پایه ستونی

پایه ستونی ( به انگلیسی: Pedstal ) یا ازاره تکیه ای در پایین مجسمه، گلدان، ستون یا محراب های خاص است. پایه های کوچک تر، به خصوص اگر به شکل گرد باشند، ممکن است پایک ( Socle ) نامیده شوند. در مهندسی عمران به آن زیرزمین نیز می گویند. حداقل ارتفاع پایه معمولاً ۴۵ سانتی متر ( برای ساختمان ها ) نگه داشته می شود. [ نیازمند منبع] بارها را از روسازه به زیرسازه منتقل می کند و به عنوان دیوار حائل برای پرکردن داخل ازاره یا کف برجسته عمل می کند.
در مجسمه سازی اصطلاحات پایه، ازاره و پایه ستونی با توجه به تفاوت های ظریف آنها تعریف می شود. پایه به عنوان یک توده بزرگ تعریف می شود که مجسمه را از پایین نگه می دارد. ازاره به عنوان یک تکیه گاه مسطح و پهن تعریف می شود که مجسمه را از محیط جدا می کند. از سوی دیگر، یک پایه به عنوان شکل شفت مانندی تعریف می شود که مجسمه را بالا می برد و آن را از پایه جدا می کند.
به پایه یا ازاره افراشته که مجسمه ای را بر خود دارد و از زیربنای نگهدارنده آن ( معمولاً پشت بام ها یا قرنیزها ) بلند می شود، گاهی آکروپدیوم نامیده می شود. این اصطلاح از واژه یونانی ἄκρος ákros «بالاترین» و πούς poús ( ریشه ποδ - pod - ) «پا» است.
اگرچه در سوریه، آسیای صغیر و تونس، رومی ها گهگاه ستون های معبدها یا پیش دروازه های خود را بر روی پایه های مربعی بلند می ساختند، اما در خود رم از آنها تنها برای اهمیت دادن بیشتر به ستون های جدا شده، مانند ستون های تراژان و آنتونینوس، یا به عنوان یک سکو استفاده می شد. به ستون هایی که به صورت تزئینی در تاق های پیروزی رومی استفاده شده است.