پایه گرانشی (اخترشناسی). پایهٔ گرانشی، یا بدنهٔ مرکزی، اصلی، یا اولیه ( به انگلیسی: Primary ( astronomy ) ) ، جسم فیزیکی اصلی در یک سیستم گرانشیِ محدود و چندقسمتی است که آن قسمت ها با نیروی گرانش باهم پیوسته و وابسته باشند. این بدنهٔ اصلی بیشترین مقدار جرم آن سامانه را تشکیل می دهد و به طور کلی در نزدیکی مرکز سنگینی آن قرار می گیرد.
در سامانهٔ خورشیدی، خورشید برای همهٔ اشیائی که در اطراف آن قرار دارند، پایهٔ گرانشی است. به همان ترتیب، پایهٔ گرانشیِ تمام ماهواره ها ( چه ماهواره های طبیعی آنها ( ماه ها ) یا ماهواره های مصنوعی باشند ) سیاره ای است که آنها در مدار آن قرار گرفته اند. اصطلاح پایهٔ گرانشی اغلب برای جلوگیری از نیاز به روشن سازی این که جسمِ در نزدیکی مرکز سنگینی لزوماً یک سیاره، ستاره یا هر شیء دیگر نجومی باشد، استفاده می شود. بر همین اساس است که همیشه پایهٔ گرانشی، یا بدنهٔ مرکزی، به عنوان اسم برای هر آنچه که گرانش مرکزی را تأمین کند مورد استفاده قرار می گیرد.
موقعیت مرکز سنگینی سراسریغول های گازی به اندازهٔ کافی از خورشید دور هستند که سبب شوند گاهی مرکز سنگینی سراسریِ سامانهٔ خورشیدی در خارج از خورشید قرار گیرد، [ ۱] با این که خورشید دارای بیشترین جرم سامانهٔ خورشیدی است.
در این باره که چه چیزی می تواند در واقع پایهٔ گرانشی نامیده شود، رابطهٔ پلوتو با ماه آن، شارون نمونهٔ جالبی است. مرکز سنگینی سراسری این دو جسم همیشه در خارج از سطح پلوتواست. این باعث شده که برخی از اخترشناسان سیستم پلوتو - شارون را به عنوان یک «سیارهٔ کوتولهٔ دوتایی» یا سیارهٔ دوگانه؛ به جای تنها یک سیاره کوتوله به عنوان پایهٔ گرانشیِ و ماه آن، از آن یاد کنند. در سال ۲۰۰۶، اتحادیه بین المللی اخترشناسی به طور مختصری تعریف رسمی واژهٔ سیارهٔ دوگانه را که می توانست به طور رسمی شامل پلوتو و چارون شود، مورد بحث قرار داد اما این تعریف در نهایت به تصویب نرسید.
فراتر از سامانهٔ خورشیدی، امروز استفاده از نام پایهٔ گرانشی، در اشاره به یک سیاره فراخورشیدی، پرسش برانگیزاست؛ اخترشناسان هنوز هیچ جسمی را که در پیرامون یک سیارهٔ فراخورشیدی قرار داشته باشد، شناسایی نکرده اند. استفاده از پایهٔ گرانشی برای اشاره به سیاه چاله های کلان جرم در مرکز بیشتر کهکشان ها نیز در ژورنال های علمی تاکنون دیده نشده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سامانهٔ خورشیدی، خورشید برای همهٔ اشیائی که در اطراف آن قرار دارند، پایهٔ گرانشی است. به همان ترتیب، پایهٔ گرانشیِ تمام ماهواره ها ( چه ماهواره های طبیعی آنها ( ماه ها ) یا ماهواره های مصنوعی باشند ) سیاره ای است که آنها در مدار آن قرار گرفته اند. اصطلاح پایهٔ گرانشی اغلب برای جلوگیری از نیاز به روشن سازی این که جسمِ در نزدیکی مرکز سنگینی لزوماً یک سیاره، ستاره یا هر شیء دیگر نجومی باشد، استفاده می شود. بر همین اساس است که همیشه پایهٔ گرانشی، یا بدنهٔ مرکزی، به عنوان اسم برای هر آنچه که گرانش مرکزی را تأمین کند مورد استفاده قرار می گیرد.
موقعیت مرکز سنگینی سراسریغول های گازی به اندازهٔ کافی از خورشید دور هستند که سبب شوند گاهی مرکز سنگینی سراسریِ سامانهٔ خورشیدی در خارج از خورشید قرار گیرد، [ ۱] با این که خورشید دارای بیشترین جرم سامانهٔ خورشیدی است.
در این باره که چه چیزی می تواند در واقع پایهٔ گرانشی نامیده شود، رابطهٔ پلوتو با ماه آن، شارون نمونهٔ جالبی است. مرکز سنگینی سراسری این دو جسم همیشه در خارج از سطح پلوتواست. این باعث شده که برخی از اخترشناسان سیستم پلوتو - شارون را به عنوان یک «سیارهٔ کوتولهٔ دوتایی» یا سیارهٔ دوگانه؛ به جای تنها یک سیاره کوتوله به عنوان پایهٔ گرانشیِ و ماه آن، از آن یاد کنند. در سال ۲۰۰۶، اتحادیه بین المللی اخترشناسی به طور مختصری تعریف رسمی واژهٔ سیارهٔ دوگانه را که می توانست به طور رسمی شامل پلوتو و چارون شود، مورد بحث قرار داد اما این تعریف در نهایت به تصویب نرسید.
فراتر از سامانهٔ خورشیدی، امروز استفاده از نام پایهٔ گرانشی، در اشاره به یک سیاره فراخورشیدی، پرسش برانگیزاست؛ اخترشناسان هنوز هیچ جسمی را که در پیرامون یک سیارهٔ فراخورشیدی قرار داشته باشد، شناسایی نکرده اند. استفاده از پایهٔ گرانشی برای اشاره به سیاه چاله های کلان جرم در مرکز بیشتر کهکشان ها نیز در ژورنال های علمی تاکنون دیده نشده است.
wiki: پایه گرانشی (اخترشناسی)