پروتز کاشت حلزونی، ابزاری الکترونیکی است که از طریق جراحی در گوش داخلی قرار گرفته و احساس شنیدن صدا در افراد ناشنوا یا کم شنوای عمیق را فراهم می کند.
کاشت حلزونیی تنها شکل از مداخلات پزشکی است که می تواند به واسطه تحریک الکتریکی عصب شنوایی مقداری از شنوایی را به فرد ناشنوای مطلق بازگرداند.
در حدود سه دهه قبل، کاشت حلزونی برای اولین بار به شکل ابزاری تک الکترودی که عمدتاً برای افزایش توانایی لب خوانی و کمک به فرد در آگاهی از صداها استفاده می شد، معرفی گردید. اما امروزه ابزارهای چند الکتروده پیشرفته ای موجود هستند که امکان مکالمات تلفنی را نیز به کاربران کاشت شده می دهند.
معیارهای کاندیداتوری کاشت نیز تغییرات زیادی کرده است و گستره افراد کاندید، به کودکان ۳ ماهه و بزرگ سالانی که دارای باقیمانده شنوایی قابل توجهی به ویژه در بسامدهای پایین هستند افزایش یافته است.
موسسات تجاری و تحقیقاتی رشد قابل توجهی داشته اند و سالانه میلیون ها دلار درآمد مالی از این طریق کسب کرده و بخش گسترده ای از آن را صرف مطالعات فنی، پزشکی و نوروساینس کاشت حلزونی می کنند. امروزه بیش از ۱۸۸۰۰۰ نفر در سراسر دنیا از کاشت حلزونی به عنوان ابزاری مفید برای بازگردانی عملکرد شنوایی استفاده می کنند. با وجود آن که در عملکرد شنوایی کاربران این پروتز اختلافاتی دیده می شود اما به جرات می توان گفت که یک کاربر معمولی می تواند در محیط ساکت با تلفن صحبت کند. بررسی ها در حوزه کاشت حلزونی نیز افزایش چشمگیری داشته است و شواهد نشان از رشد مقالات علمی و جمعیت بیماران دارد.
مبدأ پیدایش کاشت حلزونی شنوایی را می توان در ۲۰۰ سال قبل ( ۱۸۰۰ میلادی ) و در تحقیقات دانشمند ایتالیایی آلساندرو ولتا - مخترع باتری - جستجو کرد. این دانشمند با استفاده از باتری به عنوان یک ابزار تحقیقاتی نشان داد که تحریک الکتریکی در انسان می تواند مستقیماً احساس شنوایی، بینایی، بویایی و لامسه را ایجاد نماید. وی با قرار دادن دو انتهای یک باتری ۵۰ ولت در هر یک از گوش های خود شوکی شدید در سرش احساس کرد و سپس صدایی نویز مانند را شنید. آسیب رسان بودن این کار موجب شد تا وی از ادامه پژوهش در این زمینه خودداری کند.
تا ۱۵۰ سال بعد از آن هیچ مطالعه سامانمند و بی خطری در مورد تأثیرات تحریک الکتریکی منتشر نشد تا اینکه تکنولوژی الکتریکی مدرن پدیدار گردید. استیونس و همکارانش ( ۱۹۳۷، ۱۹۳۹ و ۱۹۴۰ میلادی ) با استفاده از ارتعاشگرها و آمپلی فایرهای لامپ خلأ، حداقل ۳ سازوکار مسئول در «درک الکتروفونیک» را شناسایی کردند. . سازوکار اول مرتبط با تأثیرات الکترومکانیکی است که در آن تحریکات الکتریکی موجب ارتعاش سلول های مویی درون حلزون شده و در نتیجه احساس شنیدن صدایی با زیربمی بسامد سیگنال به وجود می آید. . سازوکار دوم مرتبط با تبدیل سیگنال الکتریکی توسط پرده تمپان به سیگنال آکوستیکی است که منجر به درک زیروبمی تونال در بسامدی برابر با ۲ برابر بسامد سیگنال می شود. استیونس و همکارانش متوجه شدند تحریک الکتریکی در بیمارانی که فاقد پرده تمپان بودند باعث می شد تا این افراد فقط بسامد سیگنال اصلی را درک کنند. . سازوکار سوم نیز مرتبط با فعال سازی مستقیم عصب شنوایی بود، چون برخی بیماران گزارش کردند که در برابر تحریکات الکتریکی سینوسی احساس شنیدن صدایی نویز مانند داشته اند و گاهی عصب صورتی نیز فعال می شده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکاشت حلزونیی تنها شکل از مداخلات پزشکی است که می تواند به واسطه تحریک الکتریکی عصب شنوایی مقداری از شنوایی را به فرد ناشنوای مطلق بازگرداند.
