در رمزنگاری، پد یک بار مصرف یک روش رمزگذاری است که نمی تواند شکسته شود ولی نیاز به کلیدی دارد که از قبل به اشتراک گذاشته شده است و طولی برابر یا بیشتر از پیام ارسالی دارد. در این روش، متن اصلی، با یک کلید مخفی رندوم، که به آن پد یکبار مصرف هم میگویند، جفت می شود. سپس هر بیت یا کاراکتر از متن اصلی، با ترکیب شدن با بیت یا کاراکتر معادل خود در کلید، با استفاده از جمع پیمانه ای، رمزگذاری می شود. [ ۱]
اگر کلید
1. واقعا رندوم باشد،
2. حداقل طولی برابر با طول متن اصلی داشته باشد،
3. هیچ وقت در کل یا در بخشی، دوباره استفاده نشود،
4. و کاملا مخفی نگه داشته شود، متن رمز شده،
قابل رمزگشایی یا شکسته شدن نخواهد بود. همچنین اثبات شده است که هر متن رمز شده با ویژگی پنهانی بودن کامل، باید از کلیدهایی با ویژگی های مشابه پد یکبار مصرف، به طور موثر استفاده کند.
ورژن های دیجیتالی از رمزهای با پد یکبار مصرف، توسط ملت ها برای ارتباطات دیپلماتیک و نظامی حیاتی، استفاده شده است. ولی مشکل توزیع امن کلید، آنها را برای بیشتر کاربردها، غیرعملی کرده است.
اولین بار در سال 1882 فرانک میلر، پد یکبار مصرف را توصیف کرد و سپس در سال 1917 بازنگری روی آن صورت گرفت. در 22 جولای 1919 برای گیلبرت ورنام به خاطر استفاده از عملگر xor در رمزگذاری با پد یکبار مصرف، حق انحصاری اختراعات صادر شد. سیستم او که از رمز ورنام او صادر شده بود، رمزی بود که از ترکیب یک پیام با یک کلید که از نوار پانچ خوانده میشد، ساخته می شد. در ساختار اصلی، سیستم ورنام آسیب پذیر بود، چون نوار کلید یک حلقه بود، که هربار این حلقه یک دوره کامل را طی میکرد، دوباره استفاده می شد. استفاده یک باره، بعدا و زمانی که جوزف مابورن متوجه شد اگر نوار کلید کاملا رندوم باشد کشف رمز غیرممکن می شود، ایجاد شد. [ ۲]
بخش "پد" در پد یکبار مصرف، از پیاده سازی های اولیه می آید؛ زمانی که کلید روی یک تکه کاغذ، که اجازه می داد برگه بالایی فعلی بعد از مصرف خاموش و نابود شود، ارائه میشد. برای مخفی سازی، این پد گاهی خیلی کوچک بود، طوری که یک ذره بین قوی برای استفاده از آن لازم بود. سازمان امنیت ملی از برگه هایی با اندازه ای استفاده می کرد که در کف دست یا پوست گردو جا می شدند. برای افزایش امنیت، پدهای یکبار مصرف گاهی روی کاغذهایی که از نیتروسلولوز بسیار قابل اشتعال چاپ می شوند تا به راحتی پس از مصرف، سوزانده شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاگر کلید
1. واقعا رندوم باشد،
2. حداقل طولی برابر با طول متن اصلی داشته باشد،
3. هیچ وقت در کل یا در بخشی، دوباره استفاده نشود،
4. و کاملا مخفی نگه داشته شود، متن رمز شده،
قابل رمزگشایی یا شکسته شدن نخواهد بود. همچنین اثبات شده است که هر متن رمز شده با ویژگی پنهانی بودن کامل، باید از کلیدهایی با ویژگی های مشابه پد یکبار مصرف، به طور موثر استفاده کند.
ورژن های دیجیتالی از رمزهای با پد یکبار مصرف، توسط ملت ها برای ارتباطات دیپلماتیک و نظامی حیاتی، استفاده شده است. ولی مشکل توزیع امن کلید، آنها را برای بیشتر کاربردها، غیرعملی کرده است.
اولین بار در سال 1882 فرانک میلر، پد یکبار مصرف را توصیف کرد و سپس در سال 1917 بازنگری روی آن صورت گرفت. در 22 جولای 1919 برای گیلبرت ورنام به خاطر استفاده از عملگر xor در رمزگذاری با پد یکبار مصرف، حق انحصاری اختراعات صادر شد. سیستم او که از رمز ورنام او صادر شده بود، رمزی بود که از ترکیب یک پیام با یک کلید که از نوار پانچ خوانده میشد، ساخته می شد. در ساختار اصلی، سیستم ورنام آسیب پذیر بود، چون نوار کلید یک حلقه بود، که هربار این حلقه یک دوره کامل را طی میکرد، دوباره استفاده می شد. استفاده یک باره، بعدا و زمانی که جوزف مابورن متوجه شد اگر نوار کلید کاملا رندوم باشد کشف رمز غیرممکن می شود، ایجاد شد. [ ۲]
بخش "پد" در پد یکبار مصرف، از پیاده سازی های اولیه می آید؛ زمانی که کلید روی یک تکه کاغذ، که اجازه می داد برگه بالایی فعلی بعد از مصرف خاموش و نابود شود، ارائه میشد. برای مخفی سازی، این پد گاهی خیلی کوچک بود، طوری که یک ذره بین قوی برای استفاده از آن لازم بود. سازمان امنیت ملی از برگه هایی با اندازه ای استفاده می کرد که در کف دست یا پوست گردو جا می شدند. برای افزایش امنیت، پدهای یکبار مصرف گاهی روی کاغذهایی که از نیتروسلولوز بسیار قابل اشتعال چاپ می شوند تا به راحتی پس از مصرف، سوزانده شوند.
wiki: پد یک بار مصرف