پروکتیت

پروکتیت ( به انگلیسی: Proctitis ) یا پروکتیت اولسروز ( به انگلیسی: Ulcerative Proctitis ) فرمی از بیماری التهابی روده است که در آن راست روده ( رکتوم ) دچار التهاب می شود. علت اصلی و دقیق این بیماری مشخص نمی باشد. این بیماری محدود به راست روده است و از بیماری کولیت اولسروز که در آن علاوه بر راست روده، پس روده ( کولون ) نیز درگیر می شود، متمایز است. در اکثریت بیماران، پروکتیت به بیماری جدی تری تبدیل نمی شود.
گفته می شود عوامل زیر باعث پروکتیت می شوند اما همچنان علت اصلی و دقیق آن نامعلوم است.
• سوزاک
• سیفیلیس ( معمولاً سیفیلیس ثانویه )
• ویروس هرپس سیمپلکس
• کاندیدیاز
• ویروس پاپیلوما
• آمیبیاز
• عفونت های مقاربتی غیر اختصاصی
• اشعه درمانی
• خونریزی از مقعد
• تغییر عادت دفع مدفوع، اسهال یا یبوست
• احساس مداوم دفع فوری مدفوع بدون دفع واقعی مدفوع با دفع مقادیر اندک
• زور پیچ، تمایل مداوم و احساس اجبار برای دفع مدفوع
• خون، بلغم یا چرک در مدفوع
• دردهای شدید شکمی هم زمان با حرکات روده
• ترشح مقعدی بلغمی یا خون بدون مدفوع
• درد کرامپی درناحیه پایین چپ شکم
اغلب به طور هم زمان چند علامت دارند. برای مثال دفع مکرر مدفوع، خون ریزی مقعدی، احساس اجبار به دفع کردن و زور پیچ به طور شایع با یکدیگر اتفاق می افتد. بعضی علائم بیماری را هر روز تجربه می کنند. بعضی دیگر فقط گهگاهی علائمشان شعله ور می شود و دوره های فروکش که چندین هفته، ماه ها یا حتی سال ها طول می کشد، در بین فواصل حاد بیماری وجود دارد.
برای تشخیص، پزشک نیاز به گرفتن شرح حال کامل، انجام معاینه بالینی، انجام آزمایش های خونی یا عکسبرداری و آزمایش مدفوع خواهد داشت. بسیاری از پزشکان برای تشخیص از درون بینی Endoscopy پس روده ( به طور دقیقتر خم روده بینی sigmoidoscopy یا پس روده بینی colonoscopy ) برای بررسی مستقیم بر روی روده بزرگ یا راست روده استفاده خواهند کرد تا میان پروکتیت اولسروز و کولیت اولسروز افتراق گذارد. پزشک ممکن است نمونه های بافتی از بستر ملتهب مقعدی بردارد تا تشخیص بیماری را تأیید کند.
هدف اولیه از درمان بهبود و در صورت امکان کاهش علائم است. پزشک درمان مناسب را برپایه شدت علائم و همین طور وسعت و شدت التهاب راست روده ( که معمولاً توسط خم روده بینی sigmoidoscopy آشکار می شود ) انتخاب خواهد کرد. پروکتیت خفیف تا متوسط معمولاً می تواند به صورت موفقیت آمیزی با بکارگیری درمان های موضعی، یا مستقیماً بداخل راست روده درمان شود. داروهای شایع که از طریق مقعدی استفاده می شوند شامل: هیدرورکورتیزون در کف، تنقیه یا شیاف می باشند. آمینوسالیسیلیکاسید به شکل تنقیه یا شیاف می باشد. اگر علائم با درمان های مقعدی کنترل نشوند، درمان خوراکی با سولفاسالازین یا کورتیکواستروئیدها ممکن است نیاز باشد برای بعضی بیماران ترکیب هر دو نوع درمان از طریق ( شیاف و تنقیه ) یا ترکیب خوراکی و مقعدی بسیار مؤثر خواهد بود. مزالازین نیز در این گونه بیماران مصرف می شود.