ونرا ۱

ونرا ۱ ( روسی: Венера - 1 به معنای ونوس ۱ ) ، که در غرب با نام اسپوتینک ۸ نیز شناخته می شود اولین فضاپیمایی بود که به سمت زهره پرواز کرد، این پروژه به عنوان بخشی از برنامه ونرا اتحاد جماهیر شوروی. محسوب می شود[ ۱] در فوریه ۱۹۶۱ به سمت زهره پرتاب شد که در ۱۹ مه همان سال پرواز کرد. با این حال، تماس رادیویی با کاوشگر قبل از پرواز قطع شد، و در نتیجه آن هیچ داده ای برنگشت. فضاپیما ونرا ۱ با وزن ۶۴۳٫۵ کیلوگرم ( ۱٬۴۱۹ پوند ) کاوشگری متشکل از یک بدنه استوانه ای با قطر ۱٫۰۵ متر ( ۳  فوت ۵  اینچ ) است که بالای آن گنبدی است و ارتفاع آن در مجموع ۲٫۰۳۵ متر ( ۶  فوت ۸٫۱  اینچ ) است این کاوشگر تا ۱٫۲ اتمسفر استاندارد ( ۱۲۰ کیلوپاسکال ) با نیتروژن خشک تحت فشار قرار گرفت، دارای فن های داخلی برای توزیع یکنواخت گرما است. [ نیازمند منبع] دو صفحه خورشیدی که از سیلندر امتداد می یابند، یک باتری نقره ای را شارژ می کنند. یک آنتن مشبک سه متری پارابولیک برای ارسال اطلاعات از زهره به زمین با فرکانس ۹۲۲٫۸ مگاهرتز طراحی شده است
از آنتن ۲٫۴ متری برای انتقال سیگنال های موج کوتاه در فاز نزدیک به مأموریت استفاده شد. آنتن های چهار ضلعی نیمه کاره نصب شده بر روی پنل های خورشیدی، تله متری تماس تلفنی روزانه با زمین را در طول مأموریت، بر روی یک باند رادیویی درسی متری به صورت دایره ای قطبی قرار داد.
این کاوشگر به ابزارهای علمی از جمله مغناطیس سنج دروازه ای مجهز شد متصل به رونق آنتن، دو تله یونی برای اندازه گیری باد خورشیدی، ردیاب اسمانی خیلی ریز حسگرها و شمارنده گایگر لوله های سدیم سوسوزن برای اندازه گیری اشعه کیهانی؛ که به یک صفحه خورشیدی متصل شده است، دمای پوشش های آزمایشگاهی را اندازه گیری می کند. رادیومترهای مادون قرمز و / یا ماوراء بنفش ممکن است گنجانده شده باشد. گنبد شامل یک موتور KDU - 414 بود که برای اصلاح دوره میانه استفاده می شد. کنترل دما توسط کرکره های حرارتی موتوری به دست می آمد.
در بیشتر پرواز خود، ونرا ۱ با چرخش تثبیت شد. این نخستین فضاپیمایی بود که برای انجام اصلاحات میان دوره ای، با وارد کردن حالت تثبیت ۳ محور، تثبیت در خورشید و ستاره سهیل طراحی شده است. در صورت رسیدن به زهره، می توانست حالت دیگری از تثبیت ۳ محوره، روی خورشید و زمین را تثبیت کند، و برای اولین بار از آنتن پارابولیک برای انتقال اطلاعات استفاده کند.