فرصت های زیادی برای استفاده از پلیمرهای زیست تخریب پذیر مصنوعی در حوزه پزشکی به ویژه در زمینه های مهندسی بافت و تحویل کنترل شده دارو وجود دارد. زیست تخریب پذیری در پزشکی به دلایل زیادی مهم است. تخریب ایمپلنت پلیمری به این معنی است که ممکن است نیازی به مداخله جراحی برای برداشتن ایمپلنت در پایان عمر عملکردی آن نباشد و نیاز به جراحی دوم را از بین ببرد. [ ۱]
در مهندسی بافت، پلیمرهای زیست تخریب پذیر را می توان به گونه ای طراحی کرد که بافت ها را تقریب کند و ساختار پلیمری را فراهم کند که بتواند تنش های مکانیکی را تحمل کند، سطح مناسبی را برای اتصال و رشد سلول فراهم کند و با سرعتی تخریب شود که امکان انتقال بار به بافت جدید را فراهم کند.
در توسعه کاربردهای پلیمرهای زیست تخریب پذیر، ویژگی برخی از پلیمرها از جمله سنتز و زیست تخریب پذیری در ادامه بررسی می شود. شرح چگونگی کنترل خواص توسط کنترل های مصنوعی مناسب مانند ترکیب کوپلیمر ( پلیمری که بیشتر از یک نوع مونومر در آن وجود دارد ) ، الزامات ویژه برای پردازش و جابجایی، و برخی از دستگاه های تجاری مبتنی بر این مواد مورد بحث قرار می گیرد[ ۲] .
هنگام بررسی انتخاب پلیمر برای کاربردهای زیست پزشکی، معیارهای مهمی که باید در نظر گرفته شوند عبارتند از:
• خواص مکانیکی باید با کاربرد مطابقت داشته باشد و تا زمانی که بافت اطراف بهبود نیابد به اندازه کافی قوی باقی بماند.
• زمان تخریب باید با زمان مورد نیاز مطابقت داشته باشد.
• واکنشی که موجب ایجاد مواد سمی شود ایجاد نمی کند.
• پس از رسیدن به هدف خود در بدن متابولیزه می شود.
• به راحتی در فرم محصول نهایی با ماندگاری قابل قبول قابل پردازش است و به راحتی استریل می شود.
عملکرد مکانیکی یک پلیمر زیست تخریب پذیر به عوامل مختلفی از جمله انتخاب مونومر، انتخاب آغازگر، شرایط فرآیند و وجود مواد افزودنی بستگی دارد. این عوامل بر تبلور پلیمرها، دمای انتقالی مذاب و شیشه و وزن مولکولی تأثیر می گذارند. هر یک از این عوامل باید در مورد چگونگی تأثیر آنها بر تجزیه زیستی پلیمر ارزیابی شود. تجزیه زیستی را می توان با سنتز پلیمرهایی با پیوندهای هیدرولیتیکی ناپایدار در پایه ساختار انجام داد. [ ۳]
این معمولاً با استفاده از گروه های عاملی شیمیایی مانند استرها، انیدریدها، ارتواسترها و آمیدها به دست می آید. اکثر پلیمرهای زیست تخریب پذیر با پلیمریزاسیون باز کردن حلقه، سنتز می شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر مهندسی بافت، پلیمرهای زیست تخریب پذیر را می توان به گونه ای طراحی کرد که بافت ها را تقریب کند و ساختار پلیمری را فراهم کند که بتواند تنش های مکانیکی را تحمل کند، سطح مناسبی را برای اتصال و رشد سلول فراهم کند و با سرعتی تخریب شود که امکان انتقال بار به بافت جدید را فراهم کند.
در توسعه کاربردهای پلیمرهای زیست تخریب پذیر، ویژگی برخی از پلیمرها از جمله سنتز و زیست تخریب پذیری در ادامه بررسی می شود. شرح چگونگی کنترل خواص توسط کنترل های مصنوعی مناسب مانند ترکیب کوپلیمر ( پلیمری که بیشتر از یک نوع مونومر در آن وجود دارد ) ، الزامات ویژه برای پردازش و جابجایی، و برخی از دستگاه های تجاری مبتنی بر این مواد مورد بحث قرار می گیرد[ ۲] .
هنگام بررسی انتخاب پلیمر برای کاربردهای زیست پزشکی، معیارهای مهمی که باید در نظر گرفته شوند عبارتند از:
• خواص مکانیکی باید با کاربرد مطابقت داشته باشد و تا زمانی که بافت اطراف بهبود نیابد به اندازه کافی قوی باقی بماند.
• زمان تخریب باید با زمان مورد نیاز مطابقت داشته باشد.
• واکنشی که موجب ایجاد مواد سمی شود ایجاد نمی کند.
• پس از رسیدن به هدف خود در بدن متابولیزه می شود.
• به راحتی در فرم محصول نهایی با ماندگاری قابل قبول قابل پردازش است و به راحتی استریل می شود.
عملکرد مکانیکی یک پلیمر زیست تخریب پذیر به عوامل مختلفی از جمله انتخاب مونومر، انتخاب آغازگر، شرایط فرآیند و وجود مواد افزودنی بستگی دارد. این عوامل بر تبلور پلیمرها، دمای انتقالی مذاب و شیشه و وزن مولکولی تأثیر می گذارند. هر یک از این عوامل باید در مورد چگونگی تأثیر آنها بر تجزیه زیستی پلیمر ارزیابی شود. تجزیه زیستی را می توان با سنتز پلیمرهایی با پیوندهای هیدرولیتیکی ناپایدار در پایه ساختار انجام داد. [ ۳]
این معمولاً با استفاده از گروه های عاملی شیمیایی مانند استرها، انیدریدها، ارتواسترها و آمیدها به دست می آید. اکثر پلیمرهای زیست تخریب پذیر با پلیمریزاسیون باز کردن حلقه، سنتز می شوند.
