پوست درخت

پوست بیرونی ترین لایه از ساقه و ریشه های گیاهان چوبی است. گیاهان با پوست شامل درختان انگور چوبی و درختان بزرگ و درختچه ها می باشد. پوست اشاره به تمام بافت خارج بُن لادcambium عروقی است که در سطح بیرونی درخت است و یک اصطلاح غیر فنی است. این پوشش چوب شامل پوست درونی و بیرونی پوست است. پوست داخلی که در ساقه های قدیمی تر بافت زنده می باشد شامل لایه درونی پیراپوست است. همچنین می توان گفت پوست بیرونی از بافت های مرده در سطح ساقه به وجود می آید.
پیراپوست periderm بیرونی ترین لایهٔ ریشه ها و ساقه های چوبی است که در برگیرندهٔ بُن لاد چوب ساز و بافت های حاصل از تولید آن باشد. [ ۱]

پوست درخت (bark)
لایۀ محافظتی بیرونی ساقه و ریشۀ گیاهان چوبی. بیشتر متشکل از یاخته های مرده است. برای بزرگ شدن ساقه، ضرورت دارد که پوست درخت پیوسته از داخل افزایش یابد، سطح خارجی آن ترک بردارد یا تکه تکه شود و بریزد. درخت ها در پوست خود انواع مواد شیمیایی، ازجمله برخی سموم، را انباشته می کنند. بسیاری از این مواد شیمیایی ارزش تجاری دارند، زیرا در تولید دارو به کار می روند. مثلاً، کنین از پوست درخت گنه گنه حاصل می شود و برای مبارزه با مالاریا به کار می رود. نوعی مادۀ بی حس کننده در پزشکی نیز از پوست یکی از درختان جنگل های بارانی آمازون با نام Strychnus toxifera به دست می آید. از نظر فنی، پوست درخت شامل همۀ بافت های موجود در بخش بیرونی لایۀ زاینده (آوند چوبی، پوست، و پیراپوست) است و ضخامت آن از۲.۵ میلی متر تا ۳۰ سانتی متر یا بیشتر متغیر است. پوست درخت بلوط چوب پنبه (Quercus suber) از نظر اقتصادی ارزشمند است و به صورت تجاری برداشت می شود. دارچین و کاسکارا، نوعی ملیّن و محرک، نیز از پوست درخت به دست می آیند. پوست ترک خوردۀ درختانی مانند بلوط چوب پنبه سایه و پناهگاه هایی برای بی مُهرگان فراهم می کند. براساس پژوهش محققان آلمانی (۱۹۹۵)، تعداد جانوران پناه جو در پوست ترک خوردۀ درخت، بیست برابر بیشتر از پوست صاف است. پوست سفید درخت توس نقره ای پرتو خورشید را باز می تاباند و از این رو از گرم شدن بیش از حد درخت جلوگیری می کند و در نتیجه، فضایی مناسب برای ورود گونه های جدید فراهم می آورد.