پادشاه ژائو از ژو ( به چینی: 周昭王 ) با نام شخصی جی شیا ( به چینی: 姬瑕 ) ؛ چهارمین پادشاه دودمان ژو در چین باستان بود. او از ۹۷۷/۷۵ پ. م تا ۹۵۷ پ. م حکومت کرد. [ ۱] به دلیل جنگ فاجعه بار خود علیه اتحادیه چو، مرگ او در رزم به گسترش اولیه ژو باختری پایان داد و آغازی برای افول این دودمان بود. [ ۲]
در زمان تاجگذاری پادشاه ژائو، پدرش، پادشاه کانگ و پدربزرگش، پادشاه چنگ، دشت های مرکزی چین را تسخیر و مستعمره کرده بودند و اکثر مردم قبیله ای شمالی و شرقی را وادار به سلطه خود کرده بودند. فقط دونگ یی های در شرق شاندونگ به مقاومت خود ادامه دادند، ولی آن ها دیگر تهدیدی برای حکومت ژو نبودند. [ ۳] در نتیجه، پادشاه ژائو پادشاهی در اوج را به ارث برد، [ ۴] و می توانست هزینه ساخت معبد اجدادی جدیدی را برای پدرش بپردازد. این معبد که به "کانگ گونگ" معروف است، در راستای اصلاحات آیینی آن زمان ساخته شد و در کنار معبد بسیار قدیمی تر "جینگ گونگ"؛ تبدیل به "یکی از دو معبد مرکزی عبادت دودمانی" شد. [ ۵]
با آرام شدن شمال و شرق و وجود یک نیروی نظامی بزرگ تحت کنترل خود، پادشاه ژائو توجه خود را به حوضه یانگ تسه معطوف کرد. این منطقه سرشار از ثروت معدنی[ ۶] تحت سلطه اتحادیه چو بود که با پادشاهی ژو برای تقریباً دو قرن روابط خوبی داشتند. [ ۷] در زمان پادشاه ژائو، روابط بین ژو و چو رو به وخامت گذاشت، [ ۸] اما، چون چو به گسترش تهاجمی خود ادامه داد[ ۹] و تقاضای ژو برای طلا، مس و قلع افزایش یافت. با افزایش خصومت ها، درگیری های مرزی رخ داد که در نهایت به جنگ علنی تبدیل شد. [ ۷] ژائو که دیگر گردنکشی های ملموس چو را برنمی تافت، در سال ۹۶۱ پ. م به اتحادیه چو حمله کرد. او ابتدا منطقه شمال یانگ تسه را فتح کرد و سپس ۲۶ ایالت دره رودخانه هان از جمله چو را شکست داد و تحت سلطه خود درآورد. به احتمال زیاد ژائو که قادر به اشغال دائم منطقه دوم نبود، در نهایت با غارت فراوان عقب نشینی کرد. [ ۸] [ ۹] [ ۱۰]
در سال ۹۵۷ پ. م، ژائو لشکرکشی بزرگ دیگری به منطقه یانگ تسه میانی راه اندازی کرد. او با به کارگیری نیمی از نیروهای سلطنتی که در «شش ارتش غرب» سازماندهی شده بودند، احتمالاً قصد داشت تا حوضه یانگ تسه را برای همیشه تحت سلطه خود درآورد. با این حال، این کارزار با شکست نیروهای ژو و نابودی اکثر آن ها، با فاجعه پایان یافت. گفته می شود که پادشاه ژائو و نیروهای باقی مانده اش هنگام عقب نشینی از رودخانه هان غرق شدند. [ ۸] [ ۱۱] [ ۱۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر زمان تاجگذاری پادشاه ژائو، پدرش، پادشاه کانگ و پدربزرگش، پادشاه چنگ، دشت های مرکزی چین را تسخیر و مستعمره کرده بودند و اکثر مردم قبیله ای شمالی و شرقی را وادار به سلطه خود کرده بودند. فقط دونگ یی های در شرق شاندونگ به مقاومت خود ادامه دادند، ولی آن ها دیگر تهدیدی برای حکومت ژو نبودند. [ ۳] در نتیجه، پادشاه ژائو پادشاهی در اوج را به ارث برد، [ ۴] و می توانست هزینه ساخت معبد اجدادی جدیدی را برای پدرش بپردازد. این معبد که به "کانگ گونگ" معروف است، در راستای اصلاحات آیینی آن زمان ساخته شد و در کنار معبد بسیار قدیمی تر "جینگ گونگ"؛ تبدیل به "یکی از دو معبد مرکزی عبادت دودمانی" شد. [ ۵]
با آرام شدن شمال و شرق و وجود یک نیروی نظامی بزرگ تحت کنترل خود، پادشاه ژائو توجه خود را به حوضه یانگ تسه معطوف کرد. این منطقه سرشار از ثروت معدنی[ ۶] تحت سلطه اتحادیه چو بود که با پادشاهی ژو برای تقریباً دو قرن روابط خوبی داشتند. [ ۷] در زمان پادشاه ژائو، روابط بین ژو و چو رو به وخامت گذاشت، [ ۸] اما، چون چو به گسترش تهاجمی خود ادامه داد[ ۹] و تقاضای ژو برای طلا، مس و قلع افزایش یافت. با افزایش خصومت ها، درگیری های مرزی رخ داد که در نهایت به جنگ علنی تبدیل شد. [ ۷] ژائو که دیگر گردنکشی های ملموس چو را برنمی تافت، در سال ۹۶۱ پ. م به اتحادیه چو حمله کرد. او ابتدا منطقه شمال یانگ تسه را فتح کرد و سپس ۲۶ ایالت دره رودخانه هان از جمله چو را شکست داد و تحت سلطه خود درآورد. به احتمال زیاد ژائو که قادر به اشغال دائم منطقه دوم نبود، در نهایت با غارت فراوان عقب نشینی کرد. [ ۸] [ ۹] [ ۱۰]
در سال ۹۵۷ پ. م، ژائو لشکرکشی بزرگ دیگری به منطقه یانگ تسه میانی راه اندازی کرد. او با به کارگیری نیمی از نیروهای سلطنتی که در «شش ارتش غرب» سازماندهی شده بودند، احتمالاً قصد داشت تا حوضه یانگ تسه را برای همیشه تحت سلطه خود درآورد. با این حال، این کارزار با شکست نیروهای ژو و نابودی اکثر آن ها، با فاجعه پایان یافت. گفته می شود که پادشاه ژائو و نیروهای باقی مانده اش هنگام عقب نشینی از رودخانه هان غرق شدند. [ ۸] [ ۱۱] [ ۱۲]
wiki: پادشاه ژائو ژو