پیشرانش فضایی هر روشی است که برای شتاب دادن فضاپیماها و ماهواره ها استفاده شود. روش های مختلفی استفاده می شود که هرکدام مزایا و معایب خاص خود را دارند و به طور کل پیشرانش فضایی حوزه بسیاری از تحقیقات حال حاضر در مرکز مهم فضایی دنیا می باشد که نتیجه این تحقیقات بهبود روش های موجود و توسعه روش های جدید پیشرانش فضایی می باشد. مبنای تولید تراست در بسیاری از این روش ها شتاب دادن ذرات و اعمال عکس العمل آن در جهت مخالف به خود وسیله بر طبق قانون سوم نیوتن می باشد؛ ولی در برخی روش های عمدتاً در حال توسعه نیز از انرژی های موجود در طبیعت مانند انرژی ذرات بادهای خورشیدی یا انرژی مغناطیسی سیارات برای تولید تراست استفاده می شود که مزایای بسیار زیادی نسبت به روش های معمول را ارائه می دهد.
همة فضاپیماها و ماهواره های کنونی از موشک های شیمیایی ( سوخت جامد و سوخت مایع دوپایهBipropellant یا ندرتاً سوخت مایع تک پایه Monopropellant ) برای پرتاب به مدار استفاده می کنند، اگر چه برخی پرتاب گرها مانند Spaceship One, Pegasus Rocket از موتورهای هواتنفسی در مرحله اول خود بهره می گیرند.
بیشتر ماهواره ها از رانشگرهای شیمیایی ساده و قابل اطمینان ( اکثراً سوخت مایع تک پایه ) یا رانشگرهای الکتریکی مانند جت های مقاومتی برای نگهداشت مداری و کنترل وضعیت خود بهره می گیرند و برخی نیز از چرخ های مومنتومی برای کنترل وضعیت استفاده می کنند. فضاپیماهای بین سیاره ای نیز از رانشگرهای شیمیایی و الکتریکی برای انجام مأموریت های خود بهره می گیرند.
استفاده از رانشگرهای الکتریکی در ماهواره ها نخستین بار توسط شوروی سابق انجام گرفت. اولین رانشگر مورد استفاده در یک مأموریت فضایی یک رانشگر الکتریکی از نوع پالس پلاسمایی یا PPT بود که در سال ۱۹۶۴ بر روی ماهواره Zond - 2 با مأموریت کنترل وضعیت سه محوره به پرواز درآمد. این اولین استفاده از یک رانشگر در فضا بود که زمینه گسترش انواع دیگر رانشگرهای الکتریکی را برای استفاده در مأموریت های فضایی پس از آن فراهم کرد. ماهواره های غربی نیز پس از آن جهت حفظ موقعیت شمال - جنوب یا NSSK ( North - South Station - keeping ) خود استفاده از رانشگرهای الکتریکی را آغاز کردند. سال ها پس از آن بود که استفاده از رانشگرهای شیمیایی نیز در سیستم پیشرانش ماهواره ها آغاز گردید. استفاده از رانشگرهای الکتریکی و شیمیایی در فضاپیماها و ماهواره ها تا به امروز ادامه دارد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهمة فضاپیماها و ماهواره های کنونی از موشک های شیمیایی ( سوخت جامد و سوخت مایع دوپایهBipropellant یا ندرتاً سوخت مایع تک پایه Monopropellant ) برای پرتاب به مدار استفاده می کنند، اگر چه برخی پرتاب گرها مانند Spaceship One, Pegasus Rocket از موتورهای هواتنفسی در مرحله اول خود بهره می گیرند.
بیشتر ماهواره ها از رانشگرهای شیمیایی ساده و قابل اطمینان ( اکثراً سوخت مایع تک پایه ) یا رانشگرهای الکتریکی مانند جت های مقاومتی برای نگهداشت مداری و کنترل وضعیت خود بهره می گیرند و برخی نیز از چرخ های مومنتومی برای کنترل وضعیت استفاده می کنند. فضاپیماهای بین سیاره ای نیز از رانشگرهای شیمیایی و الکتریکی برای انجام مأموریت های خود بهره می گیرند.
استفاده از رانشگرهای الکتریکی در ماهواره ها نخستین بار توسط شوروی سابق انجام گرفت. اولین رانشگر مورد استفاده در یک مأموریت فضایی یک رانشگر الکتریکی از نوع پالس پلاسمایی یا PPT بود که در سال ۱۹۶۴ بر روی ماهواره Zond - 2 با مأموریت کنترل وضعیت سه محوره به پرواز درآمد. این اولین استفاده از یک رانشگر در فضا بود که زمینه گسترش انواع دیگر رانشگرهای الکتریکی را برای استفاده در مأموریت های فضایی پس از آن فراهم کرد. ماهواره های غربی نیز پس از آن جهت حفظ موقعیت شمال - جنوب یا NSSK ( North - South Station - keeping ) خود استفاده از رانشگرهای الکتریکی را آغاز کردند. سال ها پس از آن بود که استفاده از رانشگرهای شیمیایی نیز در سیستم پیشرانش ماهواره ها آغاز گردید. استفاده از رانشگرهای الکتریکی و شیمیایی در فضاپیماها و ماهواره ها تا به امروز ادامه دارد.
wiki: پیشرانش فضایی