پناهندگان در جمهوری آذربایجان. جمهوری شوروی سوسیالیستی آذربایجان یکی از اولین جمهوری های اتحاد جماهیر شوروی بود که با مشکل پناهندگان و آوارگان داخلی روبرو شد. پناهندگان آذربایجانی از ارمنستان و آوارگان داخلی آذربایجانی های قره باغ و هفت منطقه مجاور هستند که توسط جمهوری خودخوانده قره باغ کنترل می شوند.
طبق سرشماری سال ۱۹۷۹، آذری ها در ارمنستان ۱۶۰۸۴۱ نفر بودند و ۵٫۳ درصد از جمعیت ارمنستان را تشکیل می دادند. [ ۱] ناآرامی های داخلی در قره باغ قره باغ در سال ۱۹۸۷ منجر به آزار و اذیت آذری ها و مجبور به ترک ارمنستان شدند. [ ۲] در ۲۵ ژانویه ۱۹۸۸، اولین موج پناهجویان آذری از ارمنستان در شهر سومگایت مستقر شدند. [ ۳] موج شدید دیگری در نوامبر ۱۹۸۸ اتفاق افتاد که آذری ها یا توسط ملی گراها و مقامات محلی یا دولتی اخراج شدند[ ۴] یا از ترس جان خود مجبور به فرار شدند. [ ۵] خشونت هایی که در نتیجه درگیری های قومی رخ داد تعداد بیشتری را مجبور به ترک خانمان نمود. [ ۶] در نوامبر ۱۹۸۸، بر اساس منابع ارمنی ( از این ۲۰ نفر در شهر گوگارک ) ۲۵ نفر آذری کشته شدند. [ ۷] و تعداد کشته شدگان طبق منابع آذربایجانی ۲۱۷ نفر بود. [ ۸]
بر این اساس، در سال ۱۹۸۸–۹۱، آذری های باقیمانده مجبور شدند اساساً به آذربایجان فرار کنند. [ ۴] [ ۹] [ ۱۰] تعیین دقیق تعداد آذری ها در ارمنستان در زمان تشدید درگیری غیرممکن است، زیرا در سرشماری سال ۱۹۸۹ مهاجرت اجباری آذری ها از ارمنستان در حال انجام بود. تخمین کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل ۲۰۰٬۰۰۰ نفر است. [ ۵]
براساس دولت آذربایجان در زمان آتش بس در سال ۱۹۹۴ حدود ۲۵۰٬۰۰۰ پناهنده آذربایجانی از ارمنستان وجود داشته است. [ ۱۱] مطابق قانون تابعیت سال ۱۹۹۸، همه آنها دارای شرایط تابعیت هستند. در پایان سال ۲۰۰۱، کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد تخمین زد که اکثر آنها به تابعیت جمهوری آذربایجان درآمدند یا در حال انجام این کار هستند. [ ۱۲]
در طول جنگ قره باغ، سرزمینهای تشکیل دهنده منطقه خود مختار ( NKAO ) سابق در آذربایجان به علاوه هفت منطقه مجاور توسط نیروهای ارمنستان اشغال شده است. در نتیجه مردم مجبور شدند خانه های خود را ترک کنند. اکنون آذربایجان یکی از بالاترین سرانه آوارگان داخلی ( آوارگان داخلی ) را در جهان دارد. [ ۱۳] آوارگان در تمام ۷۶ منطقه اداری آذربایجان پراکنده شده اند. در ابتدا، بیشتر آنها در اردوگاه های چادری و ساختمانهای عمومی مانند مدارس، خوابگاه ها و خوابگاه ها زندگی می کردند. از سال ۲۰۰۱، دولت تلاش های خود را برای حل مشکلات آوارگان بیشتر کرد. در سال ۲۰۰۲، ساخت شهرک های جدید آغاز شد و در پایان سال ۲۰۰۷، همه اردوگاه های چادری برچیده شدند. [ ۱۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفطبق سرشماری سال ۱۹۷۹، آذری ها در ارمنستان ۱۶۰۸۴۱ نفر بودند و ۵٫۳ درصد از جمعیت ارمنستان را تشکیل می دادند. [ ۱] ناآرامی های داخلی در قره باغ قره باغ در سال ۱۹۸۷ منجر به آزار و اذیت آذری ها و مجبور به ترک ارمنستان شدند. [ ۲] در ۲۵ ژانویه ۱۹۸۸، اولین موج پناهجویان آذری از ارمنستان در شهر سومگایت مستقر شدند. [ ۳] موج شدید دیگری در نوامبر ۱۹۸۸ اتفاق افتاد که آذری ها یا توسط ملی گراها و مقامات محلی یا دولتی اخراج شدند[ ۴] یا از ترس جان خود مجبور به فرار شدند. [ ۵] خشونت هایی که در نتیجه درگیری های قومی رخ داد تعداد بیشتری را مجبور به ترک خانمان نمود. [ ۶] در نوامبر ۱۹۸۸، بر اساس منابع ارمنی ( از این ۲۰ نفر در شهر گوگارک ) ۲۵ نفر آذری کشته شدند. [ ۷] و تعداد کشته شدگان طبق منابع آذربایجانی ۲۱۷ نفر بود. [ ۸]
بر این اساس، در سال ۱۹۸۸–۹۱، آذری های باقیمانده مجبور شدند اساساً به آذربایجان فرار کنند. [ ۴] [ ۹] [ ۱۰] تعیین دقیق تعداد آذری ها در ارمنستان در زمان تشدید درگیری غیرممکن است، زیرا در سرشماری سال ۱۹۸۹ مهاجرت اجباری آذری ها از ارمنستان در حال انجام بود. تخمین کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل ۲۰۰٬۰۰۰ نفر است. [ ۵]
براساس دولت آذربایجان در زمان آتش بس در سال ۱۹۹۴ حدود ۲۵۰٬۰۰۰ پناهنده آذربایجانی از ارمنستان وجود داشته است. [ ۱۱] مطابق قانون تابعیت سال ۱۹۹۸، همه آنها دارای شرایط تابعیت هستند. در پایان سال ۲۰۰۱، کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد تخمین زد که اکثر آنها به تابعیت جمهوری آذربایجان درآمدند یا در حال انجام این کار هستند. [ ۱۲]
در طول جنگ قره باغ، سرزمینهای تشکیل دهنده منطقه خود مختار ( NKAO ) سابق در آذربایجان به علاوه هفت منطقه مجاور توسط نیروهای ارمنستان اشغال شده است. در نتیجه مردم مجبور شدند خانه های خود را ترک کنند. اکنون آذربایجان یکی از بالاترین سرانه آوارگان داخلی ( آوارگان داخلی ) را در جهان دارد. [ ۱۳] آوارگان در تمام ۷۶ منطقه اداری آذربایجان پراکنده شده اند. در ابتدا، بیشتر آنها در اردوگاه های چادری و ساختمانهای عمومی مانند مدارس، خوابگاه ها و خوابگاه ها زندگی می کردند. از سال ۲۰۰۱، دولت تلاش های خود را برای حل مشکلات آوارگان بیشتر کرد. در سال ۲۰۰۲، ساخت شهرک های جدید آغاز شد و در پایان سال ۲۰۰۷، همه اردوگاه های چادری برچیده شدند. [ ۱۱]
