وقف اشمام

[ویکی فقه] به تبدیل اعراب رفع به سکون ، و به حالت ضمّه درآوردن لب ها بدون صوت، هنگام وقف ، وقف اشمام گفته می شود.
« اشمام » در لغت یعنی بوییدن، و در اصطلاح تجوید ، از کیفیات وقف است.این وقف همان وقف اسکان است؛ یعنی حرف متحرک آخر، هنگام وقف، ساکن می شود؛ ولی هنگام تلفظ، لب ها بدون صوت غنچه می شوند. (به حالت ضمه درمی آیند).
محل وقف
محل این وقف فقط در مرفوع است؛ مانند: علیم، رحیم، فیکون.
تفاوت رَوم و اشمام
رَوم و اشمام به هم شباهت دارند؛ ولی از بعضی نظرها متفاوتند؛ مثلاً «رَوم» به حروف آخر کلمه اختصاص دارد و هنگام وقف بر آن ها است؛ ولی اشمام وسط کلمه نیز جاری می شود؛ مانند: «... لاَ تَاْمَنَّا...» .
عناوین مرتبط
...