پلیمریزاسیون تعلیقی

پلیمریزاسیون تعلیقی ( Suspension Polymerization ) فرایند پلیمر شدن فرایندی پیشرفته در تولید مواد پلیمری دانه ای به شمار می رود. در فرایند تعلیقی، پلیمر با دانه های کروی تشکیل می شود که می تواند بر اساس اندازهٔ دانه ها خواص و در نتیجه کاربردهای متفاوتی داشته باشد. پلیمر شدن تعلیقی به سامانه ای گفته می شود که قطره های ناپیوستهٔ منومر در فاز پیوستهٔ آب پراکنده شده و با سازوکار رادیکال آزاد پلیمر می شوند. مزیت اصلی پلیمر شدن تعلیقی در سادگی فناوری فرایند نهفته است. گرانروی کم تعلیق و ظرفیت گرمایی زیاد آب، امکان استفاده از رآکتورهای ساده و مجهز به هم زن را فراهم می کند. گرمای آزاد شدهٔ واکنش به علت گرانروی کم در مقایسه با فرایند پلیمر شدن جرمی، امولسیونی و در محلول به آسانی منتقل می شود. هم چنین، این فرایند مزایای دیگری مانندهزینه کم، قابلیت تغییر خواص دانه ها، کنترل اندازهٔ دانه ها در محدودهٔ باریک، سادگی جداسازی دانه هااز فاز پیوسته و مصرف افزودنی کمتر ( نسبت به فرایند امولسیونی ) دارد. انعطاف پذیری فرایند تعلیقی منجر به کاربرد گستردهٔ آن در تولیدات صنعتی و تجاری شده است. فرایند پلیمر شدن تعلیقی در آب نیازمند استفاده از افزودنی هایی در مقیاس کم است تا از انبوهش قطره های منومر و به هم چسبیدن دانه های پلیمر طی فرایند ممانعت شود؛ زیرا، قطره های منومر پراکنده در آب از نظر ترمودینامیکی پایدار نیستند و پیوستگی قطره ها با توازن سامانه هم زن و پراکنده ساز کنترل می شود. احتمال پیوستگی وانبوهش قطره های منومر محبوس شده به وسیلهٔ لایه های آب حاوی پراکنده ساز پس از برخورد بسیار کمتر از زمانی است که تنها عامل پراکنده ساختن قطره هادر فاز آب هم زن است. پایداری پراکندگی قطرات منومر در فاز آب نیاز به لایهٔ محافظ در حد فاصل سطح قطره های آلی و آب دارد تا مانع از چسبندگی سریع قطره ها شود. این لایه معمولاً با استفاده از مواد فعال سطحی و مواد معدنی ایجاد می شود.