پهلوگیری فضایی تکنیکی است که طی آن دو فضاپیما را که امروزه معمولاً یکی از آنها ایستگاه فضایی است، برای اتصال به همدیگر در یک مدار قرار می دهد. برای رسیدن به یک ترازیابی مناسب برای پهلوگیری، فضاپیماها نیاز به دقتی بسیار بالا در مختصات مکان یابی فضایی و سرعت فضاپیما دارند تا به صورت کامل و امن به یکدیگر متصل شوند. تکنیک ترازیابی ممکن است چه در اتصال و چه در جداسازی فضاپیماها از هم مورد استفاده گیرد.
شیوه پهلوگیری همچنین می تواند در مواقع فرود یک فضاپیما بر روی یک سیاره با کرانش کم نیز مورد استفاده قرار گیرد.
نخستین تلاش ها برای پهلوگیری فضایی از زمان پروژه های وستوک شوروی آغاز شد. روس ها با پرتاب چندین فضاپیمای جفت تلاش کردند پهلوگیری میان آن ها انجام داده و عملیات اتصال را انجام دهند. اما در آن زمان صنعت نوپای فضایی در ابتدای کار بود و نوآوری های فضایی آن زمان جواب چنین عملیات هایی را نمی داد. با این حال ماموریت های یاد شدهٔ سازمان فضایی شوروی توانسته بودند به پهلوگیری فضایی بین فضاپیماها تا حدودی برسند اما برای اتصال کامل و امن نیاز دقت بسیار بیشتر از این ها بود. باز آلدرین در سال ۱۹۶۳ پایان نامه دکترای خود را با تمرکز بر تکنیک های ترازیابی فضایی ارائه کرده بود.
آمریکایی ها تلاش کردند برای اولین بار و به صورت کاملاً متمرکز بر موضوع ترازیابی فضایی، بتوانند در مأموریت جمینی - ۴ به این افتخار دست پیدا کنند که شکست خوردند.
اما سرانجام تواستند در تاریخ ۱۵ دسامبر ۱۹۶۵ ( ۲۴ آذر ۱۳۴۴ ) جمینی - ۶ را با جمینی - ۷ ترازیابی کنند. اما اتصالی بین فضاپیماها برقرار نشد. فضانورد این عملیات مهم والی شیرا بود.
اما نخستین ترازیابی و اتصال کامل در مأموریت جمینی - ۸ انجام پذیرفت که طی آن جمینی - ۸ با فضاپیمای هدف جمینی - ۸ که منحصراً برای این عملیات به فضا پرتاب شده بود ترازیابی فضایی را اجرا کرده و اتصال کامل را انجام داد. فرمانده جمینی - ۸ نیل آرمسترانگ بود.
نخستین عملیات موفق سازمان فضایی شوروی در این زمینه، ترازیابی و اتصال سایوز - ۴ و سایوز - ۵ در تاریخ ۲۶ ژانویه ۱۹۶۹ ( ۲۶ دی ۱۳۴۷ ) بود.
نخستین پهلوگیری و اتصال دو فضاپیما از دو کشور متفاوت، ترازیابی و اتصال فضاپیمای آپولو به فضاپیمای میر در پروژه آزمایشی آپولو–سایوز در تاریخ ۱۷ ژوئیه ۱۹۷۵ ( ۲۶ تیر ۱۳۵۴ ) بود.
نخستین پهلوگیری و اتصال چندگانه متعلق به شوروی بود که طی آن سایوز - ۲۶ و سایوز - ۲۷ در حالی که به یکدیگر متصل بودند، در ژانویه ۱۹۶۹ ( دی ۱۳۵۶ ) به ایستگاه فضایی سالیوت ۶ متصل شدند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشیوه پهلوگیری همچنین می تواند در مواقع فرود یک فضاپیما بر روی یک سیاره با کرانش کم نیز مورد استفاده قرار گیرد.
نخستین تلاش ها برای پهلوگیری فضایی از زمان پروژه های وستوک شوروی آغاز شد. روس ها با پرتاب چندین فضاپیمای جفت تلاش کردند پهلوگیری میان آن ها انجام داده و عملیات اتصال را انجام دهند. اما در آن زمان صنعت نوپای فضایی در ابتدای کار بود و نوآوری های فضایی آن زمان جواب چنین عملیات هایی را نمی داد. با این حال ماموریت های یاد شدهٔ سازمان فضایی شوروی توانسته بودند به پهلوگیری فضایی بین فضاپیماها تا حدودی برسند اما برای اتصال کامل و امن نیاز دقت بسیار بیشتر از این ها بود. باز آلدرین در سال ۱۹۶۳ پایان نامه دکترای خود را با تمرکز بر تکنیک های ترازیابی فضایی ارائه کرده بود.
آمریکایی ها تلاش کردند برای اولین بار و به صورت کاملاً متمرکز بر موضوع ترازیابی فضایی، بتوانند در مأموریت جمینی - ۴ به این افتخار دست پیدا کنند که شکست خوردند.
اما سرانجام تواستند در تاریخ ۱۵ دسامبر ۱۹۶۵ ( ۲۴ آذر ۱۳۴۴ ) جمینی - ۶ را با جمینی - ۷ ترازیابی کنند. اما اتصالی بین فضاپیماها برقرار نشد. فضانورد این عملیات مهم والی شیرا بود.
اما نخستین ترازیابی و اتصال کامل در مأموریت جمینی - ۸ انجام پذیرفت که طی آن جمینی - ۸ با فضاپیمای هدف جمینی - ۸ که منحصراً برای این عملیات به فضا پرتاب شده بود ترازیابی فضایی را اجرا کرده و اتصال کامل را انجام داد. فرمانده جمینی - ۸ نیل آرمسترانگ بود.
نخستین عملیات موفق سازمان فضایی شوروی در این زمینه، ترازیابی و اتصال سایوز - ۴ و سایوز - ۵ در تاریخ ۲۶ ژانویه ۱۹۶۹ ( ۲۶ دی ۱۳۴۷ ) بود.
نخستین پهلوگیری و اتصال دو فضاپیما از دو کشور متفاوت، ترازیابی و اتصال فضاپیمای آپولو به فضاپیمای میر در پروژه آزمایشی آپولو–سایوز در تاریخ ۱۷ ژوئیه ۱۹۷۵ ( ۲۶ تیر ۱۳۵۴ ) بود.
نخستین پهلوگیری و اتصال چندگانه متعلق به شوروی بود که طی آن سایوز - ۲۶ و سایوز - ۲۷ در حالی که به یکدیگر متصل بودند، در ژانویه ۱۹۶۹ ( دی ۱۳۵۶ ) به ایستگاه فضایی سالیوت ۶ متصل شدند.
wiki: پهلوگیری فضایی