پُلی استایرن یا پُلی استیرن یک پُلیمِر مصنوعی معطر از مُنومِر استایرن ( یک مادهٔ پتروشیمیایی ) می باشد که در سه نوع معمولی، مقاوم و انبساطی وجود دارد.
از نظر شیمیایی، پلی استیرن ( پلی استایرن ) یک هیدروکربن بُلَندزَنجیر است که در آن مراکز متغیر کربنی به گروه های فنیل ( نامی که به بنزن حلقه ای داده می شود ) متصل اند. فرمول شیمیایی پلی استایرن ( n ( C8H۸ است. این ماده حاوی موله های عناصر شیمیایی کربنی و هیدروژن است.
ویژگی های ماده توسط جذب کوتاه مدت واندِروالسی بین زنجیرهای پلیمری تعیین می شوند. از آنجایی که مولکول ها هیدروکربن های بلندزنجیری هستند که از هزاران اتم تشکیل می شوند، نیروی کششی کلی بین مولکول ها بزرگ می باشد. هنگام حرارت دادن ( یا به سرعت بدشکل شدن به علت ترکیب با ویژگی های ویسکوالاستیک viscoelastic و عایق حرارتی ) زنجیره ها سازگاری بیشتری به دست آورده، از کنار یکدیگر سُر می خورند. این سستی بین مولکولی ( در مقابل قدرت بالای بین مولکولی به علت استقامت هیدروکربنی ) حالت انعطاف پذیری و کِشسانی به این ماده می دهد. قابلیت سیستم برای بدشکل شدن آن در دمای بالاتر از دمای تبدیل شیشه ای اش، به پلی استرین ( و به طورکلی پلیمرهای نرمش پذیر در مقابل حرارت ) این امکان را می دهد تا هنگام حرارت دادن به راحتی نرم شده، به شکل های گوناگون درآید. این پلیمر از مونومر هایی با همین نام ساخته می شود .
اولین بار پلی استایرن توسط ادوارد سایمون در سال ۱۸۳۹ کشف شد. وی نمی دانست چه مادهٔ باارزشی کشف کرده است. تهیهٔ تجاری منومر استایرن و پلیمریزاسیون آن به سال ۱۹۳۴ بر می گردد که کمپانی «داو» توانست استایرن را از فراورده های نفتی سَنتِز نماید و سپس آن را پلیمریزه کند. در همان زمان، مشابه این فرایند مراحل تکمیلی خود را در آلمان می گذراند. تجربیات به دست آمده از این محصول در زمان جنگ جهانی دوم موجب گردید تا در سال های بعد از جنگ، پلی استایرن نه تنها به عنوان یک عایق الکتریسیته گران قیمت شناخته نشود، بلکه به عنوان یک پلاستیک گرمانرم، ارزان و با خواص خوب معرفی شود. با طی گذر زمان و با انتشار تئوری های مختلف ( از جمله تئوری هرمان استاودینگر در سال ۱۹۲۲ در مورد پلیمر ) ، در نهایت شرکت BASF در ابتدای سال ۱۹۵۰ یک فرایند دومرحله ای برای تولید فوم پلی استایرن را گسترش داد. در این فرایند مرحلهٔ اول شامل تهیهٔ دانه های حاوی توزیع یکنواخت عامل پُف زا توسط روش پلیمریزاسیون سوسپانسیونی مونومر استایرن بوده که در مرحلهٔ دوم این ماده در داخل یک قالب آماده می شود. سهولت تولید محصول به هر شکل و اندازه از مزایای این روش بود که باعث توسعهٔ آن شد. این ماده اولین بار در سال ۱۹۵۰ تولید گردید. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاز نظر شیمیایی، پلی استیرن ( پلی استایرن ) یک هیدروکربن بُلَندزَنجیر است که در آن مراکز متغیر کربنی به گروه های فنیل ( نامی که به بنزن حلقه ای داده می شود ) متصل اند. فرمول شیمیایی پلی استایرن ( n ( C8H۸ است. این ماده حاوی موله های عناصر شیمیایی کربنی و هیدروژن است.
ویژگی های ماده توسط جذب کوتاه مدت واندِروالسی بین زنجیرهای پلیمری تعیین می شوند. از آنجایی که مولکول ها هیدروکربن های بلندزنجیری هستند که از هزاران اتم تشکیل می شوند، نیروی کششی کلی بین مولکول ها بزرگ می باشد. هنگام حرارت دادن ( یا به سرعت بدشکل شدن به علت ترکیب با ویژگی های ویسکوالاستیک viscoelastic و عایق حرارتی ) زنجیره ها سازگاری بیشتری به دست آورده، از کنار یکدیگر سُر می خورند. این سستی بین مولکولی ( در مقابل قدرت بالای بین مولکولی به علت استقامت هیدروکربنی ) حالت انعطاف پذیری و کِشسانی به این ماده می دهد. قابلیت سیستم برای بدشکل شدن آن در دمای بالاتر از دمای تبدیل شیشه ای اش، به پلی استرین ( و به طورکلی پلیمرهای نرمش پذیر در مقابل حرارت ) این امکان را می دهد تا هنگام حرارت دادن به راحتی نرم شده، به شکل های گوناگون درآید. این پلیمر از مونومر هایی با همین نام ساخته می شود .
اولین بار پلی استایرن توسط ادوارد سایمون در سال ۱۸۳۹ کشف شد. وی نمی دانست چه مادهٔ باارزشی کشف کرده است. تهیهٔ تجاری منومر استایرن و پلیمریزاسیون آن به سال ۱۹۳۴ بر می گردد که کمپانی «داو» توانست استایرن را از فراورده های نفتی سَنتِز نماید و سپس آن را پلیمریزه کند. در همان زمان، مشابه این فرایند مراحل تکمیلی خود را در آلمان می گذراند. تجربیات به دست آمده از این محصول در زمان جنگ جهانی دوم موجب گردید تا در سال های بعد از جنگ، پلی استایرن نه تنها به عنوان یک عایق الکتریسیته گران قیمت شناخته نشود، بلکه به عنوان یک پلاستیک گرمانرم، ارزان و با خواص خوب معرفی شود. با طی گذر زمان و با انتشار تئوری های مختلف ( از جمله تئوری هرمان استاودینگر در سال ۱۹۲۲ در مورد پلیمر ) ، در نهایت شرکت BASF در ابتدای سال ۱۹۵۰ یک فرایند دومرحله ای برای تولید فوم پلی استایرن را گسترش داد. در این فرایند مرحلهٔ اول شامل تهیهٔ دانه های حاوی توزیع یکنواخت عامل پُف زا توسط روش پلیمریزاسیون سوسپانسیونی مونومر استایرن بوده که در مرحلهٔ دوم این ماده در داخل یک قالب آماده می شود. سهولت تولید محصول به هر شکل و اندازه از مزایای این روش بود که باعث توسعهٔ آن شد. این ماده اولین بار در سال ۱۹۵۰ تولید گردید. [ ۴]
wiki: پلی استایرن