در زیست شناسی تکاملی، از پهنه ( از انواع پهنه تکاملی ) برای نمایش رابطه بین ژنوتیپ ها و بخت تکثیر آن استفاده می شود. سازگاری به تناسب میان ژنوتیپ یا فنوتیپ یک ارگانیسم زنده با زیستگاه آن اشاره دارد. نام پهنه یا قلمرو به خاطر شباهت آن به ناهمواری های زمینی به آن داده شده است. در واقع این پهنه شامل پستی و بلندی هایی شبیه به قله و درّه است. نقاط موجود بر رؤس سطح نشان دهنده گستره ژنوتیپ های ممکن هستند و ارتفاع ناهمواری ها معرف میزان سازگاری. ژنوتیپ هایی که مشابه یکدیگر هستند در یک محدوده و ژنوتیپ های متفاوت دور از یکدیگر هستند. پهنه سازگاری استعاره ای است که سعی دارد ما را در درک نقص های موجود در تکامل بر مبنای انتخاب طبیعی کمک کند.
ایده مطالعه تکامل با تجسم بخشیدن به توزیع مقادیر سازگاری به شکل یک پهنه از ناهمواری ها برای اولین بار به وسیله سوال رایت در سال ۱۹۳۲ مطرح شد. [ ۱] در مسئله بهینه سازی تکاملی، پهنه سازگاری شیوه ای است برای آزمودن تابع سازگاری برای همه پاسخ های بالقوه ( به تصویر زیر مراجعه کنید ) .
در همه روش های ترسیم پهنه سازگاری ارتفاع همواره نشانگری ضمنی برای میزان سازگاری است. اما برای توصیف دو بعد دیگر سه شیوه متفاوت وجود دارد، اگرچه در همه موارد فاصله بین دو نقطه نشانگر و استعاره ای از درجه عدم شباهت است.
پهنه های سازگاری غالباً به صورت پهنه ای از تپه ها به تصویر کشیده می شوند که در آن قله های ناحیه ای ( نقاطی که از آن همه مسیرها به پایین دست یا سازگاری کمتر سرازیر می شوند ) و دره ها ناحیه ای ( مناطقی که بیشتر مسیرها از آن به سمت بالادست می روند ) وجود دارند. پهنه سازگاری که از چندین قله ناحیه ای که توسط دره های عمیق احاطه شده اند تشکیل شده است را «ناهموارهای شدید ( Rugged ) » می نامند. اگر همه ژنوتیپ ها دارای درجه تکثیر یکسان باشند، پهنه سازگاری آن مسطح خواهد بود. معمولاً یک جمعیت تکامل یابنده، به وسیله مجموعه ای از تغییرات ژنتیکی کوچک، مسیر سربالایی را خواهند پیمود تا به یک نقطه بهینه ناحیه ای دست پیدا کنند.
سه شیوه برای صورت بندی پهنه سازگاری وجود دارد، که در آن ها از ژنوتیپ، فروانی الل یا فنوتیپ برای آرایش فضای حالت استفاده می شود:
Wright فضای ژنوتیپی را به عنوان یک ابرمکعب تجسم کرد. [ ۱] هیچ «بعدی» متوالی ژنوتیپی تعریف نشده است. در عوض، شبکه ای از ژنوتیپ ها به صورت دوسویه با هم مرتبط هستند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفایده مطالعه تکامل با تجسم بخشیدن به توزیع مقادیر سازگاری به شکل یک پهنه از ناهمواری ها برای اولین بار به وسیله سوال رایت در سال ۱۹۳۲ مطرح شد. [ ۱] در مسئله بهینه سازی تکاملی، پهنه سازگاری شیوه ای است برای آزمودن تابع سازگاری برای همه پاسخ های بالقوه ( به تصویر زیر مراجعه کنید ) .
در همه روش های ترسیم پهنه سازگاری ارتفاع همواره نشانگری ضمنی برای میزان سازگاری است. اما برای توصیف دو بعد دیگر سه شیوه متفاوت وجود دارد، اگرچه در همه موارد فاصله بین دو نقطه نشانگر و استعاره ای از درجه عدم شباهت است.
پهنه های سازگاری غالباً به صورت پهنه ای از تپه ها به تصویر کشیده می شوند که در آن قله های ناحیه ای ( نقاطی که از آن همه مسیرها به پایین دست یا سازگاری کمتر سرازیر می شوند ) و دره ها ناحیه ای ( مناطقی که بیشتر مسیرها از آن به سمت بالادست می روند ) وجود دارند. پهنه سازگاری که از چندین قله ناحیه ای که توسط دره های عمیق احاطه شده اند تشکیل شده است را «ناهموارهای شدید ( Rugged ) » می نامند. اگر همه ژنوتیپ ها دارای درجه تکثیر یکسان باشند، پهنه سازگاری آن مسطح خواهد بود. معمولاً یک جمعیت تکامل یابنده، به وسیله مجموعه ای از تغییرات ژنتیکی کوچک، مسیر سربالایی را خواهند پیمود تا به یک نقطه بهینه ناحیه ای دست پیدا کنند.
سه شیوه برای صورت بندی پهنه سازگاری وجود دارد، که در آن ها از ژنوتیپ، فروانی الل یا فنوتیپ برای آرایش فضای حالت استفاده می شود:
Wright فضای ژنوتیپی را به عنوان یک ابرمکعب تجسم کرد. [ ۱] هیچ «بعدی» متوالی ژنوتیپی تعریف نشده است. در عوض، شبکه ای از ژنوتیپ ها به صورت دوسویه با هم مرتبط هستند.
wiki: پهنه سازگاری