پارسی

زن = آب
مرد = سنگ
کوه = اسفنج
کوه مانند اسفنج کار میکند و آب را در بر خود گرفته و پاک میسازد که ( چشمه ) پیدا میشود.
پارس 🔄 سراب
سراب = آب کوه
در ایران بسیار سراب وجود دارد.
زن آب است.
آب زندگی است.
نام زندگی از نام زن گرفته شده است.
اوستا
گیتا
گنگاه
نام مرد و یا ( کار ) از سنگ گرفته شده است.
جمشید
شیوا
محمد ( ص ) .
و دیگر پیغمبران همه از کوه پیام گرفته اند.
نام
سانسکریت
پتر = پاک و تر ( سنگ ) .
پته = پاک و تر ( نشانی/Address
ماتا = ما، تا
ما = روان، روح ،
تا = تابنده بلند
ماتا = روان/روح تابنده بلند ( مادر )
مادر هستی بخش است.
پتا = پاک و بلند ( پدر ) .
پدر امید بخش است.
پتهر = پاک، تر ، بزرگ ( پسر )
آب = شخصیت
سنگ = هنر
آتش = مالیه Tax
ورزش = بهداشت
گردش = خرد
آموزش = پرورش
سواد = شناخت
بلی
همه الفبا از ( آ ) ساخته شده و همین ( آ ) است که دگرگون شده و دیگر حروف را میسازد.
همچنان واژه گان پاک پارسی از دو سو خوانده میشوند.
ما باور داریم که خداوند گفت ( آ ) و همه هستی آمد و پیدا شد.
هر گاه دو الف در نخست بیآیند، خود بخود یکی به ( مد ) تبدیل شده و بر سر آن الف دیگر میرود.
هر گاه دو الف در پایان بیآیند باز یکی خود بخود به ( ه ) تبدیل میشود.
همچنان هنگامی که دو ۳ حرف باشد و دو حرف همسایه با حرف مابینی ضرب بخورند باز الف به ( ّ ) تبدیل شده و بر سر حرف مابینی میرود و آن حروف همسایه را با حرف مابینی ضرب میزند.
همه الفبا از الف تا یا از ( آ، آه ) ساخته شده اند.
همچنان!
زبان پارسی درست از هر دو سو خوانده میشود.
مانند:
درک 🔄 کرد
خوش 🔄 شوخ
مغز 🔄 زغم
مزه 🔄 هزم
وزارت 🔄 ترازو
شمار 🔄 رامش
مسبت 🔄 تبسم
پرست 🔄 تسرپ/تصرف
مهر 🔄 رهم / رحم
نام 🔄 مان
سر 🔄 رس ( به سرت برس )
پاس 🔄 ساپ ( صاف ) .
جان 🔄 ناج ( مستی، بازی )
روز 🔄 زور
زار 🔄 زار 😳 راز دار باشید تا خوار و زار نشوید.
در زبان پارسی درست کس دروغ گفته نمی تواند زیرا از هر دو سو خوانده میشود و پاسخ خود را میدهد.
اگر دروغ و چال و نیرنگ باشد از سوی دیگر رازش روش میشود.
زبان عربی بیشترش پارسی است و زبان پارسی را سرچپه کرده اند.
مهر 🔄 رهم ( رحم )
اهورا 🔄 ارواح
ووووو
پارس = شمار و یا زبان کاری و رستگاری.
پارسی = شمار گیرنده پاک
پارسیوان = دیوان دار، دفتر دار پاک ( پارسا ) .
همه حروف از ( آ ) ساخته شده اند.
اهورا
اهریمن
در الفبا هم نیکی و هم بدی وجود دارد.
دانش آن چیز است که چنان برداری آنچنان کمکت میکند.
اگر دانش را نیک بیآموزید، دانش تان پاک خدایی است.
اگر دانش را بد بیآموزید، دانش تان اهریمنی است.
انگلیس بیشمار خرچ میکند تا واژه کان پارسی را دگرگون کند تا مردم راز هایی هستی را ندانند و زود در نیابند.
حروف را دگرگون میسازد.
واژه را از بین میبرد.
واژه گنده میسازد.
پارسی = راز هستی
مانند:
آفتاب
واژه درست ( آپتاب/آبتاب ) است.
آفتاب نام کاری خورشید و یا نام دانشی/علمی خورشید است.
آفتاب
آبتاب/آپتاب = آب/آپ، تاب
یعنی خورشید از خود ( آب ) تولید میکند.
در دین هندو و ( سوریا ) گفته شده که خورشید آب میسوزاند و آب تولید میکند.
پس ما در می یابیم که اجداد ما پیش میدانستند که خورشید آب میتاباند.
آپتاب/آبتاب.
بلی
هر واژه پاک پارسی ( کیمیا ) است.
انگلیس میداند و به زور خرچ میکند تا پارسی را از بین ببرد.
واژگان و حروف واژگان را دگرگون نکنید و تغیر ندهید و واژه نو نسازید و واژه یاب شوید و واژه گان سره را دریابید.
❤️✌️

