پسااثبات گرایی یا پساتجربه گرایی، یک فرانظریه است که اثبات گرایی را نقد و اصلاح می کند و بر نظریه ها و عملکردها در سراسر فلسفه، علوم اجتماعی و مدل های مختلف تحقیق علمی تأثیر گذاشته است. در حالی که اثبات گراها بر استقلال بین محقق و شخص ( یا شی ) مورد تحقیق تأکید می کنند، پسا اثبات گرایان استدلال می کنند که نظریه ها، فرضیه ها، دانش پیشینه و ارزش های محقق می تواند بر آنچه مشاهده می شود تأثیر بگذارد. پسااثبات گراها با شناخت تأثیرات احتمالی سوگیری ها، عینیت را دنبال می کنند. [ ۱] [ ۲] در حالی که اثبات گراها بر روش های کمی تأکید دارند، پسا اثبات گرایان هر دو روش کمی و کیفی را رویکردهای معتبری می دانند.
پسااثبات گراها بر این باورند که دانش بشری بر اساس ارزیابی های پیشینی یک فرد عینی نیست، بلکه بر حدسهای انسانی استوار است. از آنجایی که دانش بشری به طور اجتناب ناپذیر حدسی است، ادعای این حدس ها تضمین می شود، یا به طور خاص، با مجموعه ای از حکم ها توجیه می شوند که می توانند در پرتو تحقیقات بیشتر اصلاح یا لغو شوند. با این حال، پسااثبات گرایی شکلی از نسبی گرایی نیست و به طور کلی ایده حقیقت عینی را حفظ می کند.
پسااثبات گراها معتقدند که یک واقعیت وجود دارد، اما بر خلاف اثبات گراها، آنها معتقدند که واقعیت را می توان فقط به طور ناقص شناخت. پسااثبات گراها نیز در شکل گیری درک و تعریف خود از واقعیت از ساخت گرایی اجتماعی استفاده می کنند. [ ۳]
در حالی که اثبات گراها بر این باورند که پژوهش بدون ارزش یا بی ارزش است یا می تواند باشد، پسااثبات گرایان این موضع را اتخاذ می کنند که سوگیری نامطلوب اما اجتناب ناپذیر است و بنابراین محقق باید برای کشف و تلاش برای اصلاح آن تلاش کند. اثبات گراها تلاش می کنند تا بفهمند ارزش ها و باورها چگونه بر تحقیقاتشان تأثیر گذاشته است، این تلاش، از جمله از طریق انتخاب معیارها، جمعیت ها، سؤالات، و تعاریف، و همچنین از طریق تفسیر و تحلیل کارشان انجام می شود.
مورخان دو نوع اثبات گرایی را شناسایی می کنند: اثبات گرایی کلاسیک، یک سنت تجربی که برای اولین بار توسط هانری دو سن سیمون و آگوست کنت در نیمه اول قرن نوزدهم توصیف شد، [ ۴] و اثبات گرایی منطقی، که خیلی مرتبط به حلقه وین، در وین، اتریش، در دهه ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ تشکیل شد. پسااثبات گرایی نامی است که دی سی فیلیپس[ ۳] به گروهی از نقدها و اصلاحات داده است که برای هر دو شکل اثبات گرایی اعمال می شود. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپسااثبات گراها بر این باورند که دانش بشری بر اساس ارزیابی های پیشینی یک فرد عینی نیست، بلکه بر حدسهای انسانی استوار است. از آنجایی که دانش بشری به طور اجتناب ناپذیر حدسی است، ادعای این حدس ها تضمین می شود، یا به طور خاص، با مجموعه ای از حکم ها توجیه می شوند که می توانند در پرتو تحقیقات بیشتر اصلاح یا لغو شوند. با این حال، پسااثبات گرایی شکلی از نسبی گرایی نیست و به طور کلی ایده حقیقت عینی را حفظ می کند.
پسااثبات گراها معتقدند که یک واقعیت وجود دارد، اما بر خلاف اثبات گراها، آنها معتقدند که واقعیت را می توان فقط به طور ناقص شناخت. پسااثبات گراها نیز در شکل گیری درک و تعریف خود از واقعیت از ساخت گرایی اجتماعی استفاده می کنند. [ ۳]
در حالی که اثبات گراها بر این باورند که پژوهش بدون ارزش یا بی ارزش است یا می تواند باشد، پسااثبات گرایان این موضع را اتخاذ می کنند که سوگیری نامطلوب اما اجتناب ناپذیر است و بنابراین محقق باید برای کشف و تلاش برای اصلاح آن تلاش کند. اثبات گراها تلاش می کنند تا بفهمند ارزش ها و باورها چگونه بر تحقیقاتشان تأثیر گذاشته است، این تلاش، از جمله از طریق انتخاب معیارها، جمعیت ها، سؤالات، و تعاریف، و همچنین از طریق تفسیر و تحلیل کارشان انجام می شود.
مورخان دو نوع اثبات گرایی را شناسایی می کنند: اثبات گرایی کلاسیک، یک سنت تجربی که برای اولین بار توسط هانری دو سن سیمون و آگوست کنت در نیمه اول قرن نوزدهم توصیف شد، [ ۴] و اثبات گرایی منطقی، که خیلی مرتبط به حلقه وین، در وین، اتریش، در دهه ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ تشکیل شد. پسااثبات گرایی نامی است که دی سی فیلیپس[ ۳] به گروهی از نقدها و اصلاحات داده است که برای هر دو شکل اثبات گرایی اعمال می شود. [ ۳]
wiki: پسااثبات گرایی