ژرژ پرک ( به فرانسوی: Georges Perec ) ( زادهٔ ۷ مارس ۱۹۳۶ در پاریس – درگذشتهٔ ۳ مارس ۱۹۸۲ در ایوری سور سن ) رمان نویس و فیلمساز معاصر فرانسوی بود. پرک عضو انجمن ادبی اولیپو بود.
پرک در خانواده یهودی لهستانی تبار در حومهٔ کارگرنشین پاریس به دنیا آمد. او تنها پسر «ایسِک ژودکو» و «سیرلا ( شولیویکز ) پِرِتز» بود که در دههٔ ۱۹۲۰ به فرانسه مهاجرت کرده بودند. او خویشاوندی دوری با نویسندهٔ ییدیش زبان ایساک لایب پرتز دارد.
پدر پرک که در دوران جنگ جهانی دوم داوطلبانه به خدمت در ارتش فرانسه رفته بود در سال ۱۹۴۰ در اثر جراحات وارده از گلوله یا ترکش کشته شد. در سال ۱۹۴۱ مادرش از ترس افتادنش به دست نازی ها وی را به دهکدهٔ کوهستانی ویلار - د - لن در منطقهٔ منطقه آزاد فرانسه فرستاد، در آن جا او را غسل تعمید داده و نام خانوادگی اش را از پرز به شکل فرانسوی پرک تغییر دادند. وی تا پایان دوران جنگ در همان منطقه با تعدادی از اقوامش زندگی کرد. مادر وی نیز در واقعهٔ هولوکاست ( احتمالاً در آشویتز ) جان سپرد. در سال ۱۹۴۲ پرک تحت حضانت عمه و شوهرعمه اش قرار گرفت که در سال ۱۹۴۵ رسمی شد. در همین سال به پاریس بازگشت.
هنگامی که در دانشگاه سوربن تاریخ و جامعه شناسی می خواند، شروع به نوشتن مقاله و مرور برای نشریات معتبر ادبی کرد . طی سال های ۱۹۵۸–۵۹ در ارتش خدمت می کرد و پس از مرخصی با پولت پترا ازدواج کرد. آن ها یک سال ( ۱۹۶۰–۶۱ ) را در صفاقس تونس گذراندند، جایی که پولت به عنوان معلم کار می کرد.
در سال ۱۹۶۱ به عنوان کارمند بایگانی در آزمایشگاه تحقیقات فیزیولوژیکی عصبی دانشگاه پیر و ماری کوری مشغول کار شد. شغل وی شغلی با درآمد پایین بود که وی این شغل را تا سال ۱۹۷۸ ادامه داد. بعضی از مفسرین آثار وی خاطر نشان می کنند که سروکار داشتن مداوم و روزانه با داده ها و اسناد احتمالاً بر روی سبک ادبی وی تأثیر گذاشته است. از دیگر عوامل تأثیرگذار در سبک پرک می توان به پیوستنش به اولیپو اشاره کرد. وی در سال ۱۹۶۷ همراه با ریمون کنو و دیگران به این محفل ادبی پیوست. پرک شاهکار خود زندگی: یک دستورالعمل را به ریمون کنو که قبل از انتشار این کتاب درگذشته بود تقدیم کرده است.
در دههٔ شصت، پرک همراه با مترجمش اوژن هلمل و فیلیپ دروگوز آهنگساز بر روی مجموعه ای از نمایش های رادیویی شروع به کار کرد؛ و کمتر از یک دهه بعد فیلم می ساخت. اولین اثر وی بر اساس رمانی از خودش به نام مردی که خواب است بود که همراه با برنار کوئه سان آن را کارگردانی کرد. این اثر در سال ۱۹۷۴ برندهٔ جایزه ژان ویگو شد. پرک از سال ۱۹۷۶ به بعد به تهیه جدول کلمات متقاطع برای هفته نامۀ لو پوان نیز می پرداخت. این شغل باعث شد دامنه کلمات وی بسیار وسیع شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپرک در خانواده یهودی لهستانی تبار در حومهٔ کارگرنشین پاریس به دنیا آمد. او تنها پسر «ایسِک ژودکو» و «سیرلا ( شولیویکز ) پِرِتز» بود که در دههٔ ۱۹۲۰ به فرانسه مهاجرت کرده بودند. او خویشاوندی دوری با نویسندهٔ ییدیش زبان ایساک لایب پرتز دارد.
پدر پرک که در دوران جنگ جهانی دوم داوطلبانه به خدمت در ارتش فرانسه رفته بود در سال ۱۹۴۰ در اثر جراحات وارده از گلوله یا ترکش کشته شد. در سال ۱۹۴۱ مادرش از ترس افتادنش به دست نازی ها وی را به دهکدهٔ کوهستانی ویلار - د - لن در منطقهٔ منطقه آزاد فرانسه فرستاد، در آن جا او را غسل تعمید داده و نام خانوادگی اش را از پرز به شکل فرانسوی پرک تغییر دادند. وی تا پایان دوران جنگ در همان منطقه با تعدادی از اقوامش زندگی کرد. مادر وی نیز در واقعهٔ هولوکاست ( احتمالاً در آشویتز ) جان سپرد. در سال ۱۹۴۲ پرک تحت حضانت عمه و شوهرعمه اش قرار گرفت که در سال ۱۹۴۵ رسمی شد. در همین سال به پاریس بازگشت.
هنگامی که در دانشگاه سوربن تاریخ و جامعه شناسی می خواند، شروع به نوشتن مقاله و مرور برای نشریات معتبر ادبی کرد . طی سال های ۱۹۵۸–۵۹ در ارتش خدمت می کرد و پس از مرخصی با پولت پترا ازدواج کرد. آن ها یک سال ( ۱۹۶۰–۶۱ ) را در صفاقس تونس گذراندند، جایی که پولت به عنوان معلم کار می کرد.
در سال ۱۹۶۱ به عنوان کارمند بایگانی در آزمایشگاه تحقیقات فیزیولوژیکی عصبی دانشگاه پیر و ماری کوری مشغول کار شد. شغل وی شغلی با درآمد پایین بود که وی این شغل را تا سال ۱۹۷۸ ادامه داد. بعضی از مفسرین آثار وی خاطر نشان می کنند که سروکار داشتن مداوم و روزانه با داده ها و اسناد احتمالاً بر روی سبک ادبی وی تأثیر گذاشته است. از دیگر عوامل تأثیرگذار در سبک پرک می توان به پیوستنش به اولیپو اشاره کرد. وی در سال ۱۹۶۷ همراه با ریمون کنو و دیگران به این محفل ادبی پیوست. پرک شاهکار خود زندگی: یک دستورالعمل را به ریمون کنو که قبل از انتشار این کتاب درگذشته بود تقدیم کرده است.
در دههٔ شصت، پرک همراه با مترجمش اوژن هلمل و فیلیپ دروگوز آهنگساز بر روی مجموعه ای از نمایش های رادیویی شروع به کار کرد؛ و کمتر از یک دهه بعد فیلم می ساخت. اولین اثر وی بر اساس رمانی از خودش به نام مردی که خواب است بود که همراه با برنار کوئه سان آن را کارگردانی کرد. این اثر در سال ۱۹۷۴ برندهٔ جایزه ژان ویگو شد. پرک از سال ۱۹۷۶ به بعد به تهیه جدول کلمات متقاطع برای هفته نامۀ لو پوان نیز می پرداخت. این شغل باعث شد دامنه کلمات وی بسیار وسیع شود.
wiki: ژرژ پرک