پادشاهی ناپولی ( به ایتالیایی: Regno di Napoli ) نام حاکمیتی بود در جنوب شبه جزیره ایتالیا که پس از شورش نیایش شامگاهی در ۱۲۸۲ میلادی و جدایی جزیرهٔ سیسیل از پادشاهی سیسیل تشکیل شد. این دولت در درازای موجودیت در ستیز با فرانسه و اسپانیا بود. در ۱۸۱۶ با پیوستن دوبارهٔ سیسیل بدان، این کشور جای خود را به پادشاهی دو سیسیل داد.
پس از شورش نیایش شامگاهی شارل یکم از سیسیل رانده شد. شارل ستاد فرماندهی اش را به ناپولی برد و از این روی دولتش پادشاهی ناپولی خوانده شد. از این پس جانشینان شارل از دودمان کاپتی آنژو داعیهٔ فرمانروایی بر سیسیل را داشتند تا اینکه در زمان ژان یکم این شهبانو ادعای مالکیتش بر این جزیره را پس گرفت. خود ژان گرفتار دست اندازی های پی درپی عموزاده اش لایوش یکم، پادشاه مجارستان بود. سرانجام پس از مرگ ژان یکم فرمانروایی ناپولی به کاروی دوم پادشاه مجار از دودمان آنژو رسید.
در ۱۴۴۲ میلادی آلفونسوی پنجم پادشاهی ناپولی را تسخیر نمود و دیگر بار این سرزمین را به همراه سیسیل به زیر یک پرچم ولی وابسته به آراگون درآورد. پس از مرگش جانشین و پسر او فردیناند یکم بار دیگر حکومتی جدا از سیسیل را در ناپولی برپا داشت.
با مرگ فردیناند یکم، شارل هشتم پادشاهی ناپولی را به تصرف خود درآورد و آلفونسوی دوم را از آن بیرون راند. با پشتیبانی فرناندوی دوم، پادشاه آراگون، فردیناند دوم پسر آلفونسو توانست دوباره به تاج و تخت ناپولی دست یابد.
در آغاز سده هجدهم و در پی جنگ های جانشینی اسپانیا پادشاهی ناپولی باز هم دست به دست شد و اینبار سلطه بر آن به همراه سیسیل به دست کارل ششم، امپراتور مقدس روم سپرده شد. در پی جنگ جانشینی لهستان، اسپانیایی ها بر ناپولی تاختند و این بار پادشاهی آن به کارلوس سوم رسید. هنگامی که کارلوس به تاج و تخت اسپانیا دست یافت، ناپولی و سیسیل را به پسر کوچکترش فردیناند چهارم سپرد.
فردیناند چهارم که از دودمان بوربون بود، با انقلاب فرانسه و ناپلئون بناپارت سر سازش نداشت. سال ۱۷۹۸ او رم را گشود ولی انقلابیون فرانسوی یک سال پس از آن وی را از آن بیرون راندند. سرانجام او ناچار شد به سیسیل بگریزد و فرانسویان نیز در ناپولی جمهوری پارتنوپه را برپا نمودند.
ناپلئون پس از پیروزی هایش در ایتالیا برادرش ژوزف بوناپارت را بر تخت پادشاهی ناپل نشاند. دو سال پس از آن ژوزف به پادشاهی اسپانیا رسید، پس خواهرش کارولین بناپارت بر تخت پادشاهی ناپولی نشست و شوهرش ژواشیم مورا کنترل کشور را به دست گرفت. دراین کشاکش فردیناند همچنان در سیسیل بود و به یاری انگلیسی ها کوشید تا از جزیره دفاع کند. سرانجام پس از رویداد بازگشت صدروزه ناپلئون و در نبرد تولنتینو مورا از اتریش شکست خورد و ناچار به گریز گردید. فردیناند چهارم به تخت پادشاهی از دست رفته اش دوباره دست یافت. مورا کوشید تا باز به پادشاهی ناپولی برسد، ولی ناکام ماند، دستگیر شد و توسط جوخهٔ آتش اعدام شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپس از شورش نیایش شامگاهی شارل یکم از سیسیل رانده شد. شارل ستاد فرماندهی اش را به ناپولی برد و از این روی دولتش پادشاهی ناپولی خوانده شد. از این پس جانشینان شارل از دودمان کاپتی آنژو داعیهٔ فرمانروایی بر سیسیل را داشتند تا اینکه در زمان ژان یکم این شهبانو ادعای مالکیتش بر این جزیره را پس گرفت. خود ژان گرفتار دست اندازی های پی درپی عموزاده اش لایوش یکم، پادشاه مجارستان بود. سرانجام پس از مرگ ژان یکم فرمانروایی ناپولی به کاروی دوم پادشاه مجار از دودمان آنژو رسید.
در ۱۴۴۲ میلادی آلفونسوی پنجم پادشاهی ناپولی را تسخیر نمود و دیگر بار این سرزمین را به همراه سیسیل به زیر یک پرچم ولی وابسته به آراگون درآورد. پس از مرگش جانشین و پسر او فردیناند یکم بار دیگر حکومتی جدا از سیسیل را در ناپولی برپا داشت.
با مرگ فردیناند یکم، شارل هشتم پادشاهی ناپولی را به تصرف خود درآورد و آلفونسوی دوم را از آن بیرون راند. با پشتیبانی فرناندوی دوم، پادشاه آراگون، فردیناند دوم پسر آلفونسو توانست دوباره به تاج و تخت ناپولی دست یابد.
در آغاز سده هجدهم و در پی جنگ های جانشینی اسپانیا پادشاهی ناپولی باز هم دست به دست شد و اینبار سلطه بر آن به همراه سیسیل به دست کارل ششم، امپراتور مقدس روم سپرده شد. در پی جنگ جانشینی لهستان، اسپانیایی ها بر ناپولی تاختند و این بار پادشاهی آن به کارلوس سوم رسید. هنگامی که کارلوس به تاج و تخت اسپانیا دست یافت، ناپولی و سیسیل را به پسر کوچکترش فردیناند چهارم سپرد.
فردیناند چهارم که از دودمان بوربون بود، با انقلاب فرانسه و ناپلئون بناپارت سر سازش نداشت. سال ۱۷۹۸ او رم را گشود ولی انقلابیون فرانسوی یک سال پس از آن وی را از آن بیرون راندند. سرانجام او ناچار شد به سیسیل بگریزد و فرانسویان نیز در ناپولی جمهوری پارتنوپه را برپا نمودند.
ناپلئون پس از پیروزی هایش در ایتالیا برادرش ژوزف بوناپارت را بر تخت پادشاهی ناپل نشاند. دو سال پس از آن ژوزف به پادشاهی اسپانیا رسید، پس خواهرش کارولین بناپارت بر تخت پادشاهی ناپولی نشست و شوهرش ژواشیم مورا کنترل کشور را به دست گرفت. دراین کشاکش فردیناند همچنان در سیسیل بود و به یاری انگلیسی ها کوشید تا از جزیره دفاع کند. سرانجام پس از رویداد بازگشت صدروزه ناپلئون و در نبرد تولنتینو مورا از اتریش شکست خورد و ناچار به گریز گردید. فردیناند چهارم به تخت پادشاهی از دست رفته اش دوباره دست یافت. مورا کوشید تا باز به پادشاهی ناپولی برسد، ولی ناکام ماند، دستگیر شد و توسط جوخهٔ آتش اعدام شد.
wiki: پادشاهی ناپولی