پرشان

در فرهنگ واژه های پهلوی ( نوشته دکتر بهرام فره وشی و دیوید مکنزی ) و در واژه های پارتی ( اشکانی ) و مانوی ( نوشته ماری بویس ) و در فرهنگ واژه های سغدی ( بدرالزمان قریب ) پرشان نیامده است. و جای افسوس دارد که نگارنده فرهنگ اسم ها بی این که به این فرهنگ ها نگاهی بیندازد، این واژه را اوستایی و پهلوی دانسته است. در پهلوی پَرش به معنی خال و در سغدی به معنی لب است. پس می توان گفت واژه ی سنسکریت پرشن به معنی راهنما بیش تر با پرشان همخوانی دارد تا این که آن را از واژه ی پَرش اوستایی و پسوند جداگانه ی ان بدانیم.

پَر: ژولیده، آشفته - دلشوره، تنش، دلواپس، نگران
شان: شانه - خانه، سَرا، اندرون -
سرزمین، دیار، میهن، وطن، زادبوم -
لانه، کندو، آشیان ( آشیانه )
( ( به مانند: کاشان >>> کا: مطبوع، خوشایند، دلپذیر - روح و روان
یعنی: سرزمین خوشبو، وطن جان ) )
معنی: وطن پرست، میهن دوست -
نگران خانه و کاشانه، دلواپس سرزمین و دیار، دلشوره و دردِ وطن داشتن، سرباز وطن، بی قرار و تپیدن برای ایران -
رزمجو، جنگجو، جنگاور، شجاع، نترس، دلیر، دلاور، مبارز،
پهلوان، یَل، گُرد، سالار، قهرمان، سورن ( سورنا ) !

نام قدیمی تالاب بین المللی پریشان ( بنابر باور مردم و افراد سالخورده روستاهای پیرامون تالاب پریشان در کازرون، در زمان های گذشته در این منطقه پادشاهی به نام پرشان می زیسته است. این تالاب نام خود را از پرشان گرفته و بعدها به صورت پریشان درآمده است )