پل هیندمیت ( به آلمانی: Paul Hindemith ) ( زاده ۱۶ نوامبر ۱۸۹۵ – درگذشته ۲۸ دسامبر ۱۹۶۳ ) آهنگساز، رهبر ارکستر و نوازنده ویولن اهل کشور آلمان بود.
در کودکی به فراگیری ساز ویلن پرداخت سپس وارد هنرستان موسیقی ( کنسرواتوار ) فرانکفورت شد و به آموختن ویلن، رهبری ارکستر و آهنگسازی ادامه داد. همزمان با نوازندگی در گروه های کمدی موزیکال و گروه های رقص هزینهٔ خود را تأمین می کرد. از سال ۱۹۱۵ تا ۱۹۲۳ در اپرای فرانکفورت به عنوان نوازندهٔ ویلن به کار مشغول شد همچنین از سال ۱۹۱۴ در گروه چهار نوازی ربنر[ ۱] در آغاز به عنوان ویلن دوم سپس به عنوان نوازنده آلتو نوازندگی می کرد. در سال ۱۹۲۱ هیندمیت گروه چهار نوازی آمار[ ۲] را بنیان نهاد که خود در آن آلتو می نواخت و با این گروه اجراهایی را در سراسر اروپا برگزار نمود. در ۱۹۲۲ برخی از آثار هیندمیت در جشنوارهٔ سالزبورگ به اجرا درآمد که مورد توجه شنوندگانش قرار گرفت، سال پس از آن هیندمیت خود به عنوان مدیر جشنوارهٔ دیگری[ ۳] برگزیده شد که در آن آثاری از آنتون وبرن و آرنولد شونبرگ را در برنامه های جشنواره قرار داد. او از ۱۹۲۷ در هنرستان عالی موسیقی برلین به آموزش پرداخت. هیندمیت در سال ۱۹۳۰ سفرهایی به قاهره و آنکارا کرد که در آنجا به درخواست مصطفی کمال آتاتورک کمک هایی برای آموزش موسیقی در ترکیه و ایجاد اپرا و باله صورت داد هم چنین در پایان همین سال، چند سفر هنری برای اجرا در آمریکا به عنوان تکنواز آلتو به انجام رسانید.
در حزب نازی نظرهای گوناگونی راجع به هیندمیت وجود داشت. یوزف گوبلز وزیر تبلیغات آلمان نازی در ۶ دسامبر ۱۹۳۴ در ورزشگاه شهر برلین او را یک «آتونال سر و صدا درست کن» نامید، اما ویلهلم فورتوانگلر رهبر ارکستر نامدار این دوره که مورد تأیید و توجه نازی ها بود به دفاع از او پرداخت. با وجود این شرایط، آلمان نازی به هیچ روی برای هیندمیت مناسب نبود به ویژه که همسرش یهودی بود. اگرچه او در سال ۱۹۳۸ به سوئیس کوچ نمود با این وجود هم زمان هیندمیت سفارش هایی را از حزب نازی پذیرفت، کنسرت های حزب نازی را رهبری کرد و هم چنین در ارکستر مجلسی رایش سمت نوازندگی را پذیرفت. تمامی این شواهد، هنوز تاریخ نگاران را از تردید در مورد همدلی هیندمیت نسبت به حزب نازی خارج نکرده است.
در سال ۱۹۴۰ هیندمیت به آمریکا کوچ نمود و در دانشگاه ییل به آموزش مبادرت ورزید. در سال ۱۹۴۶ وی شهروند آمریکا شناخته شد ولی در سال ۱۹۵۳ به اروپا بازگشت و در دانشگاه شهر زوریخ به آموزش مشغول شد. هیندمیت در سالهای پایانی عمرش بسیاری از آثار خویش را رهبری و ضبط کرد. وی در ۱۹۶۲ وی برنده جایزه بالزان گردید. هیندمیت در فرانکفورت در سن ۶۸ سالگی درگذشت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر کودکی به فراگیری ساز ویلن پرداخت سپس وارد هنرستان موسیقی ( کنسرواتوار ) فرانکفورت شد و به آموختن ویلن، رهبری ارکستر و آهنگسازی ادامه داد. همزمان با نوازندگی در گروه های کمدی موزیکال و گروه های رقص هزینهٔ خود را تأمین می کرد. از سال ۱۹۱۵ تا ۱۹۲۳ در اپرای فرانکفورت به عنوان نوازندهٔ ویلن به کار مشغول شد همچنین از سال ۱۹۱۴ در گروه چهار نوازی ربنر[ ۱] در آغاز به عنوان ویلن دوم سپس به عنوان نوازنده آلتو نوازندگی می کرد. در سال ۱۹۲۱ هیندمیت گروه چهار نوازی آمار[ ۲] را بنیان نهاد که خود در آن آلتو می نواخت و با این گروه اجراهایی را در سراسر اروپا برگزار نمود. در ۱۹۲۲ برخی از آثار هیندمیت در جشنوارهٔ سالزبورگ به اجرا درآمد که مورد توجه شنوندگانش قرار گرفت، سال پس از آن هیندمیت خود به عنوان مدیر جشنوارهٔ دیگری[ ۳] برگزیده شد که در آن آثاری از آنتون وبرن و آرنولد شونبرگ را در برنامه های جشنواره قرار داد. او از ۱۹۲۷ در هنرستان عالی موسیقی برلین به آموزش پرداخت. هیندمیت در سال ۱۹۳۰ سفرهایی به قاهره و آنکارا کرد که در آنجا به درخواست مصطفی کمال آتاتورک کمک هایی برای آموزش موسیقی در ترکیه و ایجاد اپرا و باله صورت داد هم چنین در پایان همین سال، چند سفر هنری برای اجرا در آمریکا به عنوان تکنواز آلتو به انجام رسانید.
در حزب نازی نظرهای گوناگونی راجع به هیندمیت وجود داشت. یوزف گوبلز وزیر تبلیغات آلمان نازی در ۶ دسامبر ۱۹۳۴ در ورزشگاه شهر برلین او را یک «آتونال سر و صدا درست کن» نامید، اما ویلهلم فورتوانگلر رهبر ارکستر نامدار این دوره که مورد تأیید و توجه نازی ها بود به دفاع از او پرداخت. با وجود این شرایط، آلمان نازی به هیچ روی برای هیندمیت مناسب نبود به ویژه که همسرش یهودی بود. اگرچه او در سال ۱۹۳۸ به سوئیس کوچ نمود با این وجود هم زمان هیندمیت سفارش هایی را از حزب نازی پذیرفت، کنسرت های حزب نازی را رهبری کرد و هم چنین در ارکستر مجلسی رایش سمت نوازندگی را پذیرفت. تمامی این شواهد، هنوز تاریخ نگاران را از تردید در مورد همدلی هیندمیت نسبت به حزب نازی خارج نکرده است.
در سال ۱۹۴۰ هیندمیت به آمریکا کوچ نمود و در دانشگاه ییل به آموزش مبادرت ورزید. در سال ۱۹۴۶ وی شهروند آمریکا شناخته شد ولی در سال ۱۹۵۳ به اروپا بازگشت و در دانشگاه شهر زوریخ به آموزش مشغول شد. هیندمیت در سالهای پایانی عمرش بسیاری از آثار خویش را رهبری و ضبط کرد. وی در ۱۹۶۲ وی برنده جایزه بالزان گردید. هیندمیت در فرانکفورت در سن ۶۸ سالگی درگذشت.
wiki: پل هیندمیت