پکن

پِکَن ( به فرانسوی: Pékin ) ( به چینی: 北京 ) ( تلفظ در زبان ماندارین: بِیچینگ ) پایتخت جمهوری خلق چین و یکی از پرجمعیت ترین شهرهای جهان است. این شهر در سال ۲۰۱۴ بیش از ۲۱٬۵۱۶٬۰۰۰ میلیون نفر سکنه داشته است. پکن دومین شهر پرجمعیت چین پس از شانگهای و مرکز سیاسی، فرهنگی و آموزشی کشور است. فرودگاه بین المللی پکن دومین فرودگاه شلوغ جهان از نظر ترافیک مسافران است. بر مبنای آخرین داده های دقیق جغرافیایی بیشترین درازای شهر پکن ۲۰۴ کیلومتر می باشد که از آن حدوداً یک سوم کوهستان های سرسبز و خالی از سکنه هستند. [ ۱] سابقه تاریخی شهر به حدود سه هزار سال پیش می رسد و در هشت قرن اخیر در اغلب دوره ها پایتخت چین بوده است. کمتر شهرهایی در دنیا هستند که برای دوره ای چنین دراز مرکز سیاسی، فرهنگی و آموزشی باقی مانده باشند به همین جهت آثار تاریخی زیادی در شهر وجود دارد.
پکن میزبان بازی های المپیک تابستانی ۲۰۰۸ و بازی های المپیک زمستانی ۲۰۲۲ بود و به این ترتیب اولین شهری است که هم المپیک تابستانی و هم المپیک زمستانی در آن برگزار شده است.
پایتخت چین یکی از قدیمی ترین شهر های جهان است و قدمت آن به سه هزار سال پیش باز می گردد.
می توان گفت که سلسله هان ( ۲۰۶ قبل از میلاد - ۲۲۰ پس از میلاد ) روح چینی را تراشیده است. چینی ها خود را قوم هان می نامند و زبان خود را زبان هان می نامند. در غرب از اصطلاح چین استفاده می کنیم که از سلسله کین گرفته شده است.
طی چهار قرن بعدی، پکن تغییرات زیادی را تجربه کرد، از تجزیه امپراتوری به سه پادشاهی ، اشغال بربرهای استپ و پیروزی سلسله سویی و سپس دودمان تانگ.
سلسله تانگ ( 618 - 907 ) که توسط امپراطور لیانگ تأسیس شد، دوره ای از بزرگترین قدرت را در فرهنگ و هنر چین رقم زد. همچنین در سلسله تانگ، نام شهر جیچنگ تغییر کرد و آن را یوژو یا یانجینگ نامیداند.
پس از سقوط تانگ سال ( 938 ) ، دوره آشفته دیگری آغاز شد. یک قبیله شمالی به نام خیتان در سال 938 پکن را پایتخت خود قرار دادند و به یکی از مهم ترین شهرهای آسیا تبدیل شدند.
خیتان سلسله لیائو را تأسیس کرد و پکن را یانجینگ نامید. قدرت آنها در سراسر آسیا گسترش یافت و امپراتوری وسیع به نام کاتای شناخته شد.
در قرن دوازدهم، جورچن ها خیتان را شکست دادند و سلسله جین را با پایتختی پکن تأسیس کردند که اکنون آن را ژونگدو می نامند.

پِکَن (Beijing)
پِکَن
(نام سابق: پکینگ۱؛ نام رسمی: بِیْ جینگ۲؛ نام مغولی مصطلح در متون کهنفارسی و عربی: خان بالق به معنی شهرخان) پایتخت چین، با ۱۷,۸۰۰ کیلومتر مربع مساحت، و ۱۰,۸۴۹,۰۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). بخش هایی از مرز شمال شرقی آن با قسمت هایی از دیوار بزرگ چین منطبق است. صنایع آن شامل علوم مهندسی و تولید فولاد، خودرو، پارچه، و مواد پتروشیمی است. بناهای دیدنی پکن عبارت اند از دروازۀ تیان آنمن۳ (دروازۀ صلح آسمانی) و میدان تیان آنمن۴ (که در ۱۹۸۹ صحنۀ اعتراض های دانشجویی بود که ارتش به شدت آن ها را سرکوب کرد)؛ شهر ممنوع (کاخ سلطنتی معروف به گو گونگ۵)، که یونگ لو۶، امپراتور مینگ، بین ۱۴۰۶ـ۱۴۲۰م آن را بنا نهاد؛ تالار بزرگ خلق (۱۹۵۹)؛ مقر کنگرۀ ملّی خلق (۱۹۵۹)؛ موزۀ تاریخ و انقلاب چین؛ تالار یادبود مائو (۱۹۹۷)؛ کاخ تابستانی که امپراتریس دوآگر سی شی۷ آن را ساخت؛ کاخ تابستانی قدیمی؛ معبد آسمانی (تیان تان۸)، و گورهای مینگ واقع در ۵۰کیلومتری شمال غربی پکن. مدارک مربوط به ماندگاه های اولیه در پکن به ۱,۰۰۰پ م باز می گردد. پکن به منزلۀ پایتخت (معروف به دادو۹) قوبلای خان، امپراتور مغول، پیشرفتی چشمگیر داشت. در دورۀ سلسلۀ مینگ (۱۳۶۸ـ۱۶۴۴ ) پایتخت به مدت ۳۵ سال به نانجینگ۱۰ (یا نانکن) منتقل شد، و پکن به بِی پینگ۱۱ (صلح شمالی) تغییر نام یافت. در ۱۴۲۱ م، که بار دیگر پایتخت شد، مجدداً آن را پکن (پایتخت شمالی) نامیدند. ملّیون گومین دانگ۱۲ در ۱۹۲۸ دوباره نان جینگ را پایتخت کردند؛ و پکن را مجدداً بی پینگ نامیدند. این شهر از ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۵ در اشغال ژاپن بود. در ۱۹۴۹ حکومت جدید کمونیستی بار دیگر پایتخت را به این شهر منتقل کرد و دوباره آن را پکن نامید. پکن قدیم از دو شهر مجزا تشکیل شده بود که هر کدام با دیوارهای سنگی بزرگ محصور بودند. کناره های شهر درونی مربع شکل (که سابقاً در اروپا با نام تاتار معروف بود) ۷ کیلومتر طول، ۱۵ متر ارتفاع، و ۱۸ متر ضخامت داشتند؛ در جنوب آن شهر بیرونی (که زمانی به شهر چینی شهرت داشت) واقع شده بود که کناره های آن طولانی تر بودند و از شرق به غرب به طول ۸ کیلومتر امتداد داشتند. دیوارهای مزبور دارای ۱۷ دروازه بودند که بر فراز آن ها برج هایی به ارتفاع ۳۰ متر بنا شده بود. در مرکز شهر درونی، کاخ سلطنتی گوگونگ قرار داشت که با دیوار و خندق احاطه شده بود، زیرا شهروندان عادی اجازۀ ورود به آن را نداشتند. امروز کاخ مزبور به موزه تبدیل شده و به روی عموم باز است. در غرب کاخ سلطنتی، باغ ها و عمارت های کلاه فرنگی دربار قرار دارند.PekingBeijingTiananmen GateTiananmen SquareGu GongYong LoEmpress Dowager CixiTiantanDaduNanjingBeipingGuomindang (Goumindang)