پیوند شُش یا پیوند ریه ( به انگلیسی: Lung transplantation ) یا ( به انگلیسی: pulmonary transplantation ) نوعی عمل جراحی است که در آن قسمتی یا تمام شش برداشته می شود و با یک شش اهدا شده جایگزین می شود. اهداکنندگان معمولاً افراد درگذشته می باشند ولی در موارد نادری می تواند اهدا از طرف یک فرد زنده هم باشد. در چنین مواردی، دو اهدا کننده زنده به ازای یک دریافت کننده وجود دارد که یکی از آنها شش چپ و دیگری شش راستش را اهدا می کند. در این موارد نادر نیز معمولاً گیرنده نسبت نزدیک با اهداکنندگان دارد. [ ۱] در حالی که پیوند شش با خطراتی نیز همراه است ولی می تواند کیفیت زندگی و طول عمر را در بیمارانی که در مرحله پایانی بیماری های ریوی به سر می برند افزایش دهد. [ ۲]
اولین پیوند شش در سال ۱۹۶۳ توسط دکتر جیمز هاردی ( James Hardy ) در جکسون می سی سی پی به انجام رسید. قبل از انجام این پیوند دکتر هاردی و گروه تحقیقاتی وی چیزی در حدود ۴۰۰ پیوند را بر روی سگ انجام داده بودند. هرچند که نتیجه پیوند شش در چند روز بعد از عمل مساعد بود ولی بعد از گذشت ۱ ماه با وجود تجویز داروهای سرکوب کننده در جانور، شش به طور کامل پس زده می شد. اولین گیرنده شش مرد ۵۸ ساله دارای سرطان شش راه هوایی سمت چپ، انسداد راه های هوایی دیستال و سینه پهلو راجعه بود که چند ماه بعد از دریافت پیوند به علت نارسایی پیشرونده کلیه فوت کرد. بعد از کالبدگشایی علائمی از رد پیوند در بیمار مشاهده شد. با این وجود، در طول ده سال بعد تنها ۳۶ پیوند شش در سراسر جهان به انجام رسید که و اکثر دریافت کنندگان در عرض چند روز درگذشتند، و فقط دو دریافت کننده بیش از یک ماه زنده ماندند. علت اصلی مرگ و میر ضعف در آناستوموز ( اتصال ) راه هوایی به شش، که گاهی اوقات به دلیل صدمه عروق مجاور منجر به خون ریزی فراوان و ورود حجم بالایی از خون به شش می شد. در سال ۱۹۸۱، دکتر نورمن شاوی و همکارانش در دانشگاه استنفورد سه پیوند قلب و شش را انجام دادند. ۲ پیوند از این ۳ پیوند با موفقیت انجام شدند و دریافت کنندگان هنوز زنده بودند زمانی که تیم نتایج خود را در سال ۱۹۹۲ اعلام کردند، یکی از دریافت کنندگان به علت نارسایی چندارگان فوت نمود. دکتر شاوی موفقیت خود را به اصلاح روش جراحی از طریق آزمایش بر روی پستانداران و ظهور داروی سیکلوسپورین، که با کاهش دوز استروئید لازم باعث کاهش اثر سرکوب کنندگی خود بر ناحیه آناستوموز می شود نسبت داد. در سال ۱۹۸۳، گروه پیوند شش تورنتو، اولین پیوند شش موفقیت آمیز را انجام دادند. دریافت کننده یک مرد ۵۸ ساله با فیبروز ریوی بود که با گذشت چند روز بعد از عمل عارضه ای نداشت. این بیمار با تجویز سیکلوسپورین و آزاتیوپرین برای سرکوب دستگاه ایمنی تحت درمان قرار گرفت و همچنین داروی سرکوب کننده استروئید کمتر دریافت نمود تا باز شدن آناستوموز راه هوایی به حداقل برسد. با این حال، با گذشت ۲ هفته از عمل جراحی، او رد پیوند را که منجر به نارسایی تنفسی و کاهش لنفوسیت ها می شد پشت سر گذاشته و مرخص شد. هنگامی که گروه نتیجه کار را در سال ۱۹۸۶ گزارش کردند، او زنده بود و حیات کاملاً طبیعی داشت. در طول دهه های بعد، تعداد پیوندهای شش انجام شده در سراسر جهان به سرعت افزایش یافت. در سال ۱۹۸۷، حدود ۴۵ پیوند انجام شد و در سال ۱۹۹۰، بیش از ۴۰۰ پیوند در سراسر جهان انجام شده است. فعالیت ادامه یافت و به سرعت در حال افزایش بود تا اواسط دهه ۱۹۹۰ زمانی که تعداد پیوند سالانه چیزی در حدود ۱۴۰۰ عمل افزایش یافت. در سال های اخیر، تعداد پیوند شش به حدود ۲۲۰۰ پیوند در هر سال افزایش یافته است. عامل