، بر گستره لعابهای رنگ شده، رنگهای کرم، آبی فیروزه ای و آبی لاجوردی - کبالتی - نیز افزوده گشت.
ابوالقاسم عبد الله بن محمد بن علی بن ابی طاهر، مورخ دربار ایلخانیان و یکی از نوادگان خانواده مشهور سفالگر اهل کاشان به نام ابوطاهر، توضیحاتی را در خصوص برخی روشهای تولید کاشی، نگاشته است. وی واژه هفت رنگ را به تکنیک رنگ آمیزی با مینا بر روی لعاب اطلاق کرد. این تکنیک در دوره بسیار کوتاهی بین اواسط قرن ششم تا اوایل قرن هفتم هجری از رواجی بسیار چسمگیر برخوردار بود.
کاشی های هشت پر ستاره ای و چلیپا - قرن هفتم هجری - امامزاده جعفر دامغان
کاشی زرین فام - قرن پنجم هجری - کاشان
لعاب زرین فام که ابوالقاسم آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر برای تزیین شیشه مورد استفاده قرار می گرفت. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه کاشی و پخت آن، کاشی با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی می شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء درخشان فلزگونه ای در می آمده است. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشیهای معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع از کاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشی ها به ساختمانهای غیر مذهبی تعلق داشته اند.
ویرانی حاصل از تهاجم اقوام مغول در اواسط قرن هفتم هجری، تنها مدت کوتاهی بر روند تولید کاشی تأثیر گذاشت و در واقع هیچ نوع کاشی از حدود سالهای642 - 654 ه. ق بر جای نمانده است. پس از این سال ها، حکام ایلخانی اقدام به ایجاد بناهای یادبود کرده و به مرمت نمونه های پیشین پرداختند. نتیجه چنین اقداماتی، احیای صنعت کاشی سازی بود. در این دوران، تکنیک مینایی از بین رفت و گونه دیگری از تزئین سفال که بعدها عنوان لاجوردینه را به خود گرفت، جانشین آن شد. در این تکنیک، قطعات قالب ریزی شده با رنگهای سفید، لاجوردی و در . . .
کاشی کاری یکی از روشهای دلپذیر تزئین معماری در تمام سرزمینهای اسلامی است. تحول و توسعه کاشی ها از عناصر خارجی کوچک رنگی در نماهای آجری آغاز و به پوشش کامل بنا در آثار تاریخی قرون هشتم و نهم هجری انجامید. در سرزمینهای غرب جهان اسلام که بناها اساسا سنگی بود، کاشی های درخشان رنگارنگ بر روی دیوارهای سنگی خاکستری ساختمانهای قرن دهم و یازدهم ترکیه، تأثیری کاملا متفاوت اما همگون و پر احساس ایجاد می کردند.
... [مشاهده متن کامل]
جز مهم کاشی، لعاب است. لعاب سطحی شیشه مانند است که دو عملکرد دارد: تزیینی و کاربردی. کاشی های لعاب دار نه تنها باعث غنای سطح معماری مزین به کاشی می شوند بلکه به عنوان عایق دیوارهای ساختمان در برابر رطوبت و آب، عمل می کنند.
تا دو قرن پس از ظهور اسلام در منطقه بین النهرین شاهدی بر رواج صنعت کاشیکاری نداریم و تنها در این زمان یعنی اواسط قرن سوم هجری، هنر کاشیکاری احیا شده و رونقی مجدد یافت. در حفاری های شهر سامرا، پایتخت عباسیان، بین سالهای 836 تا 883 میلادی بخشی از یک کاشی چهارگوش چندرنگ لعابدار که طرحی از یک پرنده را در بر داشته به دست آمده است. از جمله کاشی هایی که توسط سفالگران شهر سامرا تولید و به کشور تونس صادر می شد، می توان به تعداد صد و پنجاه کاشی چهارگوش چند رنگ و لعابدار اشاره کرد که هنوز در اطراف بالاترین قسمت محراب مسجد جامع قیروان قابل مشاهده اند. احتمالا بغداد، بصره و کوفه مراکز تولید محصولات سفالی در دوران عباسی بوده اند. صنعت سفالگری عراق در دهه پایانی قرن سوم هجری رو به افول گذاشت و تقلید از تولیدات وابسته به پایتخت در بخش های زیادی از امپراتوری اسلامی مانند راقه در سوریه شمالی و نیشابور در شرق ایران ادامه یافت. در همین دوران، یک مرکز مهم ساخت کاشی های لعابی در زمان خلفای فاطمی در فسطاط مصر تأسیس گردید.
نخستین نشانه های کاشی کاری بر سطوح معماری، به حدود سال 450ه. ق باز می گردد که نمونه ای از آن بر مناره مسجد جامع دمشق به چشم می خورد. سطح این مناره با تزئینات هندسی و استفاده از تکنیک آجرکاری پوشش یافته، ولی محدوده کتیبه ای آن با استفاده از کاشیهای فیروزه ای لعابدار تزئین گردیده است.
