پلی وینیل کلراید ( به انگلیسی: Polyvinyl chloride ) یا پی وی سی ( PVC ) نوعی پلاستیک بسیار پرکاربرد است که در حال حاضر یکی از ارزشمندترین محصولات صنعت پتروشیمی است. به طور عمومی بیشتر از ۵۰٪ از پی وی سی ساخت بشر در ساختمان سازی استفاده می شود؛ زیرا پی وی سی ارزان بوده و به سادگی سرهم بندی می شود. در سال های اخیر پی وی سی جایگزین مواد ساختمان سازی سنتی نظیر چوب، سیمان و سفال در بسیاری از مناطق شده است. با وجود ظهور یک مادهٔ ایدئال در ساختمان سازی همچنان نگرانی در رابطه با هزینهٔ پی وی سی برای محیط زیست طبیعی و سلامتی انسان وجود دارد.
موارد استفادهٔ فراوانی برای پی وی سی شامل: وینیل سایدینگ، علامت مغناطیسی کارت ها، برش عمودی پنجره ها، صفحات گرامافون، لوله، لوله کشی، کانال و لوازم نصب کردنی، کیف های ارزان قیمت، پنجره های تاریک ( بدون دید ) و در شکل نرم آن برای لباس، اثاثیه یا لوازم داخلی نظیر پرده، کف سازی و ساختن سقف، پوستهٔ کابل های الکتریکی، توپ های بازی سبک وزن وجود دارد.
همچنین ماده ایست که اغلب برای لوله کشی آب و فاضلاب به علت ارزان بودن طبیعی و انعطاف پذیر بودن استفاده می شود.
مخلوط کن های پودری: مخلوط کردن مواد مختلف توسط این مخلوط کننده ها انجام می گیرد. البته باید توجه کرد که در مخلوط کردن پایدارکننده ها، روان کننده ها، پیگمنت ها و… که باید مقدار آن ها نسبتاً کم باشد امکان ایجاد اشکالات عملی وجود دارد.
دستگاه های ژلیفیکاسیون: معمولاً از نوع ماشین های تهیهٔ ورقه هستند.
دستگاه های فرم دادن: شامل یک یا چند پیچ مته ای گردان است.
کلندرها: جهت تهیهٔ ورقه های طویل از کائوچو و ترموپلاستیک ها رزین نرم شده را بین دو یا چند سیلندر عبور می دهند.
شکل دادن در فشار کم: قالب گیری به وسیله فشار و انژکسیون بسیار سریع و برای تهیه اشیا قالب گیری شده با ابعاد کم و متوسط به کار می رود.
قالب گیری به روش تزریقی، اکستروژن و شکل دادن حرارتی نیز از روش های دیگر هستند.
پلی وینیل کلراید به طور اتفاقی در دو موقعیت کوچک در قرن ۱۹ کشف شد. نخستین بار در سال ۱۸۳۵ به وسیله هنری ویکتور رگنالت و در ۱۸۷۲ به وسیله اوگن بومان. در هر دو موقعیت پلیمر زمانی آشکار شد که جامد سفید رنگ داخل فلاسک وینیل کلراید در معرض نور آفتاب قرار گرفت.
