ویکتوریایی، سبک (Victorian)
ساختمان پارلمان انگلیس، نمونه ای از سبک معماری ویکتوریایی
سبکی در معماری، مبلمان سازی و هنرهای تزئینی که در سراسر دورۀ ویکتوریایی از ۱۸۳۷ تا ۱۹۰۱ رواج داشت. این دوره، از تحولات مهم صنعتی و شهرنشینی و گسترش فزایندۀ امپراتوری بریتانیا متأثر بود. سبک ویکتوریایی بسیار تزئینی بود و به ویژه در معماری تجلّی یافت. این سبک از احیای سبک های پیشین فراتر رفت، و با رقابتی طولانی بین مکاتب کلاسیک و گوتیک آغاز شد. جنبش احیای گوتیک، معماری اصیل گوتیکِ قرون وسطا را حیاتی دوباره بخشید. قریب به ۱۷۴ کلیسا به سبک گوتیک یا نزدیک به گوتیک ساخته شد، و نزدیک به یک قرن، بیشتر کلیساهای انگلستان در شیوۀ گوتیک بنا می شد. سبک های رنسانس و کلاسیک، علی رغم تزیینات افراطی در بناهای عمومی رواج یافت؛ تالار سنت جورج در لیورپول (۱۸۱۵) و تالار شهرداری بیرمنگام (۵۰ـ۱۸۳۲) از آن جمله اند. اتاق های به دقت تفکیک شده، و فضاهای خصوصی و عمومی کاملاً مجزا از مشخصات معماری این دوره است. در سلیقۀ دورۀ ویکتوریایی سطح تمامی اتاق ها با اشیایی آکنده می شد که نشان دهندۀ ذوق و علاقه مندی های صاحب خانه باشد. بسیاری از افراد، همچون جان راسکین، به طراحی اشیا و معماریِ مبتنی بر عملکرد، و نه صرفاً زیبایی ظاهری، معتقد بودند. در واکنش به افزایش تولید انبوه ماشینی که تهدیدی بر مهارت های صنعتگری دستی بود، جنبش هنرها و صنایع دستی ظهور کرد، که نگاهی نوستالژیک به شیوۀ زندگی قرون وسطایی داشت. در ربع آخر قرن ۱۹، سبک های معماری دورۀ جیمز دوم و سبک ملکه آن در معماری رواج یافت. علاوه بر جنبش هنرها و صنایع دستی، در اواخر دورۀ ویکتوریایی جنبش زیبایی شناسی و آرنوو نیز پا گرفت.
ساختمان پارلمان انگلیس، نمونه ای از سبک معماری ویکتوریایی
سبکی در معماری، مبلمان سازی و هنرهای تزئینی که در سراسر دورۀ ویکتوریایی از ۱۸۳۷ تا ۱۹۰۱ رواج داشت. این دوره، از تحولات مهم صنعتی و شهرنشینی و گسترش فزایندۀ امپراتوری بریتانیا متأثر بود. سبک ویکتوریایی بسیار تزئینی بود و به ویژه در معماری تجلّی یافت. این سبک از احیای سبک های پیشین فراتر رفت، و با رقابتی طولانی بین مکاتب کلاسیک و گوتیک آغاز شد. جنبش احیای گوتیک، معماری اصیل گوتیکِ قرون وسطا را حیاتی دوباره بخشید. قریب به ۱۷۴ کلیسا به سبک گوتیک یا نزدیک به گوتیک ساخته شد، و نزدیک به یک قرن، بیشتر کلیساهای انگلستان در شیوۀ گوتیک بنا می شد. سبک های رنسانس و کلاسیک، علی رغم تزیینات افراطی در بناهای عمومی رواج یافت؛ تالار سنت جورج در لیورپول (۱۸۱۵) و تالار شهرداری بیرمنگام (۵۰ـ۱۸۳۲) از آن جمله اند. اتاق های به دقت تفکیک شده، و فضاهای خصوصی و عمومی کاملاً مجزا از مشخصات معماری این دوره است. در سلیقۀ دورۀ ویکتوریایی سطح تمامی اتاق ها با اشیایی آکنده می شد که نشان دهندۀ ذوق و علاقه مندی های صاحب خانه باشد. بسیاری از افراد، همچون جان راسکین، به طراحی اشیا و معماریِ مبتنی بر عملکرد، و نه صرفاً زیبایی ظاهری، معتقد بودند. در واکنش به افزایش تولید انبوه ماشینی که تهدیدی بر مهارت های صنعتگری دستی بود، جنبش هنرها و صنایع دستی ظهور کرد، که نگاهی نوستالژیک به شیوۀ زندگی قرون وسطایی داشت. در ربع آخر قرن ۱۹، سبک های معماری دورۀ جیمز دوم و سبک ملکه آن در معماری رواج یافت. علاوه بر جنبش هنرها و صنایع دستی، در اواخر دورۀ ویکتوریایی جنبش زیبایی شناسی و آرنوو نیز پا گرفت.
wikijoo: ویکتوریایی،_سبک