پارسیوان = دیوان و دفتر دار نیک و درست.
پارسیوان = نگهدار ایمان ( پارسا ) .
پارس = شمار
شمار = ایمان
ما در جبر زندگی داریم.
هر کردار ما از خود پاداش و یا حاصل دارد.
پردوس = جایکه به نیروی قلم با جبر نیک و درست ساخته شده است.
شاه جمشید پیغمبر❤️
یما، یمه
جم
جمشید
جمشاب
ورجمکرد ( پل صراط ) .
جم بهاودپ ( نشستگاه خدا ) .
جمشید پدر پارسی و یا پدر شمار و یا پدر ایمان و فرمانروای ورجمکرد ( بهشت زیر زمینی و یا زمین نامری ) .
❤️✌️

همانگونه که نیاکان ما ایرانیان و پارسی زبانان، در دوره ی چیرگی تازیان بر ایران پهناور دوره ی پایان ساسانیان و پس از آن، ناچار به پارسی نمودن واژه های گرانبار شده ی عربی بودند یا آن ها را به آرشی دیگر در زبان پارسی بکار می بردند، بسیاری از واژه های پارسی نیز بویژه در دوره ی نخستین �اسلام� چیره شده به زور شمشیر در میهن مان به زبان تازیان بیابانگرد که تازه با برخی مانش ها و جُستارهایی فراتر از فرهنگ بیابانی خود روبرو شده و ناچار به گواریدن آن ها بودند، راه یافت و دگردیسه شد ( همانا مُعرّب شدن ) . یکی از این واژه ها که نمونه های دیگری از آن ها نیز به همین سرنوشت دچار شده، واژه ی �اندازه� است که افزون بر آرش زبان روزمره ی مردم، دانشی کاربردی نیز در ایران باستان و پیش از اسلام بود. دانسته از واژه ی �کاربردی� سود می برم؛ زیرا بنا بر برخی پژوهش ها و گواهی ها، این دانش در ایران در سنجش با دانش �اندازه گیری� در یونان و نخستین دوره های روم باستان، سویه ای کاربردی تر داشته که نشانه ی پیشرفته تر بودن نسبی آن در میهن مان نسبت به جهان آن هنگام نیز بوده است.
به هر رو، سرنوشت �اندازه� چنان بود که به زبان عربی درآمد و �هندسه� شد و همین واژه ی دگردیسه شده به ایران بازگشت و ما هنوز �اندازه� ی خودمان را �هندسه� می خوانیم. به این ترتیب، آنچه به نام �هندسه اُقلیدسی� یا �هندسه مسطحه� ( به پارسی تر آن: �اندازه ی دوبَر� یا �اندازه ی دوپهلو�! ) خوانده می شود به گمان بسیار نیرومند از ایران ریشه گرفته که این یک نیز به نوبه ی خود از هند سرچشمه گرفته است. همانگونه که بیش تر ما بر آن آگاهیم، شمارگان �صِفر� و �سامانه ی دهدهی� در ریاضیات که پیشرفت های بزرگ آینده در این پهنه از دانش را در پی داشت، آفریده ی دانشمندان هند بوده است؛ ایرانیان آن را از فرهنگ هندی که با فرهنگ ایرانی همریشه و به هم گره خورده اند، گرفتند؛ عرب ها از ایرانیان و اروپایی های از راه اسپانیا ( اندلس ) از عرب ها آموختند و بکار بردند. از میان سایر رشته های ریاضی، رشته ی �اندازه� در ایران، بگمان نیرومند به دلیل کم آبی و نیاز به کاوش آب و کشیدن