پلی وینیل کلراید به وسیلهٔ پلیمریزاسیون مونومر وینیل کلراید شکل می گیرد. تولید تجارتی قسمت اعظم پی وی سی عمدتاً از طریق بسپارش تعلیقی انجام می شود و از بسپارش های توده ای و امولسیونی به میزان کمتر و از بسپارش محلولی به ندرت استفاده می شود. پلی وینیل کلراید از بلورینگی ناچیزی برخوردار بوده اما به علت زنجیرهای حجیم بسپار ( نتیجهٔ استخلاف بزرگ کلر ) از استحکام و سختی برخوردار است. تی جی برای آن بالا و به میزان ۸۱ درجهٔ سانتی گراد است ولی میزان این تی جی آن قدر بالا نیست که فرایند با روش های گوناگون را دچار مشکل کند. در مقابل حرارت و نور نسبتاً ناپایدار بوده و هیدروژن کلرید از آن خارج می شود. این ماده اثرات زیان بخشی روی خواص اشیاء دم دست ( اجزای الکتریکی ) علاوه بر اثرات فیزیولوژیکی بر جای می گذارد. پی وی سی پلاستیکی سخت است که به وسیلهٔ اضافه کردن روان کننده ها نرم و انعطاف پذیر می شود. بیشترین مورد استفادهٔ آن فتالیت است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفموارد استفادهٔ فراوانی برای پی وی سی شامل: وینیل سایدینگ، علامت مغناطیسی کارت ها، برش عمودی پنجره ها، صفحات گرامافون، لوله، لوله کشی، کانال و لوازم نصب کردنی، کیف های ارزان قیمت، پنجره های تاریک ( بدون دید ) و در شکل نرم آن برای لباس، اثاثیه یا لوازم داخلی نظیر پرده، کف سازی و ساختن سقف، پوستهٔ کابل های الکتریکی، توپ های بازی سبک وزن وجود دارد.
همچنین ماده ایست که اغلب برای لوله کشی آب و فاضلاب به علت ارزان بودن طبیعی و انعطاف پذیر بودن استفاده می شود.
مخلوط کن های پودری: مخلوط کردن مواد مختلف توسط این مخلوط کننده ها انجام می گیرد. البته باید توجه کرد که در مخلوط کردن پایدارکننده ها، روان کننده ها، پیگمنت ها و… که باید مقدار آن ها نسبتاً کم باشد امکان ایجاد اشکالات عملی وجود دارد.
دستگاه های ژلیفیکاسیون: معمولاً از نوع ماشین های تهیهٔ ورقه هستند.
دستگاه های فرم دادن: شامل یک یا چند پیچ مته ای گردان است.
کلندرها: جهت تهیهٔ ورقه های طویل از کائوچو و ترموپلاستیک ها رزین نرم شده را بین دو یا چند سیلندر عبور می دهند.
شکل دادن در فشار کم: قالب گیری به وسیله فشار و انژکسیون بسیار سریع و برای تهیه اشیا قالب گیری شده با ابعاد کم و متوسط به کار می رود.
قالب گیری به روش تزریقی، اکستروژن و شکل دادن حرارتی نیز از روش های دیگر هستند.
پلی وینیل کلراید به طور اتفاقی در دو موقعیت کوچک در قرن ۱۹ کشف شد. نخستین بار در سال ۱۸۳۵ به وسیله هنری ویکتور رگنالت و در ۱۸۷۲ به وسیله اوگن بومان. در هر دو موقعیت پلیمر زمانی آشکار شد که جامد سفید رنگ داخل فلاسک وینیل کلراید در معرض نور آفتاب قرار گرفت.
پلی وینیل کلراید به وسیلهٔ پلیمریزاسیون مونومر وینیل کلراید شکل می گیرد. تولید تجارتی قسمت اعظم پی وی سی عمدتاً از طریق بسپارش تعلیقی انجام می شود و از بسپارش های توده ای و امولسیونی به میزان کمتر و از بسپارش محلولی به ندرت استفاده می شود. پلی وینیل کلراید از بلورینگی ناچیزی برخوردار بوده اما به علت زنجیرهای حجیم بسپار ( نتیجهٔ استخلاف بزرگ کلر ) از استحکام و سختی برخوردار است. تی جی برای آن بالا و به میزان ۸۱ درجهٔ سانتی گراد است ولی میزان این تی جی آن قدر بالا نیست که فرایند با روش های گوناگون را دچار مشکل کند. در مقابل حرارت و نور نسبتاً ناپایدار بوده و هیدروژن کلرید از آن خارج می شود. این ماده اثرات زیان بخشی روی خواص اشیاء دم دست ( اجزای الکتریکی ) علاوه بر اثرات فیزیولوژیکی بر جای می گذارد. پی وی سی پلاستیکی سخت است که به وسیلهٔ اضافه کردن روان کننده ها نرم و انعطاف پذیر می شود. بیشترین مورد استفادهٔ آن فتالیت است.
wiki: پلی وینیل کلراید