کارسان. ( اِ مرکب ) در شعر بمعنی کارستان است. ( ناظم الاطباء ). رجوع به کارستان شود.محل کار. جائی که در آن کار پیدا شود :
چنین تا بیامد بدان شارسان
که قیصر ورا خواندی کارسان.
فردوسی.
به پیش اندر آمد یکی خارسان پیاده ببود اندر آن کارسان.
فردوسی.
بنزدیک دریا یکی شارسان پی افکند و شد شارسان کارسان.
فردوسی.
همه گرد بر گرد آن شارسان که هم شارسان بود و هم کارسان.
فردوسی.
