پیانو

پیانو ( به انگلیسی: Piano ) یکی از سازهای صفحه کلیددار و مشهورترین آن ها است. صدای پیانو در اثر برخورد چکش هایی با سیم های فلزی آن در داخل جعبه چوبی تولید می شود. این چکش ها در اثر فشرده شدن کلیدها ( کلاویه ها ) به حرکت در می آیند. سیم های پیانو به صفحه ای موسوم به «صفحهٔ صدا» متصل شده اند که نقش تقویت کنندهٔ صدای آن ها را دارد.
پیانو بالاترین دامنه صوتی را در بین سازهای معمول ( به جز ارگ کلیسا ) دارد، به طوریکه در شکل فعلی اش به طور معمول هفت اکتاو دارد و قادر به تولید فرکانس هایی از حدود ۲۷ تا ۴۱۸۶ هرتز می باشد، در حالی که در مقام مقایسه ساز ویولن تنها قادر به تولید حدود پنج اکتاو و بهترین خواننده ها تنها قادر به خواندن حدود سه اکتاو هستند.
پیانو را بارتولومئو کریستافوری در حدود سال ۱۷۰۰ میلادی در شهر پادووای ایتالیا اختراع کرد. [ ۱] [ ۲] اما اختراع جدید کریستافوری تا حدود یک دهه تقریباً ناشناخته ماند تا اینکه در سال ۱۷۱۱ یک نویسنده ایتالیایی مقاله ای دربارهٔ آن نوشت که بعدها به آلمانی ترجمه و به صورت گسترده منتشر شد. این مقاله شامل دیاگرام مکانیزم پیانو نیز بود و اکثر سازندگان بعدی پیانو کار خود بر اساس این مقاله شروع کردند. قبل از اختراع پیانو از سازی قدیمی تر به نام هارپسیکورد ( Harpsichord ) استفاده می شد. تفاوت عمده و مهمی که پیانو با سازهای مشابه قبل از خودش داشت آن بود که در سازهای مشابه قبلی، شدت صدای حاصل از فشرده شدن یک کلاویه، مستقل از شدت ضربهٔ واردشده بر کلید، مقداری ثابت بود، اما در پیانو نوازنده قادر بود با ملایم ضربه زدن به کلیدها صدایی نرم تر ایجاد کند، یا با ضربات محکم تر صدایی درشت تر با پیانو تولید کند. همین ویژگی باعث شد که به سرعت پیانو مورد توجه آهنگسازان قرن هجدهم میلادی قرار بگیرد. پیانوهای اولیه ظاهر و صدایی شبیه به هارپسیکورد داشتند و در واقع مخترع پیانو یک هارپسیکورد ساز بود که در تلاش برای ارتقاء مکانیزم هارپسیکورد بود تا این ساز قادر به تولید صدا با شدت های گوناگون باشد اما در نهایت با مورد توجه قرار گرفتن هارپسیکورد جدید این ارتقاء منجر به ایجاد ساز جدیدی شد که فورته پیانو نام گرفت و به مرور زمان به شکل امروزی پیانو درآمد و آنچه که ما امروزه به عنوان پیانوی مدرن می شناسیم از اواسط قرن نوزدهم ظاهر شده است.
نام این ساز در ابتدا گراوی چمبالو کل پیانو ا فورته بوده است، که از دو قسمت پیانو به معنی ملایم و فورته به معنی صدای بلند ( رسا ) تشکیل شده است و به خوبی منعکس کنندهٔ توانایی این ساز در تولید شدت های گوناگون می باشد. [ ۳]

