پاندیاتونیک گرایی

پاندیاتونیک گرایی یا پٙن دیاتونیک گرایی یک تکنیک موسیقایی مبتنی بر استفاده از گام دیاتونیک در مقابل گام کروماتیک بدون در نظر گرفتن محدودیت های ناشی از تونالیته و درک رایج ما از کارکرد «فونکسیونال» و مناسبات میان آن هاست.
اصطلاح پاندیاتونیک گرایی توسط نیکلاس اسلونیمسکی در ویرایش دوم کتاب «موسیقی از ۱۹۰۰تاکنون»، برای توصیف ساختارهای آکوردی مشتق شده از هفت درجه گام دیاتونیک استفاده شد که «آزادانه و در اعتدالی دموکراتیک به کار رفته اند».
بکارگیری آکوردهای «سه صدایی» به همراه آکورد شش، هفت یا «آکورد نه» که به ساختار آنها پیوسته اند ( در قالب «آکورد با نت اضافه»[ الف] ) ، رایج ترین روش در پاندیاتونیک گرایی است. در حالیکه منطبق بر تعریف «سولونیمسکی»، بنیادی ترین فرم آن وجود یک باس «غیرهارمونیک» است.
آثار موسیقی زیر شامل مکتب پاندیاتونیک گرایی می شوند:
• بیتلز
• "او را به خروج از خانه" ( ] )
• "این پسر" ( ( ] ) ذکر شده در ( ] ) )
• آپالاچی بهار ( ] )
• "La cathédrale engloutie" از Préludesکتاب ۱ ( ] )
• لا Damoiselle élue ( ] )
• "Voiles" ( ] )
• تغییرات در "من ریتم" ( ] )
• Rigaudon از Le tombeau د Couperin ( ] )
• کویر موزیک ( ] )
• Tehillim ( ] )
• کوارتت زهی شماره ۲ ( ] )
• "Temps de neige" ( ] )
• کنسرتو برای پیانو و سازهای بادی ( ] )
• کوارتت زهی شماره ۱۰ ( ] )