ویرژیل

پوبلیوس ورگیلیوس مارو یا ویرژیل ( به لاتین: Publius Vergilius Maro، به فرانسوی: Virgile ) ( ۱۵ اکتبر ۷۰ ( پیش از میلاد ) – ۲۱ سپتامبر ۱۹ ( پیش از میلاد ) ) شاعر کلاسیک اهل جمهوری روم و نویسنده ترانه های روستایی ( گئورکیک ) ، سرودهای شبانی و انئید واپسین شعر حماسی روم از دوازده کتاب که حماسه ملی امپراتوری روم شد.
نمایش افسانه ای ویرژیل راهنمای دانته برای ساخت دوزخ و برزخ در اثر حماسی او کمدی الهی بوده است.
ویرژیل در گالیا کیسالپینا در شمال ایتالیای کنونی زاده شد. برخی پژوهشگران تبار او را سلتی می دانند. [ نیازمند منبع] او نخستین آموزش هایش را هنگامی که پنج سال داشت دید. هنگامی که بزرگ تر شد، او را به رم فرستادند تا در آنجا علم بدیع، پزشکی و ستاره شناسی بیاموزد.
در سال ۴۲ ( پیش از میلاد ) و با رخدادهای پس از ترور ژولیوس سزار، سربازانی که از حالت آماده باش درآمده بودند کشتزار پدری ویرژیل را در نزدیکی منتووا از دست خانواده ویرژیل درآوردند. در این زمان ویرژیل سرودهای شبانی را سرود که در میانه دهه ۳۰ ( پیش از میلاد ) در میان مردم پخش شد.
ویرژیل به زودی توانست پشتیبانی اوکتاویانوس را که مشغول جنگیدن با مارک آنتونی بود به دست آورد. با پایان سرودهای شبانی ویرژیل سال های ۳۷ تا ۲۹ ( پیش از میلاد ) را به سرایش ترانه های روستایی ( گئورکیک ) پرداخت و این مجموعه اشعار را به افتخار پشتیبان ادبی خود اکتاویانوس نگاشت. در ۳۱ ( پیش از میلاد ) اکتاویانوس سرانجام مارک آنتونی را در نبرد آکتیوم شکست داد و از سنای روم لقب آگوستوس را دریافت کرد. در این زمان آگوستوس از ویرژیل خواست تا حماسه ای دربارهٔ رژیم حکومتی وی بسراید.
ویرژیل ده سال پایانی زندگیش را به نگارش اِنه اید پرداخت. وی با آگوستوس به یونان رفت. در میان راه دچار تب شد و در بندر بروندیسیوم درگذشت. با مرگ او نگارش انئید ناتمام ماند. ویرژیل سپرده بود که نوشته اش را بسوزانند ولی آگوستوس فرمان داد که میرابرانش به خواست ویرژیل اعتنا نکنند.
آرامگاه او در ۲ مایلی شهر ناپل در ایتالیا جای گرفته است.
ویرژیل در شهر منتووا کنونی در شمال ایتالیا به دنیا آمده بود و ابتدا شهروند روم محسوب نمی شد تا اینکه ژولیوس سزار در سال ۴۹ قبل از میلاد قلمروی روم را گسترش داد. بسیاری از جنبه های دین، اعم از دین رومی و «خارجی» در سراسر آثارش مشهود است. به لطف قرائت مسیحی از کتاب چهارم، خود ویرژیل نیز نقش منحصر به فردی در تاریخ فکری و مذهبی به عنوان پلی بین دوران باستان پاگانیسم و مسیحیت ایفا می کند. در سال های اخیر، محققان بیشتری شروع به پیشنهاد کرده اند که ویرژیل نه تنها با یهودیت آشنایی داشته است، همان طور که رومیان تحصیل کرده عصر خود او بی تردید داشتند، بلکه به طور معناداری با ایده ها و متون آن در اشعار خود درگیر بوده است. [ ۱]

ویرْژیل (۷۰ـ۱۹ق م)(Virgil)
ویرْژیل
(نام اصلی: پوبلیوس ورگیلیوس مارو) شاعر رومی. آثار او عبارت اند از گفت وگوهای چوپانان (۳۷پ م) که مجموعه ای از اشعار شبانی است؛ گئورگیس (درباب کشاورزی) (۳۰پ م)، چهار دفتر دربارۀ فن کشاورزی؛ و شاهکار حماسی او، اِنِئید (۱۹ـ۳۰پ م). مایکناس به نمایندگی از اوکتاویانوس (و بعد امپراتور اوگوستوس) از او حمایت می کرد. ویرژیل در نزدیکی مانتوا متولد شد، در کرمونا و مدیولانوم (میلان) تحصیل کرد، و سپس در روم فلسفه و سخنوری خواند. دومین کتابش، جورجیکس، را که دربارۀ هوراس بود، به حامی جدید خود، مایکناس، تقدیم کرد. بیشتر سال های باقی ماندۀ عمرش را در ناپل گذراند و دَه سال آخر زندگی اش را وقف تألیف آنئید کرد که مهم ترین شعر ادبیات لاتینی به شمار می آید. در ۱۹پ م به یونان رفت و هنگام دیدار از ویرانه های مگارا به تب مبتلا شد. پس از بازگشت به ایتالیا و ورود به بروندیسیوم درگذشت. ویرژیل تصمیم گرفته بود که آنئید را ازبین ببرد، امّا اوصیایش، به دستور امپراتور اوگوستوس، آن را منتشر کردند. اقتباس های مسیحیان از کتاب گفت وگوهای چوپانان، به ویژه گفت وگوی چهارم، بر اعتبار او در قرون وسطا افزود. تا آن جا که دانته در کمدی الهی برای توصیف جهان پس از مرگ، او را الگوی خود قرار داد.