این نتایج تکنیک های جراحی مناسب، داروهای کمک کننده و انتخاب دریافت کننده مناسب می باشد. در واقع، شانس بقای متوسط بیماران پیوند بین سال های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۶، ۵٫۵ سال در مقایسه با ۴ سال برای کسانی که پیوند بین سال های ۱۹۸۸ و ۱۹۹۴ بود. [ ۳] [ ۴] [ ۵] [ ۶] [ ۷]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاولین پیوند شش در سال ۱۹۶۳ توسط دکتر جیمز هاردی ( James Hardy ) در جکسون می سی سی پی به انجام رسید. قبل از انجام این پیوند دکتر هاردی و گروه تحقیقاتی وی چیزی در حدود ۴۰۰ پیوند را بر روی سگ انجام داده بودند. هرچند که نتیجه پیوند شش در چند روز بعد از عمل مساعد بود ولی بعد از گذشت ۱ ماه با وجود تجویز داروهای سرکوب کننده در جانور، شش به طور کامل پس زده می شد. اولین گیرنده شش مرد ۵۸ ساله دارای سرطان شش راه هوایی سمت چپ، انسداد راه های هوایی دیستال و سینه پهلو راجعه بود که چند ماه بعد از دریافت پیوند به علت نارسایی پیشرونده کلیه فوت کرد. بعد از کالبدگشایی علائمی از رد پیوند در بیمار مشاهده شد. با این وجود، در طول ده سال بعد تنها ۳۶ پیوند شش در سراسر جهان به انجام رسید که و اکثر دریافت کنندگان در عرض چند روز درگذشتند، و فقط دو دریافت کننده بیش از یک ماه زنده ماندند. علت اصلی مرگ و میر ضعف در آناستوموز ( اتصال ) راه هوایی به شش، که گاهی اوقات به دلیل صدمه عروق مجاور منجر به خون ریزی فراوان و ورود حجم بالایی از خون به شش می شد. در سال ۱۹۸۱، دکتر نورمن شاوی و همکارانش در دانشگاه استنفورد سه پیوند قلب و شش را انجام دادند. ۲ پیوند از این ۳ پیوند با موفقیت انجام شدند و دریافت کنندگان هنوز زنده بودند زمانی که تیم نتایج خود را در سال ۱۹۹۲ اعلام کردند، یکی از دریافت کنندگان به علت نارسایی چندارگان فوت نمود. دکتر شاوی موفقیت خود را به اصلاح روش جراحی از طریق آزمایش بر روی پستانداران و ظهور داروی سیکلوسپورین، که با کاهش دوز استروئید لازم باعث کاهش اثر سرکوب کنندگی خود بر ناحیه آناستوموز می شود نسبت داد. در سال ۱۹۸۳، گروه پیوند شش تورنتو، اولین پیوند شش موفقیت آمیز را انجام دادند. دریافت کننده یک مرد ۵۸ ساله با فیبروز ریوی بود که با گذشت چند روز بعد از عمل عارضه ای نداشت. این بیمار با تجویز سیکلوسپورین و آزاتیوپرین برای سرکوب دستگاه ایمنی تحت درمان قرار گرفت و همچنین داروی سرکوب کننده استروئید کمتر دریافت نمود تا باز شدن آناستوموز راه هوایی به حداقل برسد. با این حال، با گذشت ۲ هفته از عمل جراحی، او رد پیوند را که منجر به نارسایی تنفسی و کاهش لنفوسیت ها می شد پشت سر گذاشته و مرخص شد. هنگامی که گروه نتیجه کار را در سال ۱۹۸۶ گزارش کردند، او زنده بود و حیات کاملاً طبیعی داشت. در طول دهه های بعد، تعداد پیوندهای شش انجام شده در سراسر جهان به سرعت افزایش یافت. در سال ۱۹۸۷، حدود ۴۵ پیوند انجام شد و در سال ۱۹۹۰، بیش از ۴۰۰ پیوند در سراسر جهان انجام شده است. فعالیت ادامه یافت و به سرعت در حال افزایش بود تا اواسط دهه ۱۹۹۰ زمانی که تعداد پیوند سالانه چیزی در حدود ۱۴۰۰ عمل افزایش یافت. در سال های اخیر، تعداد پیوند شش به حدود ۲۲۰۰ پیوند در هر سال افزایش یافته است. عامل این نتایج تکنیک های جراحی مناسب، داروهای کمک کننده و انتخاب دریافت کننده مناسب می باشد. در واقع، شانس بقای متوسط بیماران پیوند بین سال های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۶، ۵٫۵ سال در مقایسه با ۴ سال برای کسانی که پیوند بین سال های ۱۹۸۸ و ۱۹۹۴ بود. [ ۳] [ ۴] [ ۵] [ ۶] [ ۷]
wiki: پیوند شش