پگاه خسرو شاخدار ( نام علمی: Eobasileus cornutus ) گونه ای از پستانداران منقرض شده پیشاتاریخی متعلق به راسته سهمگین شاخان است. پگاه خسرو گیاه خواری بزرگ مربوط به دوره ائوسن بود و با وجود شباهت ظاهری به کرگدن های امروزی از بستگان نزدیک یا اجداد این جانوران محسوب نمی شود. سنگواره های پگاه خسرو در آمریکای شمالی شناسایی شده اند و نخستین بار ادوارد درینکر کوپه دیرینه شناس آمریکایی این گونه را در سال ۱۸۷۲ نام گذاری و توصیف کرد.
پگاه خسرو شاخدار یکی از بزرگ ترین انواع سهمگین شاخان بود که طول جمجمه آن به ۱ متر می رسید و تا شانه حدود ۲٫۱ متر ارتفاع داشت. وزن این جانور حدود ۲۵۰۰ کیلوگرم بود و دارای ۳ جفت شاخ بر روی سر بود که احتمالاً مانند شاخ زرافه پوششی از پوست شاخ ها را می پوشاندند. آثار چندانی از جفت شاخ جلویی پگاه خسرو در سنگواره های جمجمه آن موجود نیست و این احتمال وجود دارد که شاخ های جلویی مانند شاخ کرگدن از جنس کراتین بوده باشند. زیرا که شاخ های کراتینی پس از مرگ جانور تجزیه شده و از بین می روند. در نتیجه آثاری از آن ها در سنگواره باقی نمی ماند.
یکی از ویژگی های غیر متعارف پگاه خسرو وجود یک جفت دندان نیش بلند و برجسته در فک بالا بود که همانندی بسیاری به دندان های نیش گربه های دندان خنجری داشتند. این جفت دندان نیش احتمالاً در دفاع برابر حمله درندگان و رقابت میان نرها کاربرد داشته اند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپگاه خسرو شاخدار یکی از بزرگ ترین انواع سهمگین شاخان بود که طول جمجمه آن به ۱ متر می رسید و تا شانه حدود ۲٫۱ متر ارتفاع داشت. وزن این جانور حدود ۲۵۰۰ کیلوگرم بود و دارای ۳ جفت شاخ بر روی سر بود که احتمالاً مانند شاخ زرافه پوششی از پوست شاخ ها را می پوشاندند. آثار چندانی از جفت شاخ جلویی پگاه خسرو در سنگواره های جمجمه آن موجود نیست و این احتمال وجود دارد که شاخ های جلویی مانند شاخ کرگدن از جنس کراتین بوده باشند. زیرا که شاخ های کراتینی پس از مرگ جانور تجزیه شده و از بین می روند. در نتیجه آثاری از آن ها در سنگواره باقی نمی ماند.
یکی از ویژگی های غیر متعارف پگاه خسرو وجود یک جفت دندان نیش بلند و برجسته در فک بالا بود که همانندی بسیاری به دندان های نیش گربه های دندان خنجری داشتند. این جفت دندان نیش احتمالاً در دفاع برابر حمله درندگان و رقابت میان نرها کاربرد داشته اند.
wiki: پگاه خسرو