پسوند

/pasvand/

معنی انگلیسی:
combining form, suffix

فرهنگ فارسی

پساوند
( اسم ) قسمت موخر کلمه که جزو ریشه نباشد مقابل پیشوند .

فرهنگ معین

(پَ وَ ) (اِ. ) نک پساوند.

فرهنگ عمید

در دستور زبان، حروفی که در آخر بعضی کلمات افزوده می شود و در معنی آن ها تصرف می کند، مانند «وار» در کلمات بنده وار، پری وار، شاهوار و «ین» در کلمات زرین، سیمین، نمکین و «بان» در کلمات باغبان، دربان، دشتبان

فرهنگستان زبان و ادب

{suffix} [زبان شناسی] نوعی وند که پس از ستاک یا ریشه یا پایه قرار گیرد

دانشنامه آزاد فارسی

پَسوند
در اصطلاح زبان شناسی و دستور زبان، تکواژی که در آخر کلمۀ پایه می آید و شکل دستوری و معنای آن را تغییر می دهد. مثلِ «ی»، «گاه»، «ش» در کلمات «شیرازی»، «کارگاه»، «روش». پسوندها، به اعتبار معنی خود، کلمۀ مشتقّی می سازند که عبارت اند از ۱. پسوند اسم ساز، که به صفت یا ضمیر افزوده می شود و آن را به اسم تبدیل می کند. مثلِ: «یِ» حاصل مصدری در کلماتِ «زشتی»، «دوستی»؛ ۲. پسوند تصغیر، که در انتهای اسم می آید و به آن مفهومِ کوچکی می دهد. مثلِ: «ک»، «چه» در «پسرک»، «باغچه»؛ ۳. پسوند شباهت، که با کلمۀ قبل از خود قیدِ شباهت می سازد. مثلِ «وار»، «انه»، «آسا» در کلمات «مردوار»، «عاشقانه»، «برق آسا»؛ ۴. پسوند صفت ساز، که به انتهای بن فعل یا اسم می پیوندد و صفت می سازد. مثلِ «ی»، «ان»، «ـه» در کلماتِ «شیرازی»، «گریان»، «کوفته»؛ ۵. پسوند مکان، که با اسم قبل از خود قید مکان می سازد. مثلِ «گاه»، «ستان»، «زار» در «دانشگاه»، «لاله زار»، «گلستان»؛ ۶. پسوند نسبت، که با کلمۀ قبل از خود صفت نسبی می سازد. مثلِ «ین»، «ینه» در «پشمین»، «زرینه». نیز ← پیشوند

مترادف ها

postfix (اسم)
پسوند، پسوندی

suffix (اسم)
پسوند، پسوندی، پساوند

پیشنهاد کاربران

منبع. عکس فرهنگ پاشنگ
واژه ی پسوند از ریشه ی دو واژه ی پس ، وند فارسی هست.
زبان های ترکی�در چند مرحله بر�زبان فارسی�تأثیر گذاشته است. نخستین تأثیر زبان ترکی بر پارسی، در زمان حضور سربازان تُرک در ارتش�سامانیان�روی داد. پس از آن، در زمان فرمان روایی�غزنویان، �سلجوقیان�و پس از�حملهٔ مغول، تعداد بیشتری�وام واژهٔ�ترکی به زبان فارسی راه یافت؛ اما بیشترین راه یابی واژه های ترکی به زبان فارسی در زمان فرمانروایی�صفویان، که ترکمانان�قزلباش�در تأسیس آن نقش اساسی داشتند، و�قاجاریان�بر ایران بود.
...
[مشاهده متن کامل]

