پی جی ام ۱۹آ ژوپیتر. موشک میان برد بالستیک پی جی ام - ۱۹آ ژوپیتر، ( به انگلیسی: PGM - 19A Jupiter ) با نام دیگر کرایسلر اس ام - ۷۸ ( به انگلیسی: CHRYSLER SM - 78 ) بین سال های ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۳ در خدمت نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا بود. این موشک؛ گذاری بود بین موشک های کوتاه برد و موشک هایی که هر جای دنیا را هدف قرار می دادند. ژوپیتر بسیار به دیگر موشک نیروی هوایی رد استون شبیه بود و تولید آن در یک پروژهٔ مشترک میان نیروی زمینی و نیروی دریایی آمریکا در سال ۱۹۵۹ صورت گرفت. ورنر فون براون موشک ژوپیتر را پس از آزمایش موفقیت آمیز موشک رداستون و به اثبات رساندن برد ۱۵۰۰ مایلی موشک ها در نظر گرفت. توسعهٔ موشک مشابه توسط شوروی در همان زمان باعث شد که نیاز به ژوپیتر بیشتر احساس شود. رئیس جمهور آیزنهاور به این موشک یکی از بالاترین اولویت ها را داده بود و فقط موشک های بالستیک بین قاره ای بر موشک های ژوپیتر برتری داشتند. [ ۱]
این موشک در ابتدا برای استفاده در کشتی ها در نظر گرفته شده بود و از این رو طراحی آن به هر دو نیروی زمینی و دریایی محول شد. در سال ۱۹۵۶، وزارت دفاع ایالات متحده، مدیریت و توسعهٔ موشک های با برد بیش از ۲۰۰ مایل را به طور کلی به نیروی هوایی محول کرد. اگر پروژهٔ تور نیروی هوایی به شکست می انجامید، نیروی زمینی باید به پروژهٔ ژوپیتر ادامه می داد. اولین پرتاب موفق موشک ژوپیتر در مه ۱۹۵۷ صورت گرفت. [ ۱]
در اکتبر ۱۹۵۷، شوروی ماهوارهٔ اسپوتنیک - ۱ را به فضا پرتاب کرد. این ماهواره باعث شد تا آمریکا به فعالیت های فضایی خود برای مقابله با تهدیدهای شوروی سرعت ببخشد. در حالی که ژوپیتر به سرعت در حال آماده شدن بود، آمریکا نیاز به پایگاهی در فاصلهٔ ۱۵۰۰ مایلی شوروی داشت. مذاکرات با فرانسه به شکست انجامید و سرانجام ترکیه و ایتالیا قبول کردند که پایگاهی در کشورشان ایجاد شود. تیم های کنترل کنندهٔ موشک از شهروندان ترکیه و ایتالیا بودند و فقط قسمت کلاهک هسته ای را آمریکایی ها در دست داشتند. دو اسکادران با مجموع ۳۰ موشک در سال ۱۹۶۱ در پایگاه گیوا دل کوله ایتالیا جای گرفته بودند. ۱۵ موشک هم در پایگاه سیگلی قرار داشت. با توجه به بحران موشکی کوبا در سال ۱۹۶۲، ایالات متحده مجبور شد در سال ۱۹۶۳ موشک های خود را از ایتالیا و ترکیه تا ژوئیه ۱۹۶۳ جمع آوری کند. [ ۱]
• کلاهک: وی - ۴۹ مگاتن
• موتور:راکت داین ال آر۷۹
• هدایت:کاملاً اینرسیایی
• برد: ۱۵۰۰ مایل
• طول: ۶۰ فوت
• قطر: ۸ فوت ۹ اینچ
• وزن: ۱۰۸۸۰۴ پوند
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین موشک در ابتدا برای استفاده در کشتی ها در نظر گرفته شده بود و از این رو طراحی آن به هر دو نیروی زمینی و دریایی محول شد. در سال ۱۹۵۶، وزارت دفاع ایالات متحده، مدیریت و توسعهٔ موشک های با برد بیش از ۲۰۰ مایل را به طور کلی به نیروی هوایی محول کرد. اگر پروژهٔ تور نیروی هوایی به شکست می انجامید، نیروی زمینی باید به پروژهٔ ژوپیتر ادامه می داد. اولین پرتاب موفق موشک ژوپیتر در مه ۱۹۵۷ صورت گرفت. [ ۱]
در اکتبر ۱۹۵۷، شوروی ماهوارهٔ اسپوتنیک - ۱ را به فضا پرتاب کرد. این ماهواره باعث شد تا آمریکا به فعالیت های فضایی خود برای مقابله با تهدیدهای شوروی سرعت ببخشد. در حالی که ژوپیتر به سرعت در حال آماده شدن بود، آمریکا نیاز به پایگاهی در فاصلهٔ ۱۵۰۰ مایلی شوروی داشت. مذاکرات با فرانسه به شکست انجامید و سرانجام ترکیه و ایتالیا قبول کردند که پایگاهی در کشورشان ایجاد شود. تیم های کنترل کنندهٔ موشک از شهروندان ترکیه و ایتالیا بودند و فقط قسمت کلاهک هسته ای را آمریکایی ها در دست داشتند. دو اسکادران با مجموع ۳۰ موشک در سال ۱۹۶۱ در پایگاه گیوا دل کوله ایتالیا جای گرفته بودند. ۱۵ موشک هم در پایگاه سیگلی قرار داشت. با توجه به بحران موشکی کوبا در سال ۱۹۶۲، ایالات متحده مجبور شد در سال ۱۹۶۳ موشک های خود را از ایتالیا و ترکیه تا ژوئیه ۱۹۶۳ جمع آوری کند. [ ۱]
• کلاهک: وی - ۴۹ مگاتن
• موتور:راکت داین ال آر۷۹
• هدایت:کاملاً اینرسیایی
• برد: ۱۵۰۰ مایل
• طول: ۶۰ فوت
• قطر: ۸ فوت ۹ اینچ
• وزن: ۱۰۸۸۰۴ پوند
wiki: پی جی ام ۱۹آ ژوپیتر