چای سیاه نام یک نوشیدنی است که از گیاهی به نام کاملیا سیننسیس ( Camellia sinensis ) به دست می آید. لفظ چای کلمه ای چینی بوده که در قدیم در چین و شمال هند به کار برده می شد و ایرانیان دقیقاً همان کلمه را به زبان فارسی وارد کرده اند. بوته چای برای اولین بار در چین و در حدود پنج هزار سال پیش شناخته شد که به تدریج علاوه بر دارا بودن خاصیت درمانی، برای مصرف رنگ آمیزی نیز به کار رفت. چای که در چین به صورت خودرو و طبیعی یافت می شود، بعد از مدتی به عنوان دم کرده، مفرح و بازآورنده سلامتی برای بدن به دربار پادشاهان راه یافت و حتی تا اواخر قرن گذشته، چای سیاه و چای سبز از نوشیدنی های تجملی و گران قیمت بوده است.
دربارهٔ تاریخ کشف چای، افسانه های زیادی گفته اند. ازجمله می گویند که یکی از امپراتوران چین دستور داد تا فردی را برای تنبیه از شهر بیرون کنند. آن شخص مدتی را در کوه و بیابان و در جنگل ها سرگردان بود و به همین خاطر بسیار ضعیف و ناتوان شده بود. در همین میان درختی را دید و از شدت گشنگی برگ آن را به عنوان غذا خورد و بعد از مدتی رنگ و رخسارش کاملاً زیبا به حالت اولیه برگشت. به طور مخفیانه وارد شهر شد و با یکی از نزدیکان امپراتور احوال خود را بازگو کرد. در نهایت امپراتور او را احضار کرد و از اینکه او صحیح و سلامت برگشته است متعجب شد. بعد از این ماجرا امپراتور، عده ای از طبیبان را برای تحقیق درباره خواص این گیاه مأمور کرد.
همچنین در افسانه ای دیگر گفته اند که روزی عده ای برای شکار به جنگل رفته بودند. گوشت یکی از شکارهای خود را در ظرفی ریختند و روی آن را با شاخه های چای پوشاندند. دوباره به شکار رفتند و بازگشت. چیزی که مشاهده کردند آن ها را بسیار متعجب زده کرده بود. گوشت ها کاملاً له شده بودند. نتیجه این مشاهده را به طبیبان اطلاع دادند و آن ها دریافتند که گیاه چای برای هضم غذا و زود پختن گوشت و حبوبات بسیار مؤثر است.
سابقه مصرف چای در ایران از قرن هفدهم میلادی گزارش شده که جهانگردان از چایخانه هایی گزارش داده اند که رجال و افراد ثروتمند در آنجا جمع شده و چای می نوشیدند. در ضمن در همان قرن هفدهم میلادی تاجری اصفهانی که دامنه تجارتش تا هندوستان می رسیده و اجناس این نواحی را به اروپا می برد و می فروخت، برای اولین بار چای را به اروپا برد و به عنوان نوشیدنی مفرح جدیدی که در هندوستان به آن «تِی» می گفتند، به اروپاییان چشاند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدربارهٔ تاریخ کشف چای، افسانه های زیادی گفته اند. ازجمله می گویند که یکی از امپراتوران چین دستور داد تا فردی را برای تنبیه از شهر بیرون کنند. آن شخص مدتی را در کوه و بیابان و در جنگل ها سرگردان بود و به همین خاطر بسیار ضعیف و ناتوان شده بود. در همین میان درختی را دید و از شدت گشنگی برگ آن را به عنوان غذا خورد و بعد از مدتی رنگ و رخسارش کاملاً زیبا به حالت اولیه برگشت. به طور مخفیانه وارد شهر شد و با یکی از نزدیکان امپراتور احوال خود را بازگو کرد. در نهایت امپراتور او را احضار کرد و از اینکه او صحیح و سلامت برگشته است متعجب شد. بعد از این ماجرا امپراتور، عده ای از طبیبان را برای تحقیق درباره خواص این گیاه مأمور کرد.
همچنین در افسانه ای دیگر گفته اند که روزی عده ای برای شکار به جنگل رفته بودند. گوشت یکی از شکارهای خود را در ظرفی ریختند و روی آن را با شاخه های چای پوشاندند. دوباره به شکار رفتند و بازگشت. چیزی که مشاهده کردند آن ها را بسیار متعجب زده کرده بود. گوشت ها کاملاً له شده بودند. نتیجه این مشاهده را به طبیبان اطلاع دادند و آن ها دریافتند که گیاه چای برای هضم غذا و زود پختن گوشت و حبوبات بسیار مؤثر است.
سابقه مصرف چای در ایران از قرن هفدهم میلادی گزارش شده که جهانگردان از چایخانه هایی گزارش داده اند که رجال و افراد ثروتمند در آنجا جمع شده و چای می نوشیدند. در ضمن در همان قرن هفدهم میلادی تاجری اصفهانی که دامنه تجارتش تا هندوستان می رسیده و اجناس این نواحی را به اروپا می برد و می فروخت، برای اولین بار چای را به اروپا برد و به عنوان نوشیدنی مفرح جدیدی که در هندوستان به آن «تِی» می گفتند، به اروپاییان چشاند.
wiki: چای سیاه