پیمان اتحاد بریتانیا و اسکاتلند ( به انگلیسی: Treaty of Union ) ، نام موافقت نامه ای است که به ایجاد بریتانیای کبیر منجر شد. [ ۱] [ ۲] اتحاد سیاسی میان پادشاهی انگلستان ( که از پیش ولز را هم دربرداشت ) و پادشاهی اسکاتلند، از اول ماه مه ۱۷۰۷ رسمیت یافت. با جزئیات این معاهده در ۲۲ ژوئیهٔ ۱۷۰۶ موافقت شده بود، و سپس مقررات جداگانه ای از پیمان اتحاد برای تصویب و قانون سازی توسط پارلمان های انگلستان و اسکاتلند به پیمان منتقل می شد.
الیزابت یکم ملکهٔ انگستان ( و ایرلند ) ؛ بی آن که فرزندی داشته باشد، در ۲۴ مارس ۱۶۰۳ درگذشت، و مرگ او انحلال سلسلهٔ خاندان تئودور را به دنبال داشت. تاج وتخت بلافاصله و «بی گفتگو» به جیمز ششم، پادشاه اسکاتلند، که از دو سو پسرعموی درجه اول او و از دودمان استوارت و نیز فرزند ماری یکم، ملکهٔ سابق اسکاتلند بود، انتقال یافت. او تاج وتخت پادشاهی انگلستان و پادشاهی ایرلند را به عنوان پادشاه جیمز یکم در پیوند تاج ها در ۱۶۰۳ بر عهده گرفت. این اتحاد شخصی ( فامیلی ) تا حدودی ترس همیشگی انگلیسی ها از همکاری اسکاتلند با پادشاهی فرانسه را تا اندازه ای آرامش بخشید، به ویژه در صورت وقوع احتمالی یک حملهٔ فرانسه به بریتانیا.
بنا بر توافق ها، شرکت تجارتی کمپانی اسکاتلند ( اسکاتلندی ) یک سرمایه گذاری برابر یک چهارم از همهٔ پول در گردش در پادشاهی اسکاتلند و تعهد پرداخت هزینه های طرح دارین را دریافت کرد. این طرح یک تلاش نافرجام برای ایجاد یک مستعمرهٔ تجارت اسکاتلند در باریکه پاناما بود. استعمار این منطقه در ۱۶۹۸ آغاز شده بود ولی در یک رویارویی نظامی در آنجا با اسپانیایی ها در سال ۱۷۰۰، به پایان رسید. همچنین، بسیاری از مستعمره نشینان از بیماری های مناطق گرمسیری درگذشتند.
در ازای تضاد منافع تجاری به وجود آمده با انگلیسی ها، شرکت «کمپانی اسکاتلند» اشتراک خود را در طرح آمستردام، هامبورگ و لندن افزایش داد. در این طرح شاه ویلیام سوم به نوبه خود، تنها پشتیبانی نه چندان گرمی نسبت به تلاش های استعماری اسکاتلند داده بود. انگلستان با فرانسه در جنگ بود و از این رو نمی خواست اسپانیا را، که بر بخشی از قلمرو گرانادای نو ادعاهایی داشت، برنجاند.
انگلستان همچنین از سوی کمپانی هند شرقی مستقر در لندن، که می کوشید انحصار خود بر تجارت خارجی انگلیس را نگهداری کند، تحت فشار قرار داشت. از این رو ابتدا سرمایه گذاران انگلیسی و هلندی را برای بیرون کشیدن سرمایه شان زیر فشار گذاشت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفالیزابت یکم ملکهٔ انگستان ( و ایرلند ) ؛ بی آن که فرزندی داشته باشد، در ۲۴ مارس ۱۶۰۳ درگذشت، و مرگ او انحلال سلسلهٔ خاندان تئودور را به دنبال داشت. تاج وتخت بلافاصله و «بی گفتگو» به جیمز ششم، پادشاه اسکاتلند، که از دو سو پسرعموی درجه اول او و از دودمان استوارت و نیز فرزند ماری یکم، ملکهٔ سابق اسکاتلند بود، انتقال یافت. او تاج وتخت پادشاهی انگلستان و پادشاهی ایرلند را به عنوان پادشاه جیمز یکم در پیوند تاج ها در ۱۶۰۳ بر عهده گرفت. این اتحاد شخصی ( فامیلی ) تا حدودی ترس همیشگی انگلیسی ها از همکاری اسکاتلند با پادشاهی فرانسه را تا اندازه ای آرامش بخشید، به ویژه در صورت وقوع احتمالی یک حملهٔ فرانسه به بریتانیا.
بنا بر توافق ها، شرکت تجارتی کمپانی اسکاتلند ( اسکاتلندی ) یک سرمایه گذاری برابر یک چهارم از همهٔ پول در گردش در پادشاهی اسکاتلند و تعهد پرداخت هزینه های طرح دارین را دریافت کرد. این طرح یک تلاش نافرجام برای ایجاد یک مستعمرهٔ تجارت اسکاتلند در باریکه پاناما بود. استعمار این منطقه در ۱۶۹۸ آغاز شده بود ولی در یک رویارویی نظامی در آنجا با اسپانیایی ها در سال ۱۷۰۰، به پایان رسید. همچنین، بسیاری از مستعمره نشینان از بیماری های مناطق گرمسیری درگذشتند.
در ازای تضاد منافع تجاری به وجود آمده با انگلیسی ها، شرکت «کمپانی اسکاتلند» اشتراک خود را در طرح آمستردام، هامبورگ و لندن افزایش داد. در این طرح شاه ویلیام سوم به نوبه خود، تنها پشتیبانی نه چندان گرمی نسبت به تلاش های استعماری اسکاتلند داده بود. انگلستان با فرانسه در جنگ بود و از این رو نمی خواست اسپانیا را، که بر بخشی از قلمرو گرانادای نو ادعاهایی داشت، برنجاند.
انگلستان همچنین از سوی کمپانی هند شرقی مستقر در لندن، که می کوشید انحصار خود بر تجارت خارجی انگلیس را نگهداری کند، تحت فشار قرار داشت. از این رو ابتدا سرمایه گذاران انگلیسی و هلندی را برای بیرون کشیدن سرمایه شان زیر فشار گذاشت.