کاریزها و مادی ها در گستره هایی کم و بیش پهناور و فرسنگ هایی دراز، سویه کاربردی تری نسبت به سایر دانش ها داشته و در جهان آن هنگام برتر بوده است. یورش تازیان به ایران ساسانی، افزون بر دیگر زیان های آن، نابودی بسیاری از دستاوردهای فرهنگی، دانشورانه و فن آورانه ی ایران را نیز در پی داشت؛ بگونه ای که بسیاری از خاستگاه های این دانش یا آن فن آوری بدرستی شناخته شده نیست و به کشورهای دیگر نسبت داده می شود.
پیش تر در پانوشتِ یکی از نوشتارهایم، اشاره ای به یکی دوتای دیگر از واژه های هم سرنوشت با �اندازه� نموده بودم که یادآوری آن را در اینجا سودمند می دانم:
واژه ی �قانون� در زبان عربی از واژه ی �کانون� پارسی ریشه گرفته و چون برخی دیگر از واژه های عربی، چون هندسه ( اندازه ) و الماس ( �ال� �ماس� از ماسیدن ) دوباره به زبان پارسی زورچپان شده است. دانسته و آگاهانه، �زورچپان� را بکار می برم؛ زیرا برخلاف روند بده بستان شناخته شده میان تبارها و خلق های جهان از دوره های کهن تر تاکنون و پذیرش واژه های بیگانه و گوارش آن ها در زبان بومی که بویژه با گسترش داد و ستدهای بازرگانی میان آنان هماوند است، بسیاری از واژه های عربی در دوره ی چیرگی دویست ساله ی تازیان بیابانگرد بر ایران زمین که از سخن گفتن و نوشتن پارسی زبانان به زبان پارسی با درشتی هرچه بیش تر جلوگیری می نمودند، با زور به زبان پارسی گرانبار شده و پس از آن با فراز و نشیب هایی در دوره های گوناگون و کاربرد بیش تر زبان عربی به بهانه ی قرآن از سوی آخوندها و ملاهای نادان در زبان زیبا و روان پارسی جا انداخته شده اند؛ واژه هایی که به همین دلیل و چنانچه اندکی در فرهنگ پارسی زبانان کشورهایی چون افغانستان، تاجیکستان و جاهای دیگر باریک شویم، بروشنی به آن پی خواهیم برد، می توانند آسان تر از زبان پارسی زدوده شوند.
برگرفته از نوشتار �پیدایش نابرابری در میان مردم به پیدایش دولت انجامید!�، ب. الف. بزرگمهر، ۲۴ آبان ماه ۱۳۹۲ ( http://www. behzadbozorgmehr. com/2013/11/blog - post_15. html )
https://www. behzadbozorgmehr. com/2015/03/blog - post_215. html

با حمله مغولان زبان هایی مانند خوارزمی، پهلوی آذری و . . . نتوانستند خودشان حفظ نمایند
امروزه زبان پارسی تقریبا در جهان زبان مادری ۱۳۰ یا ۱۴۰ میلیون نفر اعلام گردید که بیشتر در ایران، تاجیکستان، افغانستان، ازبکستان، بحرین و قفقاز گویش ور دارد
امروزه با اینحال این زبان را به سه خط عربی، کریل و گاها لاتین می نویسند
زبان پارسی هم نیز در طول تاریخ جای زبان های سُغدی، پارتی، باختری، بعضی زبان های ترکی و مغولی را نیز گرفت
DAYRATMARF@

