کارل ویلهلم شیله ( به سوئدی: Carl Wilhelm Scheele ) ( ۹ دسامبر ۱۷۴۲ – ۲۱ مه ۱۷۸۶ ) ، یک داروساز آلمانی - سوئدی بود که در استان استراسوند[ ۱] سوئد به دنیا آمد. او به بسیاری از مفاد شیمی پی برد؛ که مهمترین کشف او کشف اکسیژن بود ( با اینکه اولین بار به نام دوستش جوزف پریستلی منتشر شد ) و همچنین کاشف مولیبدنوم، [ ۲] تنگستن و باریوم است. او کلرین[ ۳] را نیز قبل از همفری دیوی کشف کرد.
شیله در اشترالزوند، در غرب پومرانیا ( آلمان امروزی ) ، که در آن زمان یک قلمرو سوئدی در داخل امپراتوری مقدس روم بود، به دنیا آمد. پدر شیله، یواخیم ( یا یوهان ) کریستین شیله، فروشنده غلات و آبجو از یک خانواده محترم پامرانیا بود. مادرش مارگارتا النور وارنکروس بود.
دوستان والدین شیله فن خواندن نسخه ها و معنی علائم شیمیایی و دارویی را به او آموختند. سپس، در سال ۱۷۵۷، در سن چهارده سالگی، کارل به عنوان شاگرد داروساز نزد یکی دیگر از دوستان خانوادگی و داروساز، مارتین آندریاس باخ، به گوتنبرگ فرستاده شد. شیله این سِمَت را برای هشت سال حفظ کرد. در این مدت او تا اواخر شب آزمایش هایی انجام می داد و آثار نیکلاس لمری، کاسپار نویمان، یوهان فون لوونسترن - کونکل و گئورگ ارنست استال ( قهرمان نظریه فلوژیستون ) را خواند. بسیاری از گمانه زنی های نظری بعدی شیله بر اساس استال بود.
در سال ۱۷۶۵ شیله زیر نظر داروساز پیشرو و آگاه سی. ام. کلشتورم در مالمو کار کرد و با آندرس جاهان رتزیوس که مدرس دانشگاه لوند و بعداً استاد شیمی در استکهلم بود، آشنا شد. شیله بین سال های ۱۷۶۷ و ۱۷۶۹ وارد استکهلم شد و به عنوان یک داروساز کار کرد. در این دوره او اسید تارتاریک را کشف کرد و به همراه دوستش رتزیوس، رابطه آهک زنده را با کربنات کلسیم مطالعه کرد. زمانی که در پایتخت بود، با چهره هایی از جمله آبراهام بک، پیتر یوناس برگیوس، بنگت برگیوس و کارل فریدریش فون شولتزنهایم نیز آشنا شد.
در پاییز ۱۷۷۰ شیله مدیر آزمایشگاه داروخانه بزرگ لاک در اوپسالا شد که در حدود ۴۰ مایلی شمال استکهلم است. این آزمایشگاه مواد شیمیایی را به پروفسور شیمی توربرن برگمن عرضه کرد. پس از آن که شیله واکنشی را تحلیل کرد که برگمن و دستیارش، یوهان گوتلیب گان، نتوانستند آن را حل کنند، دوستی بین شیله و برگمن ایجاد شد. واکنش بین نمک ذوب شده و اسید استیک بود که بخار قرمز تولید کرد. مطالعه بیشتر این واکنش بعداً به کشف اکسیژن توسط شیله انجامید ( به «نظریه فلوژیستون» در زیر مراجعه کنید ) . بر اساس همین دوستی و احترام، شیله از آزمایشگاه برگمان استفاده رایگان می کرد. هر دو مرد از روابط کاری خود سود می بردند. در سال ۱۷۷۴ شیله توسط پیتر جوناس برگیوس به عنوان عضو آکادمی سلطنتی علوم سوئد نامزد شد و در ۴ فوریه ۱۷۷۵ انتخاب شد. در سال ۱۷۷۵ شیله همچنین برای مدت کوتاهی یک داروخانه در کوپینگ مدیریت کرد. بین پایان سال ۱۷۷۶ و آغاز سال ۱۷۷۷ شیله کسب و کار خود را در آنجا تأسیس کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشیله در اشترالزوند، در غرب پومرانیا ( آلمان امروزی ) ، که در آن زمان یک قلمرو سوئدی در داخل امپراتوری مقدس روم بود، به دنیا آمد. پدر شیله، یواخیم ( یا یوهان ) کریستین شیله، فروشنده غلات و آبجو از یک خانواده محترم پامرانیا بود. مادرش مارگارتا النور وارنکروس بود.
