پی یر بوردیو

پی یر بوردیو ( به فرانسوی: Pierre Bourdieu ) ( زاده ۱ اوت ۱۹۳۰ – درگذشته ۲۳ ژانویه ۲۰۰۲ ) ، جامعه شناس و مردم شناس سرشناس فرانسوی بود که عمدتاً به مسائلی نظیر سازوکارهای قدرت و انواع شیوه های انتقال قدرت در جامعه در درون و بین نسل های مختلف می پرداخت. او برخلاف سنت ایدئالیست اروپای غربی بر واقعیت جسمانی زندگی اجتماعی و نقش عمل در سازوکارهای جامعه تأکید داشت. او تحت تأثیر گرامشی، هایدگر، مرلوپونتی، ویتگنشتاین، هوسرل، مارکس، وبر، دورکیم، کلود لوی - استروس و پانوفسکی نظریه شکل های فرهنگی، اجتماعی و نمادین سرمایه را در برابر شکل های اقتصادی سرمایه مطرح کرد. بوردیو جامعه شناسی سنتی را با نظریهٔ خود درآمیخت و همواره در پی ارتباط مفاهیم نظریه شناختی خود با تحقیق تجربی بود. آثار او مارپیچی است بین نظریه و تحقیق تجربی و برگشت به تدوین دوباره نظریه اما در سطحی دیگر. [ ۴] جامعه شناسی بوردیو نافی هرگونه طبقه بندی است؛ زیرا او مرزهای رشته های علمی را درمی نوردد؛ جامعه شناسی، مردم شناسی، آموزش و پرورش، تاریخ فرهنگی، هنر، علم، زبان شناسی و فلسفه و به راحتی بین نظریه و تحقیق تجربی حرکت می کند. [ ۵]
بوردیو در اول اوت ۱۹۳۰ در ناحیه دنگین در منطقهٔ بی آرن نزدیک کوه های پیرنه - آتلانتیک در جنوب شرقی فرانسه متولد شد. پدرش، آلبر بوردیو، یک کارمند دولتی اداره پست بود[ ۶] و محل زندگی آن ها ناحیه ای روستایی بود. [ ۷] پی یر بوردیو تحصیلات متوسطه خود را بین سال های ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۷ در دبیرستان شبانه روزی لویی بارتو در پو و، سپس، لوئی کبیر گذراند. [ ۸] [ ۹] بوردیو در دههٔ ۱۹۵۰ در اکول نرمال سوپریور در پاریس تحصیل می کرد. او با درجهٔ عالی در رشتهٔ فلسفه فارغ التحصیل شد. بوردیو رساله خود با عنوان «ترجمه و تفسیری از ملاحظات انتقادی لایبنیتس» را در معیت هانری گوییه نوشت. او به مدت یک سال در دبیرستان تئودور دو بانویل در مولن به تدریس فلسفه پرداخت[ ۱۰] و در ۱۹۵۶ به خدمت نظام فراخوانده شد و دو سال در الجزایر در خدمت سربازی ارتش فرانسه بود. در سال ۱۹۸۵ کتاب جامعه شناسی الجزایر را به چاپ رساند و تا دو سال بعد در دانشگاه الجزایر به تدریس پرداخت. [ ۱۱] او پس از بازگشت به فرانسه در میزگردهای کلود لوی استروس شرکت می جست و به عنوان دستیار با ریمون آرون همکاری می کرد. در سال ۱۹۶۸ مرکز جامعه شناسی اروپایی را تأسیس کرد و تا پایان عمر مدیریت آن را بر عهده داشت. در سال ۱۹۸۱ و در پی بازنشستگی ریمون آرون، کرسی او در کلژ دو فرانس به بوردیو اعطا شد. [ ۱۲] در سال ۱۹۷۵ بوردیو یک گروه تحقیقاتی در مرکز جامعه شناسی اروپایی تأسیس کرد که «پژوهش نامه علوم اجتماعی» را چاپ می کرد. در این گروه او به دنبال این بود که قوانین پذیرفته شدهٔ تولیدات جامعه شناسی را دگرگون کند و در عین حال شالوده های علمی جامعه شناسی را تقویت کند. در طول دههٔ ۹۰ میلادی بوردیو به یکی چهره های روشنفکر معروف در فضای سیاسی فرانسه تبدیل شد. بوردیو در سن ۷۱ سالگی از سرطان درگذشت.