شبستان گنبد دار مسجد جامع قزوین ( 509 ه. ق ) شامل حاشیه ای تزئینی از کاشیهای فیروزه ای رنگ کوچک می باشد و از نخستین موارد شناخته شده ای است که استفاده از کاشی در تزئینات داخلی بنا را در ایران اسلامی به نمایش می گذارد. در قرن ششم هجری، کاشیهایی یا لعابهای فیروزه ای و لاجوردی با محبوبیتی روزافزون رو به رو گردیده و به صورت گسترده در کنار آجرهای بدون لعاب به کار گرفته شدند.
تا اوایل قرن هفتم هجری، ماده مورد استفاده برای ساخت کاشی ها گل بود اما در قرن ششم هجری، یک ماده دست ساز که به عنوان خمیر سنگ یا خمیر چینی مشهور است، معمول گردید و در مصر و سوریه و ایران مورد استفاده قرار گرفت.
در دوره حکومت سلجوقیان و در دوره ای پیش از آغاز قرن هفتم هجری، تولید کاشی توسعه خیره کننده ای یافت. مرکز اصلی تولید، شهر کاشان بود. تعداد بسیار زیادی از گونه های مختلف کاشی چه از نظر فرم و چه از نظر تکنیک ساخت، در این شهر تولید می شد. اشکالی همچون ستاره های هشت گوش و شش گوش، چلیپا وشش ضلعی برای شکیل نمودن ازاره های درون ساختمانها با یکدیگر ترکیب می شدند. از کاشیهای لوحه مانند در فرمهای مربع یا مستطیل شکل و به صورت حاشیه و کتیبه در قسمت بالایی قاب ازاره ها استفاده می شد. قالبریزی برخی از کاشی ها به صورت برجسته انجام می شد در حالی که برخی دیگر مسطح بوده و تنها با رنگ تزئین می شدند. در این دوران از سه تکنیک لعاب تک رنگ، رنگ آمیزی مینائی بر روی لعاب و رنگ آمیزی زرین فام بر روی لعاب استفاده می شد.
تکنیک استفاده از لعاب تک رنگ، ادامه کاربرد سنتهای پیشین بود اما در دوران حکومت سلجوقیان، بر گستره لعابهای رنگ شده، رنگهای کرم، آبی فیروزه ای و آبی لاجوردی - کبالتی - نیز افزوده گشت.
ابوالقاسم عبد الله بن محمد بن علی بن ابی طاهر، مورخ دربار ایلخانیان و یکی از نوادگان خانواده مشهور سفالگر اهل کاشان به نام ابوطاهر، توضیحاتی را در خصوص برخی روشهای تولید کاشی، نگاشته است. وی واژه هفت رنگ را به تکنیک رنگ آمیزی با مینا بر روی لعاب اطلاق کرد. این تکنیک در دوره بسیار کوتاهی بین اواسط قرن ششم تا اوایل قرن هفتم هجری از رواجی بسیار چسمگیر برخوردار بود.
کاشی های هشت پر ستاره ای و چلیپا - قرن هفتم هجری - امامزاده جعفر دامغان
کاشی زرین فام - قرن پنجم هجری - کاشان
لعاب زرین فام که ابوالقاسم آن را دو آتشه می خواند، رایج ترین و معروف ترین تکنیک در تزئینات کاشی بود. این تکنیک ابتدا در قرن دوم هجری در مصر برای تزیین شیشه مورد استفاده قرار می گرفت. مراحل کار به این شرح بوده که پس از به کار گیری لعاب سفید بر روی بدنه کاشی و پخت آن، کاشی با رنگدانه های حاوی مس و نقره رنگ آمیزی می شده و مجددا در کوره حرارت می دیده و در نهایت به صورت شیء درخشان فلزگونه ای در می آمده است. با توجه به مطالعات پیکره شناسی که بر روی نخستین کاشیهای معروف به زرین فام انجام گرفته و نیز از آنجایی که در این نوع از کاشی ها بیشتر طرح های پیکره ای استفاده می شده تا الگوهای گیاهی، می توان گفت این نوع از کاشی ها به ساختمانهای غیر مذهبی تعلق داشته اند.
ویرانی حاصل از تهاجم اقوام مغول در اواسط قرن هفتم هجری، تنها مدت کوتاهی بر روند تولید کاشی تأثیر گذاشت و در واقع هیچ نوع کاشی از حدود سالهای642 - 654 ه. ق بر جای نمانده است. پس از این سال ها، حکام ایلخانی اقدام به ایجاد بناهای یادبود کرده و به مرمت نمونه های پیشین پرداختند. نتیجه چنین اقداماتی، احیای صنعت کاشی سازی بود. در این دوران، تکنیک مینایی از بین رفت و گونه دیگری از تزئین سفال که بعدها عنوان لاجوردینه را به خود گرفت، جانشین آن شد. در این تکنیک، قطعات قالب ریزی شده با رنگهای سفید، لاجوردی و در . . .