ویوان

( ( آن را با واژه اوستایی دیگر که در بَهرام یشت آمده است، یکسان ندانید:
"ویام بور، vyāmbura": گروهی از دیوهای درنده - درنده خو، سرکش، وحشی، یاغی - بد دهن، زبان دراز، پتیاره، سلیطه! ) )
در پهلوی: ویاوان ( wiyāvān ) : عاشق، دلداده
.
معنی: عاشق پیشه، عاشق کُش، دلبند، دلکش، طناز، لَوَند، معشوق، جانان، دلارام،
دلبر، دلربا، دلفریب، عشوه گر، کرشمه گر، فریبنده، دلنشین، گیرا، کاریزما! -
نور پادشاهی، فَرّ ایزدی، برگزیده، گیرا، مهره مار، فرهمند ( فرمند ) ، جذاب، دلنشین، کاریزما دار!
سودمند، بدرد بخور، کار راه انداز، وِشکَرد! -
خوشگوار، روان آرام و خوش داشتن، نیک کردار، خوش برخورد، گُشاده رو، دوست داشتنی، خواستنی، کاریزما دار! -
دل گُنده و دریا دل، همدل، دوست، مهربون، مِهروَرز،
بخشنده، بزرگوار، جوانمرد، رادمرد، دست و دل باز!
.
کارنامه اردشیرپاپکان، فرگرد ( فصل ) 3، بند2:
rōz - ē ka ardxšīr pad stōr - gāh nišast ud tanbūr zad ud srūd wāzīg ud huramīh kard ō ardaxšīr dīd ud pad - iš�wiyāvān�būd
معنی: روزی که اردشیر به ستورگاه نشسته و تنبور می زد و سرود و دیگر خُرّمی ( موسیقی ) می کرد، [دختری] اردشیر را دید، و بهش ویاوان ( عاشق ) شد