پلی الفین نوعی پلیمر با فرمول کلی ( CH 2 CHR ) n است که در آن R یک گروه آلکیلی است. آنها معمولاً از مجموعه کوچکی از الفین های ساده ( آلکن ها ) مشتق شده اند. این مواد غالباً در مفهوم تجاری پلی اتیلن و پلی پروپیلن هستند. پلی الفین های تخصصی تر عبارتند از پلی ایزو بوتیلن و پلی متیل پنتن. همه آنها روغن ها یا جامداتی، بی رنگ یا سفید هستند. بسیاری از کوپلیمرها مانند پلی بوتن که از مخلوطی از ایزومرهای مختلف بوتن به دست می آید، شناخته می شوند. نام هر پلی الفین نشان دهنده الفینی است که از آن تهیه شده است. به عنوان مثال، پلی اتیلن از اتیلن و پلی متیل پنتن از ۴ - متیل - ۱ - پنتن مشتق شده است. پلی الفین ها خود الفین نیستند زیرا پیوند دوگانه هر مونومر الفین برای تشکیل پلیمر شکسته می شود. مونومرهایی که بیشتر از یک پیوند دوگانه دارند مانند بوتادین و ایزوپرن، در ساختار پلیمرهای تولید شده از آنها حاوی یک پیوند دوگانه هستند ( پلی بوتادین و پلی ایزوپرن ) و معمولا پلی الفین در نظر گرفته نمی شوند. پلی الفین ها پایه بسیاری از صنایع شیمیایی هستند. [ ۱]
بیشتر پلی الفین ها از افزودن مونومر به کاتالیزورهای حاوی فلز ساخته می شوند و این واکنش بسیار گرمازا است.
به طور سنتی از کاتالیزورهای زیگلر - ناتا استفاده می شود. این کاتالیزورها که بعد از دریافت جایزه نوبل توسط کارل زیگلر و جولیو ناتا به این نام نامگذاری شده اند، از تصفیه کلریدهای تیتانیوم با ترکیبات آلی آلومینیومی مانند تری اتیل آلومینیوم تهیه می شوند. در برخی موارد، کاتالیزور نامحلول است و به صورت مخلوطی نیمه مایع استفاده می شود. در مورد پلی اتیلن، اغلب از کاتالیزورهای فیلیپس حاوی کروم استفاده می شود. کاتالیزورهای کامینسکی خانواده دیگری از کاتالیزورها هستند که تمایل دارند تا به تغییرات سیستماتیک برای اصلاح ساختار پلیمر، به ویژه برای پلی پروپیلن بپردازند.
خواص پلی الفین از جامدات مایع مانند تا جامدات سخت متغیر است و در درجه اول خواص آنها با وزن مولکولی و درجه بلورینگی تعیین می شود. درجه بلورینگی پلی الفین از ۰٪ ( مایع مانند ) تا ۶۰٪ یا بالاتر ( پلاستیک های سخت ) متغیر است. بلورینگی عمدتاً توسط طول توالی های قابل تبلور پلیمر که در طی پلیمریزاسیون ایجاد می شوند، کنترل می شود. [ ۲] مثال هایی از این فرایند عبارتند از اضافه کردن درصد کمی از یک کومونومر مانند ۱ - هگزن یا ۱ - اکتن در طول پلیمریزاسیون اتیلن، [ ۳] یا اضافه نامنظم به صورت اندک اندک ( نقص های «استریو» یا «ریجیو» ) در طول پلیمریزاسیون ایزوتاکتیک پروپیلن هستند. [ ۴] توانایی پلیمر برای متبلور شدن به درجات بالا با افزایش محتوای عیوب، کاهش می یابد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبیشتر پلی الفین ها از افزودن مونومر به کاتالیزورهای حاوی فلز ساخته می شوند و این واکنش بسیار گرمازا است.
به طور سنتی از کاتالیزورهای زیگلر - ناتا استفاده می شود. این کاتالیزورها که بعد از دریافت جایزه نوبل توسط کارل زیگلر و جولیو ناتا به این نام نامگذاری شده اند، از تصفیه کلریدهای تیتانیوم با ترکیبات آلی آلومینیومی مانند تری اتیل آلومینیوم تهیه می شوند. در برخی موارد، کاتالیزور نامحلول است و به صورت مخلوطی نیمه مایع استفاده می شود. در مورد پلی اتیلن، اغلب از کاتالیزورهای فیلیپس حاوی کروم استفاده می شود. کاتالیزورهای کامینسکی خانواده دیگری از کاتالیزورها هستند که تمایل دارند تا به تغییرات سیستماتیک برای اصلاح ساختار پلیمر، به ویژه برای پلی پروپیلن بپردازند.
خواص پلی الفین از جامدات مایع مانند تا جامدات سخت متغیر است و در درجه اول خواص آنها با وزن مولکولی و درجه بلورینگی تعیین می شود. درجه بلورینگی پلی الفین از ۰٪ ( مایع مانند ) تا ۶۰٪ یا بالاتر ( پلاستیک های سخت ) متغیر است. بلورینگی عمدتاً توسط طول توالی های قابل تبلور پلیمر که در طی پلیمریزاسیون ایجاد می شوند، کنترل می شود. [ ۲] مثال هایی از این فرایند عبارتند از اضافه کردن درصد کمی از یک کومونومر مانند ۱ - هگزن یا ۱ - اکتن در طول پلیمریزاسیون اتیلن، [ ۳] یا اضافه نامنظم به صورت اندک اندک ( نقص های «استریو» یا «ریجیو» ) در طول پلیمریزاسیون ایزوتاکتیک پروپیلن هستند. [ ۴] توانایی پلیمر برای متبلور شدن به درجات بالا با افزایش محتوای عیوب، کاهش می یابد.
wiki: پلی الفین