پلیمرهای واکنش دهنده به دما یا پلیمرهای حرارتی پلیمرهایی هستند که تغییر چشمگیر و ناپیوسته از خصوصیات فیزیکی آنها با دما که با تغییر آن تغییر می کند را نشان می دهند[ ۱] این اصطلاح معمولاً زمانی مورد استفاده قرار می گیرد که خاصیت مورد نظر حلالیت در یک حلال معین باشد، اما در صورت آسیب دیدن سایر خواص نیز ممکن است مورد استفاده قرار گیرد. پلیمرهای گرماسنجی مربوط به طبقه مواد محرک پاسخگو هستند که بر خلاف مواد حساس به دما ( برای کوتاه مدت و گرمازا ) که به طور مداوم با شرایط محیطی تغییر می کنند، می باشند. به معنای دقیق تر، پلیمرهای گرماسنج، میزان شکاف مورد قبول بودن را در نمودار ترکیب دما خود نشان می دهند. بسته به اینکه امتزاج شکاف در دماهای بالا یا پایین پیدا شده است، به ترتیب دمای محلول انتقادی بالایی یا پایینی وجود دارد. ( به صورت مختصر UCST یا LCST ) .
تحقیقات عمدتاً روی پلیمرهایی تمرکز دارند که گرماگرایی را در محلول آبی نشان می دهد. سطوح امیدوارکننده در زمینه کاربرد عبارتند از: مهندسی بافت، [ ۲] کروماتوگرافی مایع، [ ۳] [ ۴] دارورسانی[ ۵] [ ۶] و جدایی زیستی. [ ۷] فقط چند کاربرد انگشت شمار تجاری وجود دارد، به عنوان مثال، صفحات کشت سلولی که با یک پلیمر LCST پوشیده شده اند.
نظریه پلیمر گرماسوز ( یا همان، میکروژل ها ) در دهه ۱۹۴۰ با تلاش های لوری و هاگنز که هر کدام به طور مستقل انتظارات نظری مشابهی برای پلیمر در محلول با درجه حرارت متفاوت ایجاد کردند شروع شد.
اثرات محرک های خارجی در پلیمرهای مشخص در دهه ۱۹۶۰ میلادی توسط Heskins و Guillet مورد بررسی قرار گرفت. [ ۸] آنها دمای ۳۲ درجه سانتیگراد را به عنوان دمای محلول بحرانی پایین ( LCST ) برای پلی ( N - isopropyl arrylamide ) در نظر گرفتند.
زنجیره های پلیمری گرماسنجی در حالت محلول یک ترکیب سیم پیچ گسترده را تشکیل می دهند. در دمای جدایی فاز آنها به هم می خورند تا گلوبول های جمع و جور تشکیل شوند. این فرایند را می توان مستقیماً با روش پراکندگی نور استاتیک و پویا مشاهده کرد. [ ۹] [ ۱۰] ولی افت ویسکوزیته را می توان غیر مستقیم مشاهده کرد. هنگامی که مکانیسم هایی که تنش سطحی را کاهش می دهند وجود نداشته باشد، گلوبول ها جمع می شوند و در نتیجه باعث کدورت و تشکیل ذرات قابل مشاهده می شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتحقیقات عمدتاً روی پلیمرهایی تمرکز دارند که گرماگرایی را در محلول آبی نشان می دهد. سطوح امیدوارکننده در زمینه کاربرد عبارتند از: مهندسی بافت، [ ۲] کروماتوگرافی مایع، [ ۳] [ ۴] دارورسانی[ ۵] [ ۶] و جدایی زیستی. [ ۷] فقط چند کاربرد انگشت شمار تجاری وجود دارد، به عنوان مثال، صفحات کشت سلولی که با یک پلیمر LCST پوشیده شده اند.
نظریه پلیمر گرماسوز ( یا همان، میکروژل ها ) در دهه ۱۹۴۰ با تلاش های لوری و هاگنز که هر کدام به طور مستقل انتظارات نظری مشابهی برای پلیمر در محلول با درجه حرارت متفاوت ایجاد کردند شروع شد.
اثرات محرک های خارجی در پلیمرهای مشخص در دهه ۱۹۶۰ میلادی توسط Heskins و Guillet مورد بررسی قرار گرفت. [ ۸] آنها دمای ۳۲ درجه سانتیگراد را به عنوان دمای محلول بحرانی پایین ( LCST ) برای پلی ( N - isopropyl arrylamide ) در نظر گرفتند.
زنجیره های پلیمری گرماسنجی در حالت محلول یک ترکیب سیم پیچ گسترده را تشکیل می دهند. در دمای جدایی فاز آنها به هم می خورند تا گلوبول های جمع و جور تشکیل شوند. این فرایند را می توان مستقیماً با روش پراکندگی نور استاتیک و پویا مشاهده کرد. [ ۹] [ ۱۰] ولی افت ویسکوزیته را می توان غیر مستقیم مشاهده کرد. هنگامی که مکانیسم هایی که تنش سطحی را کاهش می دهند وجود نداشته باشد، گلوبول ها جمع می شوند و در نتیجه باعث کدورت و تشکیل ذرات قابل مشاهده می شوند.
