ژان - لویس دو رامبورس ( به فرانسوی: Jean - Louis de Rambures ) ( زادهٔ ۱۹ مه ۱۹۳۰ - درگذشتهٔ ۲۰ مه ۲۰۰۶ در وادریکوت/سومه[ ۱] ) روزنامه نگار فرانسوی، نویسنده، مترجم و وابسته فرهنگی بود. نام کامل او ژان - لویس ویکومته دو برایتزل رامبورس[ ۲] بود.
مادر او لوسیله کالوگیرا برزیلی و پدرش گراف پیکاردی بنام برنهاربریتزل دو رومبورس بودند. او نه فقط زبان های آن ها ( پرتغالی و فرانسوی ) را یادگرفت، بلکه از سن کودکی فراگیری زبان و ادبیات آلمانی را آغاز کرد و بعداً در دانشگاه نیز در آن رشته تحصیل کرد. پس از پایان دوران آموزش دبیرستانی در تولوز و پاریس در دانشگاه های پاریس و توبینگن تحصیل نمود و تحصیلات خود را با عنوان «دیپلم مدرسه عالی مطالعات سیاسی در پاریس» یکی از مدارک تحصیلی «لیسانس حقوق» همراه با مدرک دیگر «لیسانس زبان آلمانی» به پایان رساند. در سال ۱۹۵۸ برای ماهنامهٔ رئالیتس[ ۳] شروع به کار کرد و برای آن ماهنامه دربارهٔ چندین هنرمند مانند هربرت فون کارایان، کارل هاینز اشتوکهاوزن و لوچینو ویسکونتی مقاله نوشت. از سال ۱۹۶۸ با مجله هنری کونایسانیس دو آرت ( شناخت هنر ) [ ۴] و اکسپرس[ ۵] و روزنامه لوموند همکاری کرد و آن ها مقالات او را برای ۲۵ سال منتشر می کردند. موضوع مورد علاقهٔ او بیشتر دربارهٔ نویسنده ها و چگونگی ایجاد یک اثر هنری بود. به این دلیل با نویسنده های گوناگون معاصر خود مانند رولان بارت، یولیان کراک، ژان ماری گوستاو لوکلزیو، هلن سیکسو، هرتا مولر، ارنست یونگر، توماس برنهارد، گونتر گراس و هاینریش بل و تعداد زیادی دیگر ملاقات و گفتگو کرد. از مجموع این گفتگوها کتابی به نام ( «چگونه نویسنده ها کار می کنند، انتشارات فلاماریون، پاریس ۱۹۷۸ ) که حاوی گفتگو با بیست و پنج نویسنده بود، به وجود آمد. این کتاب به زبان ژاپنی ترجمه و در سال ۱۹۷۹ در توکیو منتشر شد. ( شرکت شوکران - شا - توکیو Chuokoron - sha, Inc. Tokyo )
از شروع دهه هفتاد رامبوریس وابسته فرهنگی کشورش در بن بود و از سال ۱۹۷۵ در بخش فرهنگی وزارت خارجه مشغول به کار شد. بین سال های ۱۹۷۵ و ۱۹۹۵ مدیر انستیتو فرانسه نخست در زاربروکن، سپس در فرانکفورت بود. به عنوان مترجم نیز از خود نامی به جای گذاشت، به ویژه پاول نیزون[ ۶] نخستین بار توسط رامبوریس به خوانندگان فرانسوی زبان معرفی شد.
به رامبوریس لقب شوالیه هنر و ادبیات داده شد و نشان صلیب شایستگی فدرال درجه یک جمهوری فدرال آلمان به او اهدا گردید.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمادر او لوسیله کالوگیرا برزیلی و پدرش گراف پیکاردی بنام برنهاربریتزل دو رومبورس بودند. او نه فقط زبان های آن ها ( پرتغالی و فرانسوی ) را یادگرفت، بلکه از سن کودکی فراگیری زبان و ادبیات آلمانی را آغاز کرد و بعداً در دانشگاه نیز در آن رشته تحصیل کرد. پس از پایان دوران آموزش دبیرستانی در تولوز و پاریس در دانشگاه های پاریس و توبینگن تحصیل نمود و تحصیلات خود را با عنوان «دیپلم مدرسه عالی مطالعات سیاسی در پاریس» یکی از مدارک تحصیلی «لیسانس حقوق» همراه با مدرک دیگر «لیسانس زبان آلمانی» به پایان رساند. در سال ۱۹۵۸ برای ماهنامهٔ رئالیتس[ ۳] شروع به کار کرد و برای آن ماهنامه دربارهٔ چندین هنرمند مانند هربرت فون کارایان، کارل هاینز اشتوکهاوزن و لوچینو ویسکونتی مقاله نوشت. از سال ۱۹۶۸ با مجله هنری کونایسانیس دو آرت ( شناخت هنر ) [ ۴] و اکسپرس[ ۵] و روزنامه لوموند همکاری کرد و آن ها مقالات او را برای ۲۵ سال منتشر می کردند. موضوع مورد علاقهٔ او بیشتر دربارهٔ نویسنده ها و چگونگی ایجاد یک اثر هنری بود. به این دلیل با نویسنده های گوناگون معاصر خود مانند رولان بارت، یولیان کراک، ژان ماری گوستاو لوکلزیو، هلن سیکسو، هرتا مولر، ارنست یونگر، توماس برنهارد، گونتر گراس و هاینریش بل و تعداد زیادی دیگر ملاقات و گفتگو کرد. از مجموع این گفتگوها کتابی به نام ( «چگونه نویسنده ها کار می کنند، انتشارات فلاماریون، پاریس ۱۹۷۸ ) که حاوی گفتگو با بیست و پنج نویسنده بود، به وجود آمد. این کتاب به زبان ژاپنی ترجمه و در سال ۱۹۷۹ در توکیو منتشر شد. ( شرکت شوکران - شا - توکیو Chuokoron - sha, Inc. Tokyo )
از شروع دهه هفتاد رامبوریس وابسته فرهنگی کشورش در بن بود و از سال ۱۹۷۵ در بخش فرهنگی وزارت خارجه مشغول به کار شد. بین سال های ۱۹۷۵ و ۱۹۹۵ مدیر انستیتو فرانسه نخست در زاربروکن، سپس در فرانکفورت بود. به عنوان مترجم نیز از خود نامی به جای گذاشت، به ویژه پاول نیزون[ ۶] نخستین بار توسط رامبوریس به خوانندگان فرانسوی زبان معرفی شد.
به رامبوریس لقب شوالیه هنر و ادبیات داده شد و نشان صلیب شایستگی فدرال درجه یک جمهوری فدرال آلمان به او اهدا گردید.
wiki: ژان لویس دو رامبوریس