پیاده نظام سواره ( انگلیسی: Mounted infantry ) شکلی از سرباز پیاده نظام است که به جای راه پیمایی منظم از اسب استفاده می کند. واحدهایی نظامی مانند دراگون ها در اصل پیاده نظام سواره بودند. امروزه که وسائل نقلیه موتوری جایگزین اسب شده اند پیاده نظام موتوریزه را می توان میراث دار پیاده نظام سواره دانست.
بنیادهای پیاده نظام سواره را می توان از دوران اولیه تاریخ انسانی مشاهده کرد. وزن سنگین زرههای برنزی پهلوانان را مجبور می کرد تا با گردونه به میدان بروند و سپس از آن پیاده شوند. در دوران هوپلیتها بعضی از ایشان با اسب تا میدان نبرد می رفتند تا در آنجا از اسب پیاده شده و به فالانژها بپیوندند. در ارتش روم باستان پیش از گایوس ماریوس سربازانی وجود داشتند که به زین سواره نظام می چسبیدند تا آن ها را تا میدان نبرد برساند. گزارش هایی وجود دارد که در میان دسته های جنگی گل و ژرمن نیز افراد برای فاصله کوتاهی همراه با سوار بر روی اسب می نشستند تا به میدان نبرد رسیده و سپس پیاده به جنگ بروند. دودمان هان نیز در جنگ هان - شیونگ نو از پیاده نظام سواره به صورت گسترده ای استفاده نمود. [ ۱]
مواردی دیگری از سربازان پیاده نظام که با استفاده از اسب تحرک خود را افزایش می دادند عبارتند از زنبورکچی های جنوایی و غارتگران وایکینگ.
دراگون ها در ابتدا پیاده نظامی بودند که در کنار شیوه های پیکار پیاده نظام سوارکاری را هم می آموختند اما به آرامی تحول یافته و در قرن هجدهمم به سواره نظام سبک تغییر یافتند.
نام این واحد احتمالاً از سلاحی در ارتش فرانسه می آید که ایشان حمل می کردند و آن را دراگون می گفتند.
با پیشرفت سلاح های گرم در قرن نوزدهم میلادی آسیب پذیری سواره نظام بسیار افزایش یافت و ارتش ها به دنبال نیروهایی بودند که بتوانند بنا به شرایط میدان نبرد به صورت سواره و پیاده بجنگند. جنگیدن به صورت سواره با استفاده از شمشیر و نیزه اجازه تحرک سریع به نیروها را می داد اما ایشان را از پوشش در برابر آتش دشمن محروم می نمود، در حالی که جنگیدن به صورت پیاده به همراه اسلحه دستی و تفنگ توان موضع گرفتن و ایجاد خطوط دفاعی را ایجاد می کرد.
نخستین واحدهای پیاده نظام سواره در زمان جنگ آمریکا و مکزیک ( به نام هنگ تفنگداران سواره که بعدها در ۱۸۶۱ به سواره نظام سوم ( ایالات متحده ) تغییر نام یافت ) ایجاد شدند که پس از آن در بسیاری از کشورهای دنیا ادامه یافت و با نام های مانند «سوار سبک» یا «تفنگداران سواره» نامیده می شدند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبنیادهای پیاده نظام سواره را می توان از دوران اولیه تاریخ انسانی مشاهده کرد. وزن سنگین زرههای برنزی پهلوانان را مجبور می کرد تا با گردونه به میدان بروند و سپس از آن پیاده شوند. در دوران هوپلیتها بعضی از ایشان با اسب تا میدان نبرد می رفتند تا در آنجا از اسب پیاده شده و به فالانژها بپیوندند. در ارتش روم باستان پیش از گایوس ماریوس سربازانی وجود داشتند که به زین سواره نظام می چسبیدند تا آن ها را تا میدان نبرد برساند. گزارش هایی وجود دارد که در میان دسته های جنگی گل و ژرمن نیز افراد برای فاصله کوتاهی همراه با سوار بر روی اسب می نشستند تا به میدان نبرد رسیده و سپس پیاده به جنگ بروند. دودمان هان نیز در جنگ هان - شیونگ نو از پیاده نظام سواره به صورت گسترده ای استفاده نمود. [ ۱]
مواردی دیگری از سربازان پیاده نظام که با استفاده از اسب تحرک خود را افزایش می دادند عبارتند از زنبورکچی های جنوایی و غارتگران وایکینگ.
دراگون ها در ابتدا پیاده نظامی بودند که در کنار شیوه های پیکار پیاده نظام سوارکاری را هم می آموختند اما به آرامی تحول یافته و در قرن هجدهمم به سواره نظام سبک تغییر یافتند.
نام این واحد احتمالاً از سلاحی در ارتش فرانسه می آید که ایشان حمل می کردند و آن را دراگون می گفتند.
با پیشرفت سلاح های گرم در قرن نوزدهم میلادی آسیب پذیری سواره نظام بسیار افزایش یافت و ارتش ها به دنبال نیروهایی بودند که بتوانند بنا به شرایط میدان نبرد به صورت سواره و پیاده بجنگند. جنگیدن به صورت سواره با استفاده از شمشیر و نیزه اجازه تحرک سریع به نیروها را می داد اما ایشان را از پوشش در برابر آتش دشمن محروم می نمود، در حالی که جنگیدن به صورت پیاده به همراه اسلحه دستی و تفنگ توان موضع گرفتن و ایجاد خطوط دفاعی را ایجاد می کرد.
نخستین واحدهای پیاده نظام سواره در زمان جنگ آمریکا و مکزیک ( به نام هنگ تفنگداران سواره که بعدها در ۱۸۶۱ به سواره نظام سوم ( ایالات متحده ) تغییر نام یافت ) ایجاد شدند که پس از آن در بسیاری از کشورهای دنیا ادامه یافت و با نام های مانند «سوار سبک» یا «تفنگداران سواره» نامیده می شدند.
wiki: پیاده نظام سواره