پروژه وست فورد

پروژه وست فورد ( به انگلیسی: Project West Ford ) عنوان پروژهٔ موفقی است که در تابستان ۱۹۸۳ میلادی انجام شد و طی آن آزمایشگاه لینکلن ام آی تی، متعلق به مؤسسهٔ فناوری ماساچوست و به سفارش نیروهای مسلح ایالات متحدهٔ آمریکا، ۴۸۰ میلیون سوزن از جنس مس را در مدار زمین قرار تا موجب تقویت یونوسفر زمین شود و ارتباطات رادیویی ای که به کمک یونوسفر انجام می شد کمک کند. آمریکا در آن سال ها نگران حملهٔ شوروی به کابل ارتباطی زیردریایی بود و این پروژه در واقع روشی پشتیبان بود برای ارتباطاتی که از طریق آن کابل ها در سال های ۱۹۵۰ انجام می شدند. ایدهٔ این پروژه در سال ۱۹۵۸ توسط مهندسی به نام والتر ای. مورو[ ۱] مطرح شد. [ ۲]
یونوسفر زمین به دلیل حساسیت به اختلالات خورشیدی اطمینان لازم برای ارتباطات رادیویی را فراهم نمی کرد. قراردادن سیم های مسی در مدار زمین به عنوان یک بازتابنده رادیویی به تقویت یونوسفر و ارتباطات رادیویی انجامید. هر سوزن ۱٫۸ سانتیمتر طول و کمتر از عرض تار موی انسان قطر داشت. طول سوزن ها به اندازهٔ نصف طول موج مایکروویوهای ۸ گیگاهرتزی در نظر گرفته شده بود تا به عنوان یک آنتن عمل کنند. سوزن ها یک کمربند ۳۵۰۰ کیلومتری بالای زمین تشکیل دادند. [ ۲]
اولین تلاش برای فرستادن سوزن ها به مدار زمین در اکتبر ۱۹۶۱ انجام شد که ناموفق بود. بار دوم در ۱۹۶۵ ۱۲۰ تا ۲۱۵ میلیون سوزن با موفقیت در یک مدار قطبی قرار گرفتند. [ ۲]
در سال ۱۹۶۲، تل استار، اولین ماهوارهٔ مخابراتی مدرن راه اندازی شد. با روی کار آمدن سیستم های ماهواره ای مدرن که قابلیت اطمینان، سرعت، و ظرفیت بیشتری داشتند، پروژهٔ وست فورد در نهایت کنار گذاشته شد. قسمت زیادی از سوزن ها به مرور زمان از مدار زمین خارج شده اند و سقوط کرده اند، با این حال هنوز تعدادی از آن ها مدار قرار دارند. سوزن ها به علت وزن کم در اتمسفر نمی سوزند و بسیاری از آن ها در زیر برف های قطب نهفته اند. [ ۲]