پارادوکس اولبرس نام یکی از پارادوکس های معروف است که نخستین بار توسط هاینریش البرس در سال ۱۸۲۳ پرسیده شد. صورت کوتاه این پارادوکس چنین است:
چرا آسمان شب تاریک است؟
• گرد و غبار میان ستاره ای، دلیل نادرستی: این مواد نور ستاره ها را جذب می کنند و مانع رسیدن آنها به چشم ما می شوند اما مسأله اینجاست که جذب نور سرانجام آن قدر دمای گرد و غبار را بالا می برد که آن را به تابش و نورافشانی وامی دارد.
• انتقال به سرخ، دلیل نادرستی: بخشی از پرتوهای فرابنفش نیز سر از طیف مرئی درمی آورند و اثربخشی اول را تقریبا خنثی می کنند.
• از آنجائی که سرعت نور محدود است و عمر جهان بیش از ۱۴/۷ میلیارد سال نیست پس فاصله اجرام با ما بیش از ۲۰۰ میلیارد سال نوری باتوجه به مدل تورمی نیست. اجرامی که دارای فاصله بیشتر از ۱۴/۷میلیارد سال نوری هستند نورشان هرگز به ما نمی رسد و دیده نمی شود و در نتیجه احتمالا بخش عظیمی از تابش های رسیده از رسیدن به زمین بازمی مانند ( نتیجه ثانویه چنین است که به مرور زمان شب ها روشنتر می شوند )
• نخست آن که کهکشان ها عمر لایتناهی ندارند، دوم آن که ستاره ها سرانجام تاریک می شوند و این اثر در کهکشان های نزدیک به خاطر فاصله نوری کوتاهتر زودتر قابل مشاهده است.
برهم نهی این دو عامل باعث می شود که ما هیچ وقت نتوانیم نور ستاره های دور و نزدیک را همزمان در همه جهات ببینیم. نور دورترین ستاره ها هنوز به ما نرسیده است یا اگر برسد این سفر آن قدر طول می کشد که تعدادی از اجرام نزدیک در این فاصله خاموش می شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفچرا آسمان شب تاریک است؟
• گرد و غبار میان ستاره ای، دلیل نادرستی: این مواد نور ستاره ها را جذب می کنند و مانع رسیدن آنها به چشم ما می شوند اما مسأله اینجاست که جذب نور سرانجام آن قدر دمای گرد و غبار را بالا می برد که آن را به تابش و نورافشانی وامی دارد.
• انتقال به سرخ، دلیل نادرستی: بخشی از پرتوهای فرابنفش نیز سر از طیف مرئی درمی آورند و اثربخشی اول را تقریبا خنثی می کنند.
• از آنجائی که سرعت نور محدود است و عمر جهان بیش از ۱۴/۷ میلیارد سال نیست پس فاصله اجرام با ما بیش از ۲۰۰ میلیارد سال نوری باتوجه به مدل تورمی نیست. اجرامی که دارای فاصله بیشتر از ۱۴/۷میلیارد سال نوری هستند نورشان هرگز به ما نمی رسد و دیده نمی شود و در نتیجه احتمالا بخش عظیمی از تابش های رسیده از رسیدن به زمین بازمی مانند ( نتیجه ثانویه چنین است که به مرور زمان شب ها روشنتر می شوند )
• نخست آن که کهکشان ها عمر لایتناهی ندارند، دوم آن که ستاره ها سرانجام تاریک می شوند و این اثر در کهکشان های نزدیک به خاطر فاصله نوری کوتاهتر زودتر قابل مشاهده است.
برهم نهی این دو عامل باعث می شود که ما هیچ وقت نتوانیم نور ستاره های دور و نزدیک را همزمان در همه جهات ببینیم. نور دورترین ستاره ها هنوز به ما نرسیده است یا اگر برسد این سفر آن قدر طول می کشد که تعدادی از اجرام نزدیک در این فاصله خاموش می شوند.
wiki: پارادوکس اولبرس