پیانو (موسیقی متن). پیانو موسیقی متن فیلم پیانو است، که توسط ویرجین رکوردزمنتشر شده است. این فیلم در شصت وهشتمین دورهٔ اسکار ( ۱۹۹۴ ) برنده جایزه اسکار شده است. موسیقی اصلی فیلم توسط مایکل نایمن ساخته شده است که آلبوم بیستم این آهنگساز است. علی رغم این که این آلبوم به عنوان «موسیقی متن» شناخته می شود، در واقع یک ضبط جزئی از موسیقی فیلم است که در واقع اجرای پیانوی خود نایمن در آلبوم است ( در حالی که در نسخهٔ فیلم قطعات توسط هالی هانتر بازیگر نقش اصلی اجرا شده است ) . قطعات موسیقی توسط ارکستر فیلارمونیک مونیخ به اجرا درآمده است که توسط نایمن با اعضای گروه مایکل نایمن، جان هارل، دیوید روچ اجرا شده است و اندرو یافتون قطعات ساکسیفون آن را نواخته است.
این آلبوم نامزد جایزه گلدن گلوب بهترین موسیقی شد، اما جایزه به Heaven & amp; Earth رسید، همچنین نامزد جایزه بفتای بهترین موسیقی فیلم شد در حالی که جایزه به فهرست شیندلر رسید.
طراحی و تصویرگری این آلبوم توسط دیو مک کین انجام شده است.
تم اصلی موسیقی بر اساس یک ملودی سنتی اسکاتلندی با عنوان «Gloomy Winter's Noo Awa» ساخته شده است. [ ۱]
نکته: آهنگ شمارهٔ ۲۰ ( Heart Asks Pleasure First / The Promise ) در انتشار نسخهٔ آمریکایی تا نسخهٔ مجدد سال ۲۰۰۴ قرار نگرفته بود. در حالی که در نسخهٔ انتشار بریتانیا از ابتدا قرار داشت.
قطعات این آلبوم بارها توسط هنرمندان گوناگون ضبط مجدد شده است، و پایهٔ آهنگسازی نایمن در سال ۱۹۹۴ است و آغاز به کار کنسرت پیانوی نایمن در سال ۱۹۹۴ است. شاید غیرمعمول ترین تکرار مجدد این آلبوم توسط بیل بروستون و ارکستر قاره آمریکا باشد - نسخه ارکستر بدون پیانوی «اینجا تا آنجا»، یک تکنوازی ساکسیفون که به یکی از اصلی ترین اجراهای ساکسیفون کلاسیک معاصر تبدیل شده است.
دو قطعه تکنوازی پیانوی اضافی، «The Attraction of the Pedalling Ankle»، که بر اساس قطعهٔ مازورکای Op. 7/i فردریک شوپن است و «Deep Sleep Playing» که قطعهٔ اول در صحنه های ۵۱، ۵۷ و ۸۸ و قطعهٔ دوم در صحنهٔ ۱۰۰ نمایش داده می شوند. در حالی که در این آلبوم نیست، و در پارتیتور منتشرشدهٔ آن قرار دارد.
چندین قطعه از این آلبوم در فشن شوی پاییز/ زمستان ۲۰۰۶ الکساندر مک کوئین استفاده شد.
گروه موسیقی سمفونیک متال فنلاندی نایت ویش قطعهٔ «The Heart Asks Pleasure First» در آلبوم خود با عنوان «Dark Passion Play» کاور کرد که شامل اشعاری است که توسط آهنگساز و نوازندهٔ کیبورد گروه Nightwish، توماس هالوپاینن سروده شده است، اما این گروه اجازه انتشار آن را در آن زمان دریافت نکردند. با این حال، این قطعه همچنان به صورت اجرای زنده همراه با پلی بک در کنسرت تور جهانی Passion Play World که در هلسینکی فنلاند در تاریخ ۱۹ سپتامبر ۲۰۰۹، اجرا شد. [ ۳] در ۱۵ دسامبر ۱۰۰۹، جارو لاوتامیکی، عضو گروه نایت ویش، در صفحه فیسبوک خود تأیید کرد که نایمن سرانجام اجازه انتشار این قطعهٔ کاور را داده است. در تاریخ ۲ مارس ۲۰۱۲ این آهنگ به عنوان تک آهنگ در آلبوم The Crow, the Owl and the Dove منتشر شد.

پیانو (piano)
(یا: پیانوفورته؛ در اصل فورته پیانو) سازی زهی. با چکش های نمدپوشی نواخته می شود و کلاویه های آن ها را به کار می اندازند. بدین ترتیب شکلی از دولسیمِر مکانیزه پدید می آید، که سازی کوبی است، نه مانند هارپسیکورد قدیمی تر که نوعی هارپ خودکار بود و سیم های آن با زخمه به صدا درمی آمدند. پیانو تمامی درجه های شدت و ضعف صدا را از آواهای نرم و آهسته (ایتالیایی پیانو) گرفته تا آواهای شدید و بلند (ایتالیایی فورته) می تواند تولید کند و علت نام گذاری آن نیز همین است. نخستین پیانو را بارتولومئو کریستوفوری، سازندۀ هارپسیکورد اهل پادوا، در ۱۷۰۴ ساخت و در ۱۷۰۹ عرضه کرد. در این ساز برای ایجاد کلاویه ای حساس به اشارۀ انگشتان، از مکانیسم بدیع و هوشمندانه ای استفاده شده بود. پیانو طی قرن ۱۸ تکامل گسترده ای یافت و تحسین و علاقۀ آهنگ سازان بسیاری را جلب کرد، هرچند نخستین رسیتال عمومی این ساز را در ۱۷۶۸ یوهان کریستیان باخ به اجرا درآورد. پیشرفت های بعدی در زمینۀ آوا و عملکرد کلاویه را پیانوسازانی همچون برادوود، اِرار، و گراف پدید آوردند، و همگام با آن گسترش سریع آثار منتشرشده برای این ساز را هایدن، بتهوون، شوبرت و دیگران شکل دادند که به پیدایش گراند پیانوی کنسرتی با قدرت صدادهی و هم نوایی بسیار زیاد و تولید انبوه پیانوهای دیواری کوچک تر برای استفادۀ خانگی منجر شد. همچنین، در نت نویسی موسیقی راهنمایی است برای اجرایی نرم و آرام که علامت آن P است.