دوستان والدین شیله فن خواندن نسخه ها و معنی علائم شیمیایی و دارویی را به او آموختند. سپس، در سال ۱۷۵۷، در سن چهارده سالگی، کارل به عنوان شاگرد داروساز نزد یکی دیگر از دوستان خانوادگی و داروساز، مارتین آندریاس باخ، به گوتنبرگ فرستاده شد. شیله این سِمَت را برای هشت سال حفظ کرد. در این مدت او تا اواخر شب آزمایش هایی انجام می داد و آثار نیکلاس لمری، کاسپار نویمان، یوهان فون لوونسترن - کونکل و گئورگ ارنست استال ( قهرمان نظریه فلوژیستون ) را خواند. بسیاری از گمانه زنی های نظری بعدی شیله بر اساس استال بود.
در سال ۱۷۶۵ شیله زیر نظر داروساز پیشرو و آگاه سی. ام. کلشتورم در مالمو کار کرد و با آندرس جاهان رتزیوس که مدرس دانشگاه لوند و بعداً استاد شیمی در استکهلم بود، آشنا شد. شیله بین سال های ۱۷۶۷ و ۱۷۶۹ وارد استکهلم شد و به عنوان یک داروساز کار کرد. در این دوره او اسید تارتاریک را کشف کرد و به همراه دوستش رتزیوس، رابطه آهک زنده را با کربنات کلسیم مطالعه کرد. زمانی که در پایتخت بود، با چهره هایی از جمله آبراهام بک، پیتر یوناس برگیوس، بنگت برگیوس و کارل فریدریش فون شولتزنهایم نیز آشنا شد.
در پاییز ۱۷۷۰ شیله مدیر آزمایشگاه داروخانه بزرگ لاک در اوپسالا شد که در حدود ۴۰ مایلی شمال استکهلم است. این آزمایشگاه مواد شیمیایی را به پروفسور شیمی توربرن برگمن عرضه کرد. پس از آن که شیله واکنشی را تحلیل کرد که برگمن و دستیارش، یوهان گوتلیب گان، نتوانستند آن را حل کنند، دوستی بین شیله و برگمن ایجاد شد. واکنش بین نمک ذوب شده و اسید استیک بود که بخار قرمز تولید کرد. مطالعه بیشتر این واکنش بعداً به کشف اکسیژن توسط شیله انجامید ( به «نظریه فلوژیستون» در زیر مراجعه کنید ) . بر اساس همین دوستی و احترام، شیله از آزمایشگاه برگمان استفاده رایگان می کرد. هر دو مرد از روابط کاری خود سود می بردند. در سال ۱۷۷۴ شیله توسط پیتر جوناس برگیوس به عنوان عضو آکادمی سلطنتی علوم سوئد نامزد شد و در ۴ فوریه ۱۷۷۵ انتخاب شد. در سال ۱۷۷۵ شیله همچنین برای مدت کوتاهی یک داروخانه در کوپینگ مدیریت کرد. بین پایان سال ۱۷۷۶ و آغاز سال ۱۷۷۷ شیله کسب و کار خود را در آنجا تأسیس کرد.
wiki: کارل ویلهلم شیله