پادشاهی اسکاتلند

پادشاهی اسکاتلند ( گیلیک اسکاتلندی:Rìoghachd na h - Alba؛ اسکاتس:Kinrick o Scotland ) کشوری مستقل در اروپای شمالی بود که براساس داستان های سنتی در ۸۴۳ میلادی تأسیس شد و تا ۱۷۰۷، که در اتحاد با انگلستان پادشاهی بریتانیای کبیر را تشکیل داد، به حیات خود ادامه داد.
سلطه وایکینگ ها بر مناطق شمالی انگلستان و ساکن شدن آن ها در یورک شر، موجب جدایی سرزمین کنونی اسکاتلند از مردمان آنگلوساکسون جنوب و تشکیل پادشاهی مجزای اسکاتلند در آنجا گردید. [ ۱]
اسکاتلند همواره مورد تهاجم انگلیسی ها بود اما در زمان رابرت اول با پیروزی بر مهاجمان توانست در سراسر قرون وسطی استقلال خود را حفظ کند.
در سال ۱۶۰۳ میلادی جیمز ششم پادشاه انگلستان شد؛ در نتیجه اسکاتلند و انگلستان به وسیلهٔ اتحاد شخصی با یکدیگر متحد شدند. در سال ۱۷۰۷ میلادی دو پادشاهی به یکدیگر پیوستند و بریتانیا را به وجود آوردند.
به دنبال این اتحاد، در ۱۴۷۲ میلادی جزایر شمالی متعلق به پادشاهی نروژ نیز به خاک اسکاتلند ضمیمه شد و به این ترتیب سرزمین اسکاتلند با قلمرو کنونی اش شکل گرفت. در اواخر قرن پانزدهم میلادی، قلمرو اسکاتلند شامل سرزمین اصلی اسکاتلند می شد که از شمال و غرب به اقیانوس اطلس، از شرق به دریای شمال و از جنوب غربی به دریای ایرلند و کانال شمال می رسید.
جدا از سرزمین اصلی، اسکاتلند دارای بیش از ۷۹۰ جزیره بود. جمعیت پادشاهی اسکاتلند نیز در ۱۷۰۱ میلادی، ۱٫۱ میلیون نفر بود.