این نام به گونه ای با ایران و پرستار و سون و سو پیوند دارد :
ایران : سرزمین آر ، ایر ، هیر ، آذر ، آتَش
سون : خورشید ، سو : کوتاه شدهء سون
پرستار : پیرا سو تار : نگهبان در گِرداگِرد و پیرامون آذَر
آتش مینه می دهد. آذر مهند ترین آخشیج و آلمَند element است و تمام اَستومندان و ماده ها از آذر پدید آمده اند و برای همین کوچکترین بخش آذر را photon می نامند که ما نام ذره که کوتاه شده ی آذر است بر روی آن نهاده ایم :
. . . دِل هر ذره را که بشکافی آفتابی در آن بینی. . .
آذر < ذَر < ذَره
برای همین به تَلا ( طلا ) هم زَر می گوییم چون در بالاترین و داغ ترین زینه و رَجه ( درجه ) گرما اَزبود می شود ( به وجود می آید ) و زَر هم ریشه با ذره و آذَر دارد.
ایرانیان به آذَر اَرج می گذاشتند و آن را سَرچشمه زندگی می دانستند و آذر را در همه ی باشندگان نامی گذاردند :
آذر در آسمان : ستارگان از جمله خورشید
آذَر در پَرهام ( طبیعت ) : آتَش
آذَر دَر باشندگان : اَنذَر / اَنزَر = نیر ، نیرو ، نیرزه ، گرما ، گُرار
energy , calary
آذَر در بنیاد ماده ها یا هستی: ذَره
بنابراین ایرانی و پارسی نام نژاد نیست بلکه نام راه و روش زیستن در جهان و بینش به جهان است ، ایرانی در مینه ی مادی : دارنده ی آتش که انگیزاننده ( مُحَرِک ) برای دانش آموختن ، دانش اندوختن ، دانش جُستن ، دانش پژوهیدن و دانش آزمودن برای فراهم آوردن آسایش مردمان و زدودن گرفتاری ها و دشواری ها و نارسایی ها است .
ایرانی در مینه مینوی ( معنوی ) : با آتش درون به همه از خودش گرفته تا مردمان ، جانوران ، گیاهان ، فِسردگان ، ( جامدات ) ، شِناورگان ( مایعات ) و گُریختگان ( گازها : چون فَرار هستند در زبان های اروپایی گاز می گویند ) مهر و اِشغ ( عشق ) ورزیدن و آن را بزرگ داشتن است.
پارسی کسی است که می پاید تا گزندی به این آذر نرسد و این آتش کم فروغ یا خاموش نشده و همواره پُرفُروغ و اَفروخته بماند :
. . . آتشی که همیشه در دل ( درون ) ماست
برای اِشغ و مهرورزی باید از گناه دوری جُست و وختی هتا گناهی از کسی سَر زد بایستی که هِس شَرم و آزرم پدید آید. گامه ی پنجم مهرآیینی : پارسایی بوده که پارسا در این راه گام برمی داشته است.
بنابراین در ایران زمین هر کَس این نگرش و بینش را داشته یا در راه آن بکوشد ایرانی و هر که از این نگرش و بینش نگهبانی و پاسداری کند پارسی است.
این نام ها با مینای ژرف ایران پیوند دارد نه آن نگرشی که خاوریان ( غربیان ) به ما نشان دادند و مایه آشفتگی و گمراهی ایرانیان و پارسیان شدند، زیرا با خوش بینی بر پایه جهان بینی خودشان ما را شناساندند ( تعریف کردند ) یا با بدبینی با بَدآهنگی ( سوء نیت ) خواستند تا ما در اندیشه سرگردان و پریشان شویم ، مردم خاور هم شوربختانه خفته بودند و سخنان و راهنمایی های بزرگانشان را از یاد برده و آن را تنها یادگار گذشته و مایه سرفرازی و بزرگ نمایی و بزرگ فروشی ( فخر فروشی ) پنداشته و اِنگاشتند.
باشد که واژه ها را بار دیگر بشوییم و به ژرفای آن ها پِی ببریم تا به آسایش و آرامش و سرانجام به رستگاری برسیم.

( ( نبشتن یکی نه که نزدیک سی
چه رومی چه تازی و چه پارسی. ) )
( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 260. )

د : D
ذ : Z
ر : R
ز : Z
ژ : Ž
س : S
ش : Š
ص : S
ض : Z
ط : T
ظ : Z
ع : �
غ : Q
ف : F
ق : Q
ک : K
گ : G
ل : L
م : M
ن : N
و : V
و : W
ه : H
ی : Y