پدیدار

پَدیدار (phenomenon)
در اصطلاح فلسفه، آنچه بی واسطه به صورت پدیده های عاطفی و روانی یا با واسطۀ ادراک حسی در آگاهی ظاهر می شود. نزد هیوم به مجموعۀ انفعالات ذهنی ناشی از تأثیرات مستقیم تجربه و تصورات منطبق با آن ها گفته می شود. در فلسفۀ کانت، پدیدار به اعیان و رویدادها آن طور که در تجربۀ آگاهی ما ظاهر می شوند، گفته می شود نه آن طور که فی نفسه هستند (نومن). پدیدارها به وسیلۀ ساخت قوای شناختی ما شکل می گیرند و به واسطۀ طبیعت ذهن ما است که چیزها به مثابۀ اموری واقع در زمان، مکان و تابع روابط علّی پدیدار می شوند. در پدیدار شناسی، پدیدار به معنای متعلق شهود بی واسطۀ آگاهی و ظاهرکنندۀ ماهیت است. جنبه های پدیداری چیزها به جنبه هایی گفته می شود که بی واسطه، خود را نشان می دهند یا نشان دادنی اند؛ برخلاف جنبه های نظری که باید با واسطۀ استنتاج یا فرض یا به شیوه های غیرمستقیم دیگر آشکار شوند. به نظر پدیدار شناسان، بسیاری از مکتب های فلسفی با تحمیل نظریه های مختلف به پدیدارها، جوانبی از آن ها را تحریف یا مستور می کنند. از همین روست که باید صرفاً به توصیف وفادارانۀ پدیدار ها برای یافتن چیستی آن ها بسنده کرد و اجازه داد پدیدار ها خود سخن بگویند.