پروازهای فضایی بدون سرنشین به ایستگاه فضایی بین المللی ( به انگلیسی: Uncrewed spaceflights to the International Space Station ) ( ISS ) ، پروازهای سفینه هایی هستند که در اصل برای حمل و تحویل بار ساخته شده اند، با این حال چندین واحد روسی آن نیز پس از پرتاب و راه اندازی بدون سرنشین به بندرگاه مقصد متصل شده اند. مأموریت های رساندن ذخیره های مورد نیاز معمولاً از فضاپیمای پروگرس روسی، فضاپیمای ترابری خودکار اروپایی، خودرو انتقال اچ - ۲ ژاپنی که کانتوری خوانده می شود، و نیز فضاپیماهای دراگن و سیگنوس آمریکایی استفاده می کنند. سیستم اصلی پیوند برای فضاپیمای پیشرفته، سیستم خودکار کرز ( Kurs ) است که سیستم TORU دستی به عنوان سیستم پشتیبان برای آن در نظر گرفته شده است. فضاپیماهای ترابری خودکار هم، همچنین از از سیستم کرز استفاده می کنند، اما با سیستم دستی تورو مجهز نیستند. فضاپیماهای پروگرس و ترابری خودکار هردو می توانند تا شش ماه در حالت اتصال پایدار بمانند.
پایگاه فضایی بایکونور در قزاقستان، قدیمی ترین و پر رفت وآمدترین پایگاه فضایی است. نخستین ماژول ایستگاه فضایی بین المللی با راه اندازی فضاپیمای بدون سرنشین زاریا از سایت ۸۱ در سال ۱۹۹۸ آغاز شد؛ که تا رسیدن نخستین خدمه حدود دو سال بعد، به صورت بی سرنشین، به پرواز خود بر گرد زمین ادامه داد.
مرکز فضایی تانیگاشیما واقع در ژاپن در جزیره ای که در ۱۱۵ کیلومتری ( ۷۱ مایل ) جنوب کیوشو فرار دارد، مرکز راه اندازی خودرو انتقال اچ - ۲ ژاپنی است. از این مرکز برای تأمین مجدد ماژول آزمایشگاه فضایی کیبو و ISS استفاده شده است.
آژانس فضایی اروپا ( ESA ) از مرکز فضایی گویان ( CSG ) ، استفاده می کند. این پایگاه یک بندر فضاپیمایی فرانسوی در نزدیکی کورو در گویان فرانسه است.
پایگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال، واقع در فلوریدا، ایالات متحده آمریکا، از سال ۱۹۵۰ فعال بوده است؛ با نخستین راه اندازی مداری آن که در سال ۱۹۵۸ انجام شد. تمام مأموریت های جت و جیمی مأموریت ناسا از کیپ و برخی از مأموریت های پیشین آپولو از این پایگاه راه اندازی شده است.
این فهرستی از فضاپیماهای فرستاده شده به ایستگاه فضایی بین المللی است. پروازهای ساختاری ایجاد ایستگاه به صورت برجسته نوشته شده است. توجه شود که؛ مشارکت روسیه در راه اندازی آی اس اس با مأموریت های بدون سرنشین پروگرس از طریق ارسال بار صورت گرفته است، در حالی که ایالات متحده از شاتل های فضایی برای مأموریت های توأم انسانی/ حمل و نقل استفاده کرده که در نتیجه، تعداد بیشتری از پروازها به آی اس اس را روسیه انجام داده بود. از زمان پایان دادن به برنامهٔ شاتل فضایی در سال ۲۰۱۱، تعداد پروازهای فضاپیماهای با خدمه و بدون سرنشین ایالات متحده و روسیه بیشتر همسان گردیده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپایگاه فضایی بایکونور در قزاقستان، قدیمی ترین و پر رفت وآمدترین پایگاه فضایی است. نخستین ماژول ایستگاه فضایی بین المللی با راه اندازی فضاپیمای بدون سرنشین زاریا از سایت ۸۱ در سال ۱۹۹۸ آغاز شد؛ که تا رسیدن نخستین خدمه حدود دو سال بعد، به صورت بی سرنشین، به پرواز خود بر گرد زمین ادامه داد.
مرکز فضایی تانیگاشیما واقع در ژاپن در جزیره ای که در ۱۱۵ کیلومتری ( ۷۱ مایل ) جنوب کیوشو فرار دارد، مرکز راه اندازی خودرو انتقال اچ - ۲ ژاپنی است. از این مرکز برای تأمین مجدد ماژول آزمایشگاه فضایی کیبو و ISS استفاده شده است.
آژانس فضایی اروپا ( ESA ) از مرکز فضایی گویان ( CSG ) ، استفاده می کند. این پایگاه یک بندر فضاپیمایی فرانسوی در نزدیکی کورو در گویان فرانسه است.
پایگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال، واقع در فلوریدا، ایالات متحده آمریکا، از سال ۱۹۵۰ فعال بوده است؛ با نخستین راه اندازی مداری آن که در سال ۱۹۵۸ انجام شد. تمام مأموریت های جت و جیمی مأموریت ناسا از کیپ و برخی از مأموریت های پیشین آپولو از این پایگاه راه اندازی شده است.
این فهرستی از فضاپیماهای فرستاده شده به ایستگاه فضایی بین المللی است. پروازهای ساختاری ایجاد ایستگاه به صورت برجسته نوشته شده است. توجه شود که؛ مشارکت روسیه در راه اندازی آی اس اس با مأموریت های بدون سرنشین پروگرس از طریق ارسال بار صورت گرفته است، در حالی که ایالات متحده از شاتل های فضایی برای مأموریت های توأم انسانی/ حمل و نقل استفاده کرده که در نتیجه، تعداد بیشتری از پروازها به آی اس اس را روسیه انجام داده بود. از زمان پایان دادن به برنامهٔ شاتل فضایی در سال ۲۰۱۱، تعداد پروازهای فضاپیماهای با خدمه و بدون سرنشین ایالات متحده و روسیه بیشتر همسان گردیده است.
