پل بروکا

پیر پل بروکا ( به فرانسوی: Pierre Paul Broca ) ( زادهٔ ۲۸ ژوئن ۱۸۲۴ - درگذشتهٔ ۹ ژوئیهٔ ۱۸۸۰ ) پزشک، کالبدشناس و مردم شناس فرانسوی بود. ناحیه بروکا در لوب پیشانی را به افتخار وی، نام گذارده اند.
او در سنت - فوآ - لا - گراند، ژیروند چشم به جهان گشود. فعالیت های او بر روی بافت های استخوانی و غضروف بود، و جدا از آن، بر روی آسیب شناسی سرطان، آنوریسم و مرگ ومیر نوزادان هم، مطالعاتی داشت؛ ولی بزرگترین تمرکز او، روی بافت مغز بود. وی، پژوهش هایی روی دستگاه لیمبیک و مرکز بویایی مغز انجام داده بود.
در سال ۱۸۶۱ با کالبدشکافی مغز یکی از بیماران خود، به نام لویی لوبورن ( معروف به تَن ) که از ۳۰سالگی قدرت سخن گفتن خود را از دست داده و سپس، مرده بود، دریافت که قسمتی از مغز، در پشت چشم آسیب دیده است. به این ترتیب، مرکز کنترل گفتار در مغز را شناسایی کرد. [ ۱] پژوهش های او در راه درمان زبان پریشی و یافتن مرکز گویش در مغز به درک تقسیم بندی وظایف مغز انجامید.
بروکا بیش از ۲۰ وسیله برای اندازه گیری و شناخت جمجمه پدیدآورد. این ابزارها به استاندارد کردن دستگاه های اندازه گیری کمک بسیاری کرد. [ ۲]
او دربارهٔ نظریهٔ تکامل نیز پژوهش هایی به انجام رساند. هنگامی که او در سال ۱۸۴۸ به جامعهٔ اندیشهٔ آزاد که از تئوری چارلز داروین پشتیبانی می کرد پیوست، از سوی دستگاه کلیسا به ماده گرایی و فریفتن جوانان با باورهای گمراهانه متهم شد.
بروکا در سال های پایانی زندگی به عضویت در مجلس سنا و فرهنگستان فرانسه برگزیده شد. مرگ او در پاریس رخ داد. تصاویر مغز کالبدشکافی شده به وسیلهٔ پل بروکا در بیشتر کتاب های پزشکی آمده و با نام «مغز بروکا» شناخته می شود.