پروتکل یک

پروتکل یک، پروتکل اصلاحی است که در سال ۱۹۷۷ در حمایت از قربانیان درگیری های بین المللی به کنوانسیون ژنو اضافه شد. «درگیری های مسلحانه ای که مردم در آن علیه سلطه استعماری، اشغال بیگانه یا رژیم های نژادپرست می جنگند» به عنوان درگیری های بین المللی محسوب می شوند. [ ۱] این قانون مجدداً بر حقوق بین الملل کنوانسیون های اصلی ژنو سال ۱۹۴۹ تأکید می کند، اما شفاف سازی ها و مفاد جدیدی را برای ارائه تحولات جنگ های بین المللی مدرن که از زمان جنگ جهانی دوم رخ داده اند، می افزاید.
تا فوریه ۲۰۲۰ این قانون توسط ۱۷۴ کشور تصدیق شده است. ایالات متحده، اسرائیل، ایران، پاکستان، هند و ترکیه از استثنائات برجسته هستند. با این حال، ایالات متحده، ایران و پاکستان آن را در ۱۲ دسامبر ۱۹۷۷ امضاء کردند، که نشان دهنده تمایلی برای کار در جهت تصویب آن است. انقلاب ایران در این میان اتفاق افتاده است. [ ۲]
در ۱۶ اکتبر ۲۰۱۹، رئیس جمهور ولادیمیر پوتین با این هشدار لایحه دومای دولتی را برای لغو تصویب پروتکل توسط روسیه ارائه داد. [ ۳] [ ۴] [ ۵] شرایط استثنایی بر منافع فدراسیون روسیه تأثیر می گذارد و نیاز به اقدام فوری دارد. … در فضای بین المللی فعلی، خطرات سوءاستفاده از اختیارات کمیسیون برای اهداف سیاسی توسط دولت های بی پروا که با سوءنیت عمل می کنند، به طور قابل توجهی افزایش یافته است.
پروتکل ۱ یک سند گسترده شامل ۱۰۲ ماده است. در زیر یک نمای کلی از این پروتکل آمده است. [ ۶] برای لیست کردن جامع کلیه مفاد، به جزوه[ ۷] و تفسیر[ ۸] مراجعه کنید. به طور کلی، این پروتکل مجدداً در مورد چهار کنوانسیون اصلی ژنو تأکید می کند. با این حال، موارد زیر نیز اضافه شده است.
• ماده ۳۷ اقدامات فریب آمیز را ممنوع می کند و قوانین جنگ را از موارد فریب متمایز می سازد.
• ماده ۴۲ حمله به خلبانان و خدمه هواپیمای دچار اشکال شده را، که در حال پرش با چتر هستند، ممنوع اعلام کرده است. هنگامی که آنها در قلمرو تحت کنترل یک طرف مخالف فرود آمده اند به آنها فرصت داده می شود که قبل از اینکه مورد حمله قرار گیرند تسلیم شوند. مگر اینکه مشخص شود که آنها درصدد انجام یک اقدام خصمانه یا اقدام به فرار شده اند. نیروهای هوابرد که از هواپیما در حال فرود با چتر هستند، چه در وضعیت اضطراری باشد یا نه، از حمایت های این ماده برخوردار نمی شوند، بنابراین ممکن است در هنگام فرود مورد حمله قرار بگیرند.
• ماده ۴۳ مربوط به شناسایی نیروهای مسلح طرف درگیری است، و اظهار می دارد که پیکارگران "مشمول یک سیستم انضباطی داخلی می شوند که از جمله، در انطباق با مقررات قانون بین الملل، قابل اجرا در درگیری های مسلحانه، است. "
• ماده ( ۱ ) ۴۷ «یک مزدور این حق را ندارد که به عنوان یک رزمنده یا یک اسیر جنگی معرفی شود».
• مواد ۵۱ و ۵۴ حملاتٰ راندوم به مردم غیرنظامی، از بین بردن مواد غذایی، آب و سایر مواد که برای بقا نیاز است را غیرقانونی می داند. حملات راندوم شامل حمله مستقیم به اهداف غیرنظامی و همچنین استفاده از فناوری هایی مانند سلاح های بیولوژیکی، سلاح های هسته ای و مین های زمینی، که دامنه تخریب آن محدود نیست، می شود. یک جنگ تمام عیار که بین اهداف غیرنظامی و نظامی تمایز قائل نیست، [ ۸] یک جنایت جنگی محسوب می شود.
• مواد ۵۶ و ۵۳ حملات به سدها، رودخانه ها، ایستگاه های تولید هسته ای و عبادتگاه ها را غیرقانونی اعلام کرده است. سه مورد اول «کارها و تأسیسات حاوی نیروهای خطرناک» است و ممکن است مورد حمله قرار گیرد. اما این فقط از راه هایی است که تهدیدی برای آزاد کردن آن نیروهای خطرناک نباشد. ( به عنوان مثال، تلاش برای تسخیر آنها و نه برای نابودی آنها مجاز است ) .
• مواد ۷۶ و ۷۷، ۱۵ و ۷۹ حمایت های ویژه ای برای زنان، کودکان و پرسنل پزشکی غیرنظامی ارائه می دهد، و اقدامات حفاظتی را برای روزنامه نگاران فراهم می کند.
• ماده ۷۷ سربازگیری کودکان زیر ۱۵ سال در نیروهای مسلح را ممنوع می کند. این ماده اما اجازه می دهد که افراد زیر ۱۵ سال به طور داوطلبانه شرکت کنند. [ ۸]
• مواد ۴۳ و ۴۴ وضعیت نظامی اعضای نیروهای چریکی را مشخص می کند. وضعیت رزمنده و اسیر جنگی هنگامی به نیروهای مخالف اعطا می شود که آنها تحت فرماندهی یک قدرت مرکزی باشند. چنین مبارزاتی نمی توانند وابستگی خود را پنهان کنند. آنها باید به عنوان رزمنده در هنگام آماده سازی یا زمان حمله قابل شناخته شدن باشند.
• ماده ۳۵ سلاح هایی را که «باعث صدمه زائد یا رنج غیرضروری می شوند» و همچنین وسایل جنگی که «باعث آسیب گسترده، طولانی مدت و شدید به محیط طبیعی می شوند. » را ممنوع می کند.
• ماده ۸۵ می گوید که استفاده از نشان های محافظتی که توسط کنوانسیون ژنو به رسمیت شناخته شده، برای فریب نیروهای مخالف جنایت جنگی محسوب می شود.
• مواد ۱۷ و ۸۱ به کمیته بین المللی صلیب سرخ، جوامع ملی یا سایر سازمان های بی طرف بشردوستانه اجازه می دهد تا به قربانیان جنگ کمک کنند.
• در ماده ۹۰ آمده است که «طرفین متعاهد عالی می توانند، در زمان امضای قرارداد تصویب یا پیوستن به پروتکل، یا در هر زمان دیگر، اعلام کنند که آنها نتایج آن وضعیت را، در رابطه با هر طرف متعاهد عالی دیگر که همان تعهد را قبول می کند، و همچنین صلاحیت کمیسیون حقیقت یابی بین المللی برای تحقیق در مورد ادعاهای طرف دیگر، همان طور که توسط این ماده مجاز شده است، می پذیرد». [ ۹] ۷۴ کشور این را اعلام کرده اند.