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

پسوندپسوندپسوندپسوندپسوندپسوند
بخشی از متن نامه احمد کسروی به رییس الوزرای وقت محمود جم هست با موضوع مصوبات فرهنگستان نخست و انتقادهایی که داشته و نامه خیلی بلند بالایی هم هست و . . . .
از کتاب تاریخ نخستین فرهنگستان ایران تالیف محسن روستایی نشر نی صفحه ۱۵۵.
پسوند
از واژه "وَند" واژگان دیگری همچون "پیوند، آوند، پسوند، پیشوند" ساخته شده اند. میتوانیم از همین واژه، "وَندِش" را نوبسازیم.
پس واژگان "پیوندش، آوندش، پسوندش، پیشوندش" نیز ساخته می شوند.
گرچه دوتای پایانی بی مینه ( =بی معنی ) هستند!
...
[مشاهده متن کامل]

ولی برابر هر کدام آشکار است:
پیوندش=تماس، ارتباط برقرار کردن
آوندش=دلیل آوردن، استدلال، دلیل آوری
همچنین نو واژه هایی میتوان ساخت:
نِوَندِش=اصیل شدن، ریشه دار شدن، اصالت پیدا کردن
نِوَندی=اصالت
نِوَند=اصیل، اصل
پس با بکار بردن از "وَند" و ساختن "وَندِش، وَندیدَن" از آن می توان واژه های بسیاری از آن ساخت.
اگر واژه های بیشتری میتوان ساخت، به من آگاهی رسانی کنید.
بِدرود!
افزودنی:واژه "وند" برابر "بَند" نیست. این دو را با هم قاطی نکنید.

از هر بن واژه ( =مصدر ) می توانیم یک پسوند بسازیم.
تنها کاری که باید بکنیم این است که بن کنونی ( =بن مضارع ) آن را پیدا کنیم.
سپس آن را به هر واژه ای که دوست داریم می توانیم بچسبانیم!
گرچه باید بدانید که، همه بن واژه ها پسوند می سازند، ولی همه پسوند ها از بن واژه ها نمی آیند.
...
[مشاهده متن کامل]

برای نمونه، از "ساختن" بن کنونی "ساز" بدست می آید و این را می توانیم به هر واژه ای بچسبانیم و خب مینه ( =معنی ) اش هم که آشکار است. ( سازنده همان واژه پیش را درست می کند )
به راستی که زبان پارسی، یکی از توانمند ترین زبان ها در ساخت واژه است. شاید توان ساختن واژه آن بی پایان است؟
شما به هر واژه ای که می خواهید، به همین روش ساخت پسوند که در بالا گفته شد، هر پسوندی که دلتان خواست را بیفزایید ( میتوانید یک پسوند را چندین بار بیاورید )
برای نمونه:
اروسک ساز خور بَر پَز خور ساز بَر پَز. . . . . . . .
مینه ( =معنی ) اش را میدانید؟
اروسک ساز خور=چیزی که اروسک ساز را می خورد
اروسک ساز خور بَر=چیزی که چیزی که اروسک ساز را می خورد را می برد.
اروسک ساز خور بَر پَز=چیزی که چیزی که چیزی که اروسک ساز را می خورد را می برد، می پزد. ( سخت شد! )
ولی خب می دانید که این الگو چگونه است، هر پسوندی که افزوده می شود، کاری را بر واژه پیشین می کند.
خیلی ساده است که می توان بیشمار واژه به این روش ساخت. گرچه این واژه ها کاربردی ندارند، ولی خب واژه ای هستند!
پس، در توان واژه سازی، باید پارسی را در جایگاه شماره 1 همسان با زبان آلمانی که آن هم بیشمار واژه می تواند بسازد، گذاشت.
بدرود!

پشتکلائی
یعنی پشتکلائی
پساوند، از پس + آوند ( با حذف آ ) ، آنچه در پس آید، آنچه بعد از چیزی آید
( دستور زبان ) : تکواژهایی را گویند که به تنهایی معنایی ندارند و تنها با چسبیدن به واژگان دیگر معنا می یابند و به آنها معنای جدیدی می بخشند. ( گر، بان، چی، دار، ور، گار و. . . )
...
[مشاهده متن کامل]

مثال : کار + گر : کارگر، باغ + بان : باغبان

بپرس