در حدود سه دهه قبل، کاشت حلزونی برای اولین بار به شکل ابزاری تک الکترودی که عمدتاً برای افزایش توانایی لب خوانی و کمک به فرد در آگاهی از صداها استفاده می شد، معرفی گردید. اما امروزه ابزارهای چند الکتروده پیشرفته ای موجود هستند که امکان مکالمات تلفنی را نیز به کاربران کاشت شده می دهند.
معیارهای کاندیداتوری کاشت نیز تغییرات زیادی کرده است و گستره افراد کاندید، به کودکان ۳ ماهه و بزرگ سالانی که دارای باقیمانده شنوایی قابل توجهی به ویژه در بسامدهای پایین هستند افزایش یافته است.
موسسات تجاری و تحقیقاتی رشد قابل توجهی داشته اند و سالانه میلیون ها دلار درآمد مالی از این طریق کسب کرده و بخش گسترده ای از آن را صرف مطالعات فنی، پزشکی و نوروساینس کاشت حلزونی می کنند. امروزه بیش از ۱۸۸۰۰۰ نفر در سراسر دنیا از کاشت حلزونی به عنوان ابزاری مفید برای بازگردانی عملکرد شنوایی استفاده می کنند. با وجود آن که در عملکرد شنوایی کاربران این پروتز اختلافاتی دیده می شود اما به جرات می توان گفت که یک کاربر معمولی می تواند در محیط ساکت با تلفن صحبت کند. بررسی ها در حوزه کاشت حلزونی نیز افزایش چشمگیری داشته است و شواهد نشان از رشد مقالات علمی و جمعیت بیماران دارد.
مبدأ پیدایش کاشت حلزونی شنوایی را می توان در ۲۰۰ سال قبل ( ۱۸۰۰ میلادی ) و در تحقیقات دانشمند ایتالیایی آلساندرو ولتا - مخترع باتری - جستجو کرد. این دانشمند با استفاده از باتری به عنوان یک ابزار تحقیقاتی نشان داد که تحریک الکتریکی در انسان می تواند مستقیماً احساس شنوایی، بینایی، بویایی و لامسه را ایجاد نماید. وی با قرار دادن دو انتهای یک باتری ۵۰ ولت در هر یک از گوش های خود شوکی شدید در سرش احساس کرد و سپس صدایی نویز مانند را شنید. آسیب رسان بودن این کار موجب شد تا وی از ادامه پژوهش در این زمینه خودداری کند.
تا ۱۵۰ سال بعد از آن هیچ مطالعه سامانمند و بی خطری در مورد تأثیرات تحریک الکتریکی منتشر نشد تا اینکه تکنولوژی الکتریکی مدرن پدیدار گردید. استیونس و همکارانش ( ۱۹۳۷، ۱۹۳۹ و ۱۹۴۰ میلادی ) با استفاده از ارتعاشگرها و آمپلی فایرهای لامپ خلأ، حداقل ۳ سازوکار مسئول در «درک الکتروفونیک» را شناسایی کردند. . سازوکار اول مرتبط با تأثیرات الکترومکانیکی است که در آن تحریکات الکتریکی موجب ارتعاش سلول های مویی درون حلزون شده و در نتیجه احساس شنیدن صدایی با زیربمی بسامد سیگنال به وجود می آید. . سازوکار دوم مرتبط با تبدیل سیگنال الکتریکی توسط پرده تمپان به سیگنال آکوستیکی است که منجر به درک زیروبمی تونال در بسامدی برابر با ۲ برابر بسامد سیگنال می شود. استیونس و همکارانش متوجه شدند تحریک الکتریکی در بیمارانی که فاقد پرده تمپان بودند باعث می شد تا این افراد فقط بسامد سیگنال اصلی را درک کنند. . سازوکار سوم نیز مرتبط با فعال سازی مستقیم عصب شنوایی بود، چون برخی بیماران گزارش کردند که در برابر تحریکات الکتریکی سینوسی احساس شنیدن صدایی نویز مانند داشته اند و گاهی عصب صورتی نیز فعال می شده است.
wiki